Κάποτε το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής ήταν το γεγονός του καλοκαιριού στο νησί! Όλοι οι κάτοικοι, μικροί και μεγάλοι, συμμετείχαν σ' αυτό και ξεκινούσαν εθελοντικά μέχρι και καΐκια απ' το λιμάνι για να εξυπηρετήσουν τη μετάβαση του κόσμου! Σήμαινε πολλά ιδιαίτερα στους Μικρασιάτες πρόσφυγες στο νησί που μετά το 22 ήρθαν απ' το ψαροχώρι Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ. Το εκκλησάκι που χτίστηκε το 1894, δέσποζε πίσω απ' την αμμουδερή ακρογιαλιά, ανάμεσα στα κελαρυστά ρέματα που κατέβαιναν και γλύκαιναν το νερό της θάλασσας. Τον αυλόγυρό του δρόσιζαν, όπως παντού τριγύρω, αιωνόβια πλατάνια (γι' αυτό η περιοχή ονομάζεται 'Πλατανιάς') κι εκεί, μετά τον Εσπερινό και την Αγρυπνία, στήνονταν τριήμερο γλέντι με τις σούβλες να γυρίζουν και να σκορπούν μυρωδιές και τους παραδοσιακούς χορούς να μην έχουν τελειωμό. Οι καλύτεροι οργανοπαίχτες του νησιού είχαν την τιμητική τους και η κάθε παρέα κουβαλούσε τα ορεκτικά της. Σήμερα η περιοχή είναι αγνώριστη, πνιγμένη στο τσιμέντο της τουριστικής 'ανάπτυξης'. Το εκκλησάκι στην άκρη του ασφαλτόδρομου, μόλις που διακρίνεται και μοιάζει με φτωχό συγγενή. Οι κάτοικοι τιμούν ακόμα τη μνήμη της προστάτιδας των ματιών, ο δήμος, όποτε θυμηθεί, φέρνει και όργανα απ' αλλού, μα τίποτα δε θυμίζει την παλιά αίγλη του πανηγυριού καθώς η ρόδα αντικατέστησε τα πόδια και τα καΐκια κι όλοι έρχονται και φεύγουν στα γρήγορα. Οι τουρίστες τριγύρω κοιτούν και φωτογραφίζουν εισπράττοντας το γεγονός ως γραφικό και περίεργο θέαμα. Όσοι πάνε όμως απόψε, παραμονή, με τη βοήθεια του καφέ και του παξιμαδιού που ευτυχώς προσφέρεται ακόμα, κάτι θα θυμηθούν απ' το παρελθόν, με κάποιους θα ξανασμίξουν, θα ευωδιάσει και θα ευφρανθεί η ψυχή τους απ' το λιβάνι και τη Λειτουργιά και γενικά, θα ξεφύγουν κάποιες ώρες απ' την επίπεδη κι ομοιόμορφη σημερινή πραγματικότητα... Γ.Σ.