Μια διαφορετική Σκιάθος -η αυθεντική- γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο στο βουνό μακριά απ' την πολύβουη κι απρόσωπη πόλη που ζει το άχρωμο και άγευστο παρόν της. Στο ερημικό Κάστρο τα ανεμοδαρμένα αγριολούλουδα θα θωπεύσουν τρυφερά τις ιερές πέτρες των ερειπίων του ναίδριου της Παναγίας Πρέκλας που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πιο πάνω, στην Παναγίτσα του Πυργί ή του Καρδάση, χωμένη κυριολεκτικά στην οργιώδη βλάστηση που κάνει αθέατη ως και τη σελήνη, θα τελεστεί όπως κάθε χρόνο, κατανυκτική ολονυκτία κατά την αγιορείτικη τάξη. Τέλος, στην ιστορική Μονή της Ευαγγελίστριας θα συντελεσθεί το Πάσχα του Καλοκαιριού με τις βυζαντινές μελωδίες, την έξοδο και την περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας και τη μελωδία των εγκομίων απ' τους πιστούς που τον ακολουθούν άδοντας και κρατώντας αναμμένα κεριά των οποίων το αμυδρό φως θα σκορπίσει τα σκοτάδια της νύκτας κι εκείνα στις ψυχές των ανθρώπων. Όλα αυτά τα θαυμαστά θα συμβούν την παραμονή, στους πρόποδες της ψηλότερης κορφής του νησιού, την Καραφλητσανάκα, κάτω απ' τον έναστρο ουρανό και το υπέροχο αυγουστιάτικο φεγγάρι, μέσα στην ευωδία του λιβανιού και των βοτάνων, ενώ στο βάθος θα λαμπυρίζουν τα φώτα των γειτονικών Σποράδων και των χωριών της Εύβοιας, οι φάροι θ' ανοιγοκλείνουν τα φωτεινά τους βλέφαρα και τα διερχόμενα πλοία θα χρυσίζουν εδώ κι εκεί, την πλανεύτρα θάλασσα. Έμψυχα και μη θα χαίρονται μαζί με την Παναγία την Κοίμησή της γιατί δεν πρόκειται για θάνατο παρά για μετάβαση της Θεομήτορος στο γιο της...