To τηλεφώνημα της 31ης Μαΐου από τον συνάδελφό της στο Λιμενικό δεν πρόκειται να το ξεχάσει. Ακόμα και εάν τελικά όλα πάνε καλά και παραμείνει στο Σώμα, θα θυμάται πάντα το πώς ένιωσε όταν έμαθε πως απολύεται. «Ελα, πέρασε η Πρωταπριλιά» του έλεγε και του ξανάλεγε. Συνήθιζαν να κάνουν πλάκες μεταξύ τους, αλλά βασικά δεν ήθελε να πιστέψει αυτό που άκουγε. Ο συνάδελφός της, όμως, ήταν μουδιασμένος και εμφανώς σε δύσκολη θέση. «Μαριλίζα, διαβάζω και ξαναδιαβάζω την απόφαση και ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω», της είπε. Το ΣτΕ έκρινε πως κακώς είχε εξαρχής μπει στο Σώμα. Ο λόγος; Πως στο πλαίσιο της διαδικασίας εισαγωγής πριν από οκτώ χρόνια δεν είχε περάσει δύο αθλητικές δοκιμασίες. Και όμως, εκείνη έχοντας αργότερα κερδίσει ένα δικαστήριο, είχε καταταγεί στο Λιμενικό και έκτοτε είχε διαπρέψει σε μια δουλειά που πραγματικά αγάπησε. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή... Ονειρο ζωής Η Μαριλίζα Σηφάκη μεγάλωσε στο Ρέθυμνο. Από μικρή ονειρευόταν μια καριέρα στο Λιμενικό. Ισως, επειδή ο μεγάλος της αδελφός δούλευε εκεί, ίσως λόγω της μεγάλης της αγάπης για τη θάλασσα και της λαχτάρας της για μια δουλειά με δράση. Οταν αποφοίτησε από το σχολείο, η εισαγωγή στο Σώμα γινόταν με μόρια και «δεν τα έπιανε». Μπήκε όμως στη σχολή εμποροπλοιάρχων με την ελπίδα πως από εκεί, ίσως θα ήταν πιο εύκολο κάποια στιγμή να τα καταφέρει. Οταν το 2011 βγήκε μια προκήρυξη, ενθουσιάστηκε. Υπέβαλε τα χαρτιά της ξέροντας πως λόγω ηλικιακού ορίου ίσως ήταν η τελευταία της ευκαιρία. Στις εξετάσεις προσπάθησε να είναι ψύχραιμη και συγκεντρωμένη. Τα πήγε σε όλα καλά, αλλά κόπηκε σε δύο αθλήματα – στο τρέξιμο 1.000 μέτρων και στο άλμα εις μήκος. Δεν ήταν η μόνη. Οι 252 υποψήφιες γυναίκες απέτυχαν στα αθλήματα σε ποσοστό 79,36%, σε αντίθεση με τους 223 άνδρες που είχαν αποτύχει σε ποσοστό 11,5%. Ο δικηγόρος της, Πέτρος Αγγελάκης, που ειδικεύεται σε τέτοιες υποθέσεις βρήκε, μεταξύ άλλων, πως παλαιότερα τα όρια για τις γυναίκες ήταν διαφορετικά και έτσι προσέφυγαν στο δικαστήριο υποστηρίζοντας πως η θέσπιση κοινών ορίων επιδόσεων στις αθλητικές δοκιμασίες για άνδρες και γυναίκες, συνιστά έμμεση διάκριση λόγω φύλου. Το δικαστήριο συμφώνησε. Η Μαριλίζα θα έπρεπε να περάσει ξανά τις αθλητικές δοκιμασίες άλλα με άλλα όρια. Τα κατάφερε και η πολυπόθητη θέση ήταν δική της. Η οικογένειά της, γνωρίζοντας πως ένα όνειρο ζωής είχε γίνει πραγματικότητα, θέλησε να κάνουν ένα γλέντι για να το γιορτάσουν, εκείνη όμως δεν ήθελε. Είχε μάθει πως από το υπουργείο είχαν ασκήσει έφεση στην απόφαση του δικαστηρίου. Και μπορεί οι περισσότεροι να την καθησύχαζαν πως ήταν κάτι τυπικό, εκείνη είχε αγχωθεί και