Η ενδοχώρα της Σκιάθου είναι κυρίως ορεινή με υψηλότερο βουνό την Καραφλητσανάκα της οποίας η κορυφή αγγίζει τα 433μ. Τα δάση των πεύκων καλύπτουν το 63% του νησιού και στο υπόλοιπο θροΐζουν ειρηνοφόρες ελιές και κάθε είδους οπωροφόρα δέντρα όπως οι συκιές που στάζουν μέλι το καλοκαίρι… Αν θέλαμε να αποδώσουμε ένα μόνο χαρακτηρισμό που να εκφράζει τη Σκιάθο, αυτός θα ήταν ασφαλώς το ‘ποικιλόμορφη’ και ήδη καταλάβατε το γιατί… Πενήντα εκκλησάκια σπαρμένα στα πιο απίθανα μέρη, οργιώδης βλάστηση, κρυστάλλινες πηγές, κελαριστές ρεματιές «επαύλεις Σειρήνων… εν μέσω του απείρου πλούτου της χλωρίδος» κατά τον κυρ- Αλέξανδρο, βαθύσκιωτα πλατάνια, παμπάλαια λιθόστρωτα μονοπάτια κι άλλα πολλά, προκαλούν τον επισκέπτη να ανηφορίσει και να αισθανθεί πως βρίσκεται μακριά από τη θάλασσα η οποία όμως από παντού τον βλέπει και τον καλεί… Από κάθε ξέφωτο αγναντεύεις την πλανεύτρα υγρή επιφάνεια, η ματιά σου αγκαλιάζει τα ερημονήσια, τις απέναντι στεριές του Πήλιου, την Εύβοια, τις άλλες, επίσης καταπράσινες, Σποράδες. Σε κάθε βήμα και μια ευχάριστη έκπληξη, μεθυστική από τα υπέροχα αρώματα των βοτάνων του βουνού, μελωδική απ’ τα κελαηδήματα των πουλιών, στολισμένη με τα πιο όμορφα χρώματα της φύσης. Ο ουρανός καθρεφτίζεται διαρκώς στη θάλασσα κι εκείνη παίζει με τις ακτές του νησιού όπως οι σκιές απ’ τ’ άστρα και το φεγγάρι… Εδώ χορταίνουν όλες οι αισθήσεις, νοιώθεις το θαύμα της δημιουργίας, γίνεσαι αναπόσπαστο κομμάτι του κι όταν φεύγεις απ’ το νησί, από την πρώτη στιγμή αρχίζεις να το νοσταλγείς και όσα απλόχερα σου πρόσφερε. Εδώ όσο ψάχνεις ανακαλύπτεις. Όσο επιθυμείς απολαμβάνεις, όσο διεκδικείς κερδίζεις. Βλέπεις έναν κόσμο μικρό σε διαστάσεις, μα άπειρο σε εναλλαγές που σε γεμίζει με αγνότητα, γαλήνη, αγάπη.