Τον λογοτέχνη Μωραϊτίδη ανακάλυψε πρώτος και καθιέρωσε ο Βλάσης Γαβριηλίδης γράφοντας γι’ αυτόν: « πηγαία δροσερότης της ποιήσεως παρ’ αυτώ μετά της κλασικής αρτιότητος της τέχνης διαθεόμεναι υπό σεξπηρείου πράγματι ευθυμίας και χρυσών φλεβών χριστιανικής αρετής και ευσεβείας, απήρτισαν τέλειον και μοναδικόν συγγραφέα, αναπολούντα χρόνους κλασικούς των ευρωπαϊκών φιλολογιών». Για τον Μωραϊτίδη θα γράψουν επαινετικά πλήθος σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων της εποχής του μα και μεταγενέστεροι, όπως ο Μ. Γαλανός, Α. Καραντώνης, Χ. Σταματίου, Ι.Ν Φραγκούλας, Γ. Φτέρης, Π. Δειλινός, Σ.Ι Αρτεμάκης. Να τι σημειώνει ο τεράστιος Κωστής Παλαμάς: «Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης δεν εμφανίζεται ως μετέωρον εις την ιστορίαν της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι το αναγκαίο παρακολούθημα της αναγεννήσεως της ελληνικής φαντασίας και εις την πεζογραφικήν αφηγηματικήν λογοτεχνίαν» Τέλος, ο αείμνηστος συντοπίτης του Χρήστος Χειμώνας στο βιβλίο του Αλεξ. Μωραϊτίδης (ο Λησμονημένος Σκιαθίτης) μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής: «Λυπάμαι για το ότι δεν ξέρουν τον Μωραϊτίδη οι πολλοί, αν και το άξιζε κάτι τέτοιο, επειδή πραγματικά είναι μεγάλος λογοτέχνης, αφού συνδυάζει σε βαθμό άριστο τα τρία απαραίτητα προσόντα που χρειάζονται σε κάθε λογοτέχνη: Πάθος γραφής, σεμνότητα και ταλέντο…Πιστεύω πως πρέπει να μελετηθεί πλατιά…να πάρει τη θέση που του αξίζει, γιατί αναμφισβήτητα έχει προσφέρει πολλά στα Γράμματά μας».