Ο πατέρας του Μωραϊτίδη, Δημήτριος Μωραΐτης που άλλαξε το επίθετο της οικογένειάς του σε Μωραϊτίδη, ήταν δεύτερος ξάδελφος της Γκιουλιώς, μάνας του Παπαδιαμάντη καταγόμενη επίσης από τον παπά- Διαμαντή Μωραίτη που παντρεύτηκε στη Σκιάθο. Συνεπώς οι δύο Αλέξανδροι ήταν τρίτα ξαδέλφια. Τους ένωνε περισσότερο η φιλία, ο τόπος καταγωγής, τα κοινά βιώματα, η θρησκευτική -κολλυβάδικη- έξις και τα κοινά ενδιαφέροντα. Μαζί θα βρεθούν και στην Αθήνα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Θα συγκατοικήσουν, θα μπουν στη Φιλοσοφική, μόνο που ο Παπαδιαμάντης θα την διακόψει ενώ ο Μωραϊτίδης θα την τελειώσει και θα γίνει φιλόλογος. Ο Μωραϊτίδης, που πάντα προηγούνταν κι αυτό δημιουργούσε κάποια ζήλια στον Παπαδιαμάντη, έβαλε τον τριτοξάδελφό του στο χώρο της δημοσιογραφίας συστήνοντας τον στον Βλάση Γαβριηλίδη και οι δυο τους υπήρξαν ιεροψάλτες στις Αγρυπνιές στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου στο Μοναστηράκι. Ο Μωραϊτίδης θα κλάψει πικρά για το θάνατο του Παπαδιαμάντη, στέλνει συγκινητικότατη επιστολή στις αδελφές του λίγες μέρες μετά την εκδημία εκείνου στις 28/1/1911 από την Τζιά στην οποία βρίσκεται, τον αγαπά βαθιά κι αυτό φαίνεται από τις αναφορές στα γραπτά του όπως στον πρόλογο της Ακολουθίας του Αγίου Ελισαίου που εξέδωσε το 1925 και την αφιέρωσή του το 1927 στο 6ο τεύχος του βιβλίου του ‘’με του βορηά τα κύματα’’. Αποτελούν αδιαίρετη δυάδα της λογοτεχνίας, το ‘’δυαδικόν άστρον’’, όπως τους ονόμασε ο Ξενόπουλος, τους Διόσκουρους των γραμμάτων μας. Το έργο του ενός συμπληρώνει το έργο του άλλου και τα δυο μαζί αποτελούν τη Βίβλο της ελληνικής ψυχής στην πιο ανθρώπινη έκφρασή της. Είναι άδικο, ΑΔΙΚΟ, να παραμένει ο Μωραϊτίδης στη σκιά του Παπαδιαμάντη, είναι διαρκές έγκλημα στο οποίο υποπίπτει πρώτη η ακαδημαϊκή κοινότητα και οφείλει απέναντι στο αύριο του έθνους, να πάψει να το διαπράττει...