Μας ενοχλεί η ζέστη, η μπόρα, τα κουνούπια, οι σφίγγες, οι θόρυβοι λόγω ανοιχτών παραθύρων ακόμα κι οι αμέριμνοι τζίτζικες! Κι όμως το ελληνικό καλοκαιράκι είναι η χαρά του Θεού! Σύμφυτο με την ξενοιασιά, την απόδραση απ’ τη μιζέρια, την απελευθέρωση απ’ τον καθωσπρεπισμό. Ένα ζευγάρι σαγιονάρες, το μαγιό μας και μια πετσέτα αρκούν για να αισθανθείς από τη μια στιγμή στην άλλη, ανεξάρτητος, ελεύθερος, αυτεξούσιος, αναγεννημένος κι αναβαπτισμένος. Για να συναισθανθείς τον καημό, ίσως και τη ζήλια, των βορειοευρωπαίων που στους 10 βαθμούς Κελσίου βγάζουν τα κοντομάνικα να μην τα φάει ο σκόρος. Εμείς, όσοι δεν εγκλωβιζόμαστε χειμώνα- καλοκαίρι στις τσιμεντουπόλεις, ζούμε σχεδόν στην ύπαιθρο, κάτω απ’ τον καταγάλανο ουρανό μας, κοντά στην πλανεύτρα θάλασσα που αγκαλιάζει όλες σχεδόν τις στεριές μας. Ο τόπος και το κλίμα του, αποτελούν πόλο έλξης των απανταχού της γης πλουσίων. Εδώ αρμενίζουν τα σκάφη τους, εδώ καταφθάνουν με τα λίαρ τζετ. Για μια βουτιά, για μια βόλτα, για μια φέτα καρπούζι ή πεπόνι, για λίγο κρασί, για δυο τσαμπιά απ’ τα σταφύλια μας. Είμαστε λοιπόν ως γηγενείς προνομιούχοι μόνο που το ξεχνάμε ένεκα του αγώνα για τον άρτο τον επιούσιο. Αφήνουμε τη ζωή να γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια μας εξαιτίας των αναγκών μας, λες κι ανάγκες έχουν ποτέ τελειωμό. Λίγοι συνδυάζουν το τερπνό μετά του ωφελίμου. Τουτέστιν, μια Κυριακή, δυο απογεύματα στο λιόγερμα, μια νύχτα με πανσέληνο, ένα ρεπό τέλος πάντων. Ας το διεκδικήσουμε όλοι για τον εαυτό μας, γιατί το δικαιούμαστε ως αυτόχθονες κι επειδή στη ζωή μας, όπως λέει κι η αθάνατη Σωτηρία, "τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες"...