Με ευδαιμονία και θαυμασμό βλέπω και δεν χορταίνω την εξαιρετική φωτογράφιση του Γιάννη Μάγγου όπου η Αλεξάνδρα Καριοφύλλη ως "Φόνισσα" σκαρφαλώνει σαν αγριοκάτσικο στα απάτητα μέρη του Κουρούπη πάνω από το Κάστρο, όπως ακριβώς περιγράφεται στην αριστουργηματική νουβέλα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο Γιάννης Μάγγος, λάτρης της βόρειας Σκιάθου σαν τον κυρ- Αλέξανδρο, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τιθασεύσει την ενέργεια του μοντέλου του, κυρίως φορώντας του μαύρα και την μαντήλα της Φραγκογιαννούς ώστε να της μοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Πώς όμως να μεταμορφώσεις ένα ζαρκάδι σε κάβουρα; Πώς να μετατρέψεις ένα σφριγηλό νεανικό σώμα στο άκαμπτο κορμί μιας γριάς ; Ακόμα και αν κατόρθωνε να το πετύχει απόλυτα, τα πάλλευκα πέλματα και οι στιλπνές παλάμες της Αλεξάνδρας, θα τον πρόδιδαν σίγουρα. Η γυναίκα αυτή είναι γνήσιο δημιούργημα από τον αέρα, το νερό και το χώμα της Σκιάθου. Σμιλευμένη όπως οι κάθετοι βράχοι από την άγρια θάλασσα που τους αποκόβει και τις πλάθει στο κύμα. Ένα έμψυχο λαλάρι και αυτή, στολίδι και καύχημα του ευλογημένου τόπου. Όποτες ανταμώνω την Αλεξάνδρα νιώθω να με τυλίγει η γλυκιά αύρα της. Χαίρομαι την αγέρωχη κορμοστασιά της και την αέρινη περπατησιά της. Όσο αυτός ο τόπος θα βγάζει γυναίκες σαν την Αλεξάνδρα, που μοιάζει με εκείνες τις αδάμαστες παλιές Σκιαθίτισσες οι οποίες πάλευαν με τα στοιχεία της φύσης, την ξενιτιά, ακόμα και τον αχόρταγο θάνατο, θα έχει ελπίδα και μέλλον...