Έξω απ’ την πόρτα του παππού βολοδέρνουν ένα τσούρμο γάτες περιμένοντας να βγει να τις ταΐσει. Για να μην αυξάνουν κάθε τόσο, τις έχει όλες στειρωμένες πλην της πιο μικρής και πιο τσαχπίνας με τη φουντωτή ουρά και τα πονηρά ματάκια που δεν πρόλαβε να την πάει στο γιατρό. Έτσι ο παρείσακτος γάτος της γειτονιάς την κατέστησε έγκυο κι έκτοτε χάθηκε η μικρή κι ο παππούς την έψαχνε απελπισμένα. Μια μέρα άκουσε νιαούρισμα κι αναγνώρισε το κλαψούρισμά της στην αυλή του διπλανού σπιτιού όπου λείπει ο ιδιοκτήτης. Έλα όμως που ένας μαντρότοιχος τον εμπόδιζε να την προσεγγίσει... Της έριξε ένα μαδέρι ν’ ανεβεί με το μικρό της, μα τον αγνόησε. Η μάνα ερχόταν ταχτικά, άγνωστο από πού, δίχως όμως το παιδί της. Την έβλεπε καταπονημένη κι αδύνατη ο παππούς επειδή το μικρό προφανώς, μη έχοντας ούτε νερό να πιει, τη βύζαινε συνέχεια. Τότε ζήτησε τη συνδρομή μας κι ανταποκριθήκαμε με προθυμία και περιέργεια για το νεογέννητο. Σκαρφαλώνοντας στον τοίχο είδαμε το πανέμορφο γατάκι με τα μελένια χρώματα να μας κοιτά αγριεμένο. Η δε μάνα γρύλιζε να μην της το αγγίξουμε μέχρι που ο παππούς έβαλε τα μεγάλα μέσα. Κρατώντας μια λαχταριστή σαρδέλα απασχόλησε τη μάνα κι εμείς γραπώσαμε το μικρό από το σβέρκο και το φέραμε στην πόρτα του παππού μαζί με τ’ άλλα. Τσάμπα κόπος. Η μάνα το ξαναπήγε στην κρυψώνα τους κατεβαίνοντας απ’ το μαδέρι που στο μεταξύ είχαμε ξεχάσει. Εκεί μένουν πια τα δυο τους κι εμείς, μια και γνωριστήκαμε, πηγαίνουμε κάθε μέρα το φαΐ τους...