της Μαίρης Γαργαλιάνου Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Άλλοι νομίζουν πως μας αγαπούν πραγματικά όμως μπερδεύουν την αγάπη με την τοξικότητα, άλλοι μας δίνονται απλόχερα και τσαλακώνονται σαν σωστά παιδιά μπροστά μας μα δε μας “κάνουν”, άλλους ερωτευόμαστε εμείς όμως αυτοί οι άλλοι είναι “αλλού” και εν ολίγοις άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Φιλίες ετών και υποσχέσεις περί αιωνιότητας φθείρονται με τον καιρό, σχέσεις φαινομενικά αψεγάδιαστες βουλιάζουν εν μια νυκτί, άνθρωποι που στο κάποτε τους θεωρούσες το “για πάντα” σου έχουν γίνει ήδη χτες και όλα διαρκώς αλλάζουν και αυτό δεν είναι κακό. Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Έρχονται να μας διδάξουν την αγάπη, τον έρωτα, τα χρώματα, το φως, το απολαμβάνειν, την ακεραιότητα, το ήθος, την ηθική, το ψέμα, τα στραβά, το δόλο, τη ζήλια, το φόβο, το χειρισμό, το μέσα τους. Έρχονται με το χαμόγελο, ή και τα νεύρα τους, με το δάκρυ, ή τη μιζέρια τους, με το είναι τους κατεστραμμένο και βουβό, με την όποια αλήθεια τους. Από όλους αυτούς, κράτα τη δική σου αλήθεια. Δώσε απλόχερα ό,τι σου βγαίνει να δώσεις, μα μην πιέζεσαι. Μη ξεχνάς πως όσο δίνεις περισσότερα και περισσότερα διαρκώς, παντού και σε όλους χωρίς φίλτρο, χωρίς κρίση, χωρίς καν δεύτερη σκέψη, κομματιάζεσαι, αναλώνεσαι, εν τέλει διαλύεσαι και μένεις μόνος να αναρωτιέσαι “Γιατί;”. Και ύστερα πια αμφιβάλλεις για όλα. Αμφιβάλλεις για σένα, για εκείνον και εκείνον και αυτή. Μείνε στο κέντρο σου. Την ίδια στιγμή που όλα αλλάζουν, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και τα χρόνια περνούν και εσύ γίνεσαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο σοφός και γεμάτος, επίλεξε να σε ακούς λίγο παραπάνω. Τι προσφέρεις, τι παίρνεις πίσω, τι λένε τα λόγια, τι δείχνουν οι πράξεις. Ζύγισε. Και σε όλα αυτά μη σε χάνεις. Τι κι αν πολλές φορές η ζωή με τα ίσως πιο αγαπημένα μας πρόσωπα μας φέρει απέναντι, ή κάνει τους άλλοτε βίους που συνέκλιναν απόλυτα και άκρως ταιριαστά ζωές παράλληλες; Όσοι αξίζει να μείνουν θα μείνουν, μα θέλει δουλειά, διαφορετικά, απλώς προχωράμε. Χρειάζονται δουλειά οι σχέσεις, χρειάζονται πότισμα με αλήθεια, ράντισμα με συναίσθημα, χρειάζονται και λίγο λογική. Να είσαι ειλικρινής με σένα και τους όποιους σημαντικούς για σένα, αυτός είναι ο κανόνας και είναι απαράβατος. Μη φοβάσαι την όποια αλήθεια σου, δεν έχει νόημα κανένα. Οι πραγματικοί άνθρωποί σου, διαλύουν όλους τους φόβους σου, δε σου ξυπνούν “νέους”, δε σου φορτώνουν ανασφάλειες. Κράτα τους αν έχεις τέτοιους. Μην τους αφήνεις στον πάγο. Μην τους ξεχνάς. Δούλεψε μαζί τους και άνθισε κι εσύ. Αν πάλι σε όλο αυτό το “πέρασμα” των χρόνων, με τις όποιες καλές και κακές στιγμές, τα όποια λάθη και χαρές, τα όποια βάσανα και κύκλους, δεν είστε πια στην ίδια σελίδα, απλά προχώρα και κράτα αναμνήσεις. “Ο πρώτος μου έρωτας”, “η καλύτερη μου φίλη στο σχολείο”, “ο αγαπημένος μου συμφοιτητής” και πάει λέγοντας. Κάθε φορά που θα επιστρέφει στη μνήμη σου ο όποιος τότε σημαντικός, αξίζει να χαμογελάς με την καρδιά σου. Αν ήταν πράγματι σημαντικός, αξίζει ωστόσο να ξέρεις πως κάποτε “δούλεψες” μαζί του και απλά δε βγήκε. Και αν δε βγήκε, όλα είναι καλά και κρατάς την ανάμνηση. Και αν δε βγει, δεν είστε απλά στην ίδια σελίδα. Σε κάθε περίπτωση προχωράμε, γιατί αλήθεια, αυτό είναι το φυσιο-λογικό.