Δεν κρατήθηκα. Πήγα στο προσωπικό και ρώτησα ποιος τις καθαρίζει. Ο υπεύθυνος ήταν εκεί. Λεγόταν Δημήτρης. Στην ερώτηση με κοίταξε καχύποπτα στην αρχή. «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα?» «Αντιθέτως, είναι πεντακάθαρες». Στην αρχή του πήρε λίγη ώρα. Έπρεπε να το επαναλάβω. «Συγχαρητήρια. Είναι υποδειγματικά καθαρές». Χάρηκε πολύ. «Σας ευχαριστώ πολύ». Έλαμψαν τα μάτια του. Λες και ψήλωσε. Έφυγα και συνέχισαν να λένε κάτι μεταξύ τους χαρούμενοι κι ολίγον έκπληκτοι. Η δουλειά του Δημήτρη είναι οι τουαλέτες να είναι καθαρές. Όχι να λάμπουν. Είναι η δική του επιλογή να λάμπουν. Συχνά μιλάω για το 1-2% των ανθρώπων που έχουν επιλέξει να πηγαίνουν το extra mile. Δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις. Είναι επιλογή να είσαι στο 1-2% είτε είσαι επιχειρηματίας, είτε γιατρός, είτε εκπαιδευτικός, είτε καλλιτέχνης, είτε ακόμα και άστεγος. Σε μια ομιλία μου στο Αγρίνιο, μια κοπέλα δεν άκουγε καλά και νόμιζε ότι τόση ώρα έλεγα για το extra (s)mile. (χαμόγελο). Λοιπόν, τελικά η τύπισσα είχε δίκιο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι και χαμογελαστοί γιατί αυτό που κάνουν το κάνουν πρώτα από όλα για κείνους. Κοιμούνται πιο όμορφα το βράδυ. Είναι περήφανοι για τον εαυτό τους. Έχουν επιλέξει να τη ζουν όμορφα τη ζωή τους. Εγώ από την πλευρά μου έχω επιλέξει να εστιάζομαι στο καλό και να το λέω, να το μοιράζομαι, να το πολλαπλασιάζω. Όταν το πολλαπλασιάζεις, το πολλαπλασιάζεις πρώτα από όλα μέσα σου. Με αυτό τον τρόπο το αναπαράγεις, το ανατροφοδοτείς. Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι η σημαντικότερη επιλογή της ζωής σου είναι κατά πόσον ζεις σε ένα φιλικό ή σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Εγώ έχω επιλέξει να ζω σε ένα άκρως φιλικό περιβάλλον. Είναι η συνήθεια που άλλαξε τη ζωή μου. Όποιος δεν την έχει δοκιμάσει, ας τη δοκιμάσει. Κάπου διάβασα ότι όπου εστιάζεις, αυτό βλέπεις. Μη σου πω ότι όπου εστιάζεις αυτό γίνεσαι.