το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκινήσει δουλειά. Τελείωσε την εκπαίδευση και το 2016 κατατάχθηκε στην Κάλυμνο. Οι συνθήκες εκεί δεν ήταν αυτές που είχε φανταστεί – καθημερινές περιπολίες, κάποιες φορές 24ωρες βάρδιες, συχνά σε αντίξοες συνθήκες με κακό καιρό αλλά και φοβερή ένταση με Τούρκους συναδέλφους στην περιοχή αλλά και τις αυξημένες ροές λόγω του προσφυγικού. Η Μαριλίζα, όμως, ήταν ευτυχισμένη. Η δουλειά της τη γέμιζε και πήγαινε καλά. Οι βαθμολογίες στις εκθέσεις αξιολόγησης ήταν άριστες και ένα χρόνο αφότου ξεκίνησε της ανακοίνωσαν πως θα έπαιρνε προαγωγή, αναλαμβάνοντας καθήκοντα κυβερνήτου αλλά και προϊσταμένης σκάφους. Αρχικά ήταν διστακτική. «Είμαι πολύ νέα για να αναλάβω κάτι τέτοιο», είχε πει στον προϊστάμενό της. «Μην ανησυχείς, θα τα πας περίφημα», της είπε εκείνος. Πέρυσι το καλοκαίρι έμεινε έγκυος. Οταν ήρθε η ώρα να πάρει την άδεια μητρότητας, όλοι οι συνάδελφοί της ήταν συγκινημένοι –ήξεραν πως όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψει, ίσως δεν θα την είχαν πια κοντά τους– είχε ζητήσει να μεταφερθεί στην Κρήτη για να είναι κοντά στην οικογένειά της. Γι’ αυτό και όταν στις 31 Μαΐου άκουσε τον συνάδελφό της τόσο προβληματισμένο, η πρώτη της σκέψη ήταν πως δεν είχε εγκριθεί η μετάθεση που περίμενε. Κυριολεκτικά «πάγωσε» όταν της διάβασε την απόφαση του ΣτΕ που ανακαλούσε την κατάταξή της. Ο δικηγόρος της έπιασε αμέσως δουλειά, ετοιμάζοντας μια ιεραρχική προσφυγή προς τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Ναυτιλίας. Σε αυτή, πέρα από το ιστορικό της Μαριλίζας και τα επιχειρήματα για τα οποία δεν θα έπρεπε να απολυθεί, έδινε και στοιχεία παλαιοτέρων υποθέσεων (δέκα στον αριθμό), που οι υπουργοί άλλων κυβερνήσεων (κυρίως Δημόσιας Τάξης) είχαν αποφασίσει να μην απομακρύνουν τις γυναίκες που αφορούσαν αντίστοιχες αποφάσεις του ΣτΕ. «Στις περιπτώσεις αυτές οι τότε υπουργοί συνεκτίμησαν τόσο το δημόσιο συμφέρον (τις υπηρεσιακές ανάγκες και τις δαπάνες εκπαίδευσης) όσο και την αρχή της χρηστής διοίκησης», σημειώνουν. Συνεχίζει τον αγώνα Εν μέσω προεκλογικής περιόδου ουδείς τους απάντησε. Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε το ΦΕΚ που ανακαλεί τον τίτλο της. Λογικά θα κληθεί άμεσα να παραδώσει την υπηρεσιακή της ταυτότητα και να απολυθεί οριστικά. Η ίδια δηλώνει συντετριμμένη, σαν να της αφαιρούν ένα κομμάτι της. «Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι πως με κρίνουν ακατάλληλη τη στιγμή που για δύο χρόνια απέδειξα στην πράξη πως είμαι αντάξια του Λιμενικού», εξηγεί στην «Κ». Γι’ αυτό και όπως λέει δεν σκοπεύει να το βάλει κάτω. Θα κάνει ανάκληση της απόφασης, ελπίζοντας πως κάποιος θα δει την ουσία της υπόθεσής της.