Ζηλεύω τους ανθρώπους που κουβαλάνε πάνω τους πολλά χρόνια ζωής και τα μάγουλα τους είναι ροδαλά. Οι ρυτίδες τους αντί να τους ασχημαίνουν, δένουν τόσο φωτεινά με τα μάτια και χείλη, που εκείνη την στιγμή που τους βλέπω ζητώ να μου δοθεί το χάρισμα της ζωγραφικής. Ζηλεύω βαθιά και απεγνωσμένα τόσο που σχεδόν βρήκα το μυστικό τους. Στην αρχή σκέφτηκα την καλοσύνη. Την πιθανή ανιδιοτέλεια των πράξεων τους. Μετά μου 'ρθε στο νου η αισιοδοξία. Το εσωτερικό και εξωτερικό χαμόγελο συνάμα. Στο τέλος κατέληξα να μαγειρεύω αυτά τα υλικά για να δω τι θα βγει.  Μια σάλτσα μυρωδάτη και σφικτή ήταν μπροστά στο πιάτο της σκέψης μου. Κάθε φορά που βλέπω ροδαλά ρυτιδιασμένα υπερήλικα άτομα στον δρόμο μου Ξέρω ότι πια δεν τα ζηλεύω. Αλλά τα θαυμάζω. Περνάω απέναντι. Ονειροπολώ μια ζωή ήρεμη Χωρίς εγωκεντρικές εξάρσεις Μια ζωή ερωτευμένη με την ζωή, την φύση, την απλότητα του χρόνου. Το μυστικό δεν είναι πια μυστικό. Οι άνθρωποι αυτοί έχουνε πει ένα ευχαριστώ περισσότερο. Από όσα έχεις πει εσύ. Έχουνε κάνει μια κακία λιγότερη. Από όσες έχεις κάνει εσύ. Έχουνε μέσα τους έναν θαυμασμό απέραντο. Από αυτόν που δεν έχεις εσύ Και ζουν την κάθε μέρα γεμάτοι με μια αληθινή εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη της ζωής.