Παράλληλα με την κοινωνία των ανθρώπων, υπάρχει στη Σκιάθο, και όχι μόνο, μια δεύτερη επίσης απαιτητική και πολυάριθμη, η κοινωνία των γατιών! Τα συναντάς παντού, κατά μόνας ή σε ομάδες, μέσα και έξω από τα σπίτια, στις αυλές και στις ταβέρνες, στους δρόμους, στο λιμάνι, στα κεραμίδια και στις εξοχές. Μόνο που ετούτη η κοινωνία είναι μάλλον πιο έξυπνη. Δεν μοχθεί για τον επιούσιο, τη σιτίζουν ο δήμος και οι φιλόζωοι τοποθετώντας παντού ταΐστρες ή πετώντας της τα λεγόμενα ‘’αποφάγια’’. Δεν χτίζει, δεν γκρεμίζει, δεν ψωνίζει, δεν άγχεται, δεν μετακινείται από τα μαθημένα της, δεν ονειρεύεται παλάτια στην άμμο της ζωής. Ανταποδίδει, όταν θυμηθεί, τη στοργή που της προσφέρουν οι άνθρωποι με λίγα χάδια, πολλά νάζια, με γκριμάτσες και με γουργουρητά. Από εκεί και πέρα, είναι ανεξάρτητη, ατίθαση, ανυπότακτη, έχει τους δικούς της νόμους, με πρώτο τον ‘’δεν υπάρχουν νόμοι’’! Πολλαπλασιάζεται δις ή τρις κατ’ έτος, σπαζοκεφαλιάζοντας τους ανθρώπους με την εξάπλωσή της, και οι περίοδοι αυτοί είναι οι πιο ανήσυχες της κατ’ τ’ άλλα, ράθυμης ζωής της. Χαίρεται τη φύση, παίζει με τα υπόλοιπα ζωντανά, παιδεύει τις σαύρες, κοροϊδεύει τα ταλαίπωρα, ένεκα της υποταγής τους στον άνθρωπο, σκυλιά, αδιαφορεί για τους μονίμως ανασφαλείς ποντικούς και φοιβάται μόνο τα τροχοφόρα των ανθρώπων -αυτοκίνητα και μηχανάκια. Εξαιτίας τους μετρά κι αυτή καθημερινά αναρίθμητα αθώα θύματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν με στειρώσεις να μην εξαπλώνεται και δεν μπορούν να τη διαχειριστούν, υπάρχουν όμως και περίεργες εξαφανίσεις νεογέννητων όπως και γάτες μοναχές! Πράγματι, στα δύο εν λειτουργία μοναστήρια του νησιού, της Ευαγγελίστριας και της Κουνίστρας, καταλήγουν μυστηριωδώς δεκάδες γατιά, μάλλον από την ευσπλαχνία των αφεντικών τους που από τη μια δεν τα θέλουν κι από την άλλη τα λυπούνται, κι έτσι τ’ αφήνουν ως κρυφά τάματα εκεί όπου όλο και κάποιοι θα τα φροντίσουν γιατί τους βλέπει και ο Θεός....