Σήμερα κοντοστάθηκα στις εικόνες... στα γραπτά... και στα "συνθήματα" για την γιορτή του Πατέρα στο διαδίκτυο... Πέρασαν χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου αλλά έμεινα φυσικά στην εικόνα του δικού μου πατέρα, του πατέρα Ναυτικού.. Ήθελα χρόνια τώρα και είναι σίγουρο πως θα το κάνω, τις εμπειρίες των παιδιών που έτυχε ο πατέρας τους να ταξιδεύει μακροχρόνια να καταγραφούν σε ένα βιβλίο... Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι χωρίς πατέρα, αλλά να νιώθεις την παρουσία του σε ένα 5λεπτο τηλεφώνημα -τότε χωρίς κινητά- και αυτό τότε με παράσιτα... ένα τηλεφώνημα που θα έπρεπε να μιλήσει στην μητέρα μου στην αδερφή μου και σε μένα... πάντα ήμουν ο τελευταίος και πάντα μου έμεναν λίγα δευτερόλεπτα... πολλές φορές δεν προλάβαινα να του πως πόσο τον αγαπάω... πότε δεν πρόλαβα τελικά να του πω πόσο τον αγαπάω γιατί και όταν ακόμα έμεινε στο σπίτι μας δεν είχα καταλάβει πως θα ερχόταν η στιγμή να φύγει για ένα άλλο ταξίδι πιο μακρινό... Εδώ στην Σκιάθο όμως τα τελευταία πέντε χρόνια είναι σα να είμαι μαζί του, μεγαλώνω μαζί του και εύχομαι να τον βρω από αυτό το νησί που πάντα λάτρευε... Να αγκαλιάζετε τον πατέρα σας και να του λέτε πόσο τον αγαπάτε όπως και την μητέρα σας αλλά είμαι σίγουρος οτι σε αυτήν το κάνετε... ο πατέρας έχει το παράπονο αλλά και την υπερηφάνεια να γνωρίζει και να νιώθει πως τον αγαπάμε και ας μην του το δείχνουμε... Σε όλους τους ναυτικούς πατεράδες μας που ποτέ δεν γνωρίσαμε καλά που ποτέ δεν προλάβαμε να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε μία θύμηση ή ένα δάκρυ είναι το μεγαλύτερο ευχαριστώ... !!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