του Γιώργου Σανιδά Με της αυγής τα χρώματα αργά γεμίζει το φεγγάρι μας. Πανσέληνος ζεστή, παρήγορη, γλυκιά που στάζει μέλι. Βγαίνει απ' τα ροδοκύματα όπως η Αφροδίτη κι όταν σηκώνεται ψηλά, στης Πούντας τ' ακρωτήρι, αλλάζει όψη το χωριό, μεταμορφώνεται στην πιο καλή νεράιδα. Λάμπουνε σπίτια, δρόμοι, άνθρωποι, όλη η πίκρα της ζωής γλυκαίνει. Στ' άχραντο φως το φεγγαριού τ' αηδόνια σιγοτραγουδούν και τα νερά χορεύουν. Ποτάμια ασήμι χύνονται πάνω στη θάλασσά μας. Στο φως του ολοφέγγαρου τα πέπλα του μαζεύει το σκοτάδι και χάνεται καταντροπιασμένο στα βάθη της αβύσσου. Τη νύχτα με πανσέληνο γιορτάζουμε την πρόσκαιρη επιστροφή της αθωότητάς μας... photo Andy Collins