Ένα κύριος έπινε, γυρίζει συχνά στα καφενεία. Δε γνωρίζω το όνομα, ούτε τη δική του ιστορία. Δε μιλάει σε κανένα, πάντα σκυμμένος, σκεπτικός. Δε χαμογελά συχνά, μέσα στον κόσμο και όμως μοναχικός. Ανεβοκατεβάζει βιαστικά κούπες από κρασί. Όταν η κούπα αδειάζει με το χέρι γνέφει, δεν ομιλεί. Τα γένια του πυκνά, καλύπτουν όλο το πρόσωπό του. Από την άδεια κούπα του κρυφά αντικρίζει το είδωλό του. Αν και είναι απόμακρος, άνθρωπος παραμένει προσηνής. Δεν έχει αγριότητα , μόνο ηρεμία, αφοσιωμένος είναι μόνο στα θεία. Νυχτώνει, το καφενείο αδειάζει. Έχει σκύψει καταγής. Κουρασμένος θα είναι έσκυψε στο τραπέζι για να αποκοιμηθεί. Ξαφνικά, κάποιος τον ταρακουνά ο ιδιοκτήτης θα είναι. Πρέπει να ξυπνήσει , είναι αργά, θέλει να κλείσει, περασμένες είναι εννιά. Με μισόκλειστα τα μάτια σηκώνεται για να πληρώσει. Ο ιδιοκτήτης τρέχει, βιάζεται για να κλειδώσει. Τα πυκνά τα γένια του κρύβουν το χαμόγελό του. Τον ευχαριστεί και φεύγει, ξέχασε και για σήμερα τον καημό του. Ο ιδιοκτήτης τον κοιτά με κάποια περιέργεια. Είναι άνθρωπος ιδιαίτερος, αλλά φέρεται με ευγένεια. Κλείνει την πόρτα πάει σπίτι για να αποκοιμηθεί. Την πόρτα του σπιτιού του ανοίγει, ξανά μόνος θα βρεθεί. Ήταν άνθρωπος απλός ένας φτωχός κοσμοκαλόγερος. Οι άλλοι δεν τον παρεξηγούσαν ήταν σε όλους χαμογελαστός. Αυτός ήταν ο κύριος που έπινε. Γνωστός ή άγνωστος στο κρασί τον καημό του έπνιγε. Περασμένες δώδεκα. Τα  μάτια του στον ύπνο έχουν βυθιστεί. Καλή σου νύχτα κύριε Αλέξανδρε, όμορφο ξημέρωμα να σε βρει.