Το καθηλωτικό μυθιστόρημα του Τζων Φώουλς μεταφέρεται στο θέατρο στη διασκευή του Μαρκ Χήλυ σε μια παράσταση μ’ έντονο το στοιχείο του ψυχολογικού θρίλερ. Ύστερα από μια σαρωτική πορεία με απανωτά sold out στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκίδα, η παράσταση παρουσιάζεται στο Βόλο για δύο μόνο ημέρες με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου. ερμηνεύουν: Αργύρης Αγγέλου & Ιωάννα Πηλιχού παραστάσεις στο Κινηματοθέατρον Αχίλλειον (αίθουσα Νίκου Κολοβού) Κουμουνδούρου και Ιάσονος τηλ. 2421032818  την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου στις 21.00 και την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου στις 18.30 και στις 21.00 τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό) & 10 (μειωμένο) προπώληση στο Viva.gr τηλέφωνο κρατήσεων: 6945056253   «O συλλέκτης» (1963), το πρώτο μυθιστόρημα του Τζων Φώουλς, τον καθιέρωσε δικαίως στην παγκόσμια λογοτεχνία ως έναν από τους σημαντικότερους πεζογράφους. Η ένταση και το σασπένς που δημιουργεί παραπέμπουν ξεκάθαρα σ’ ένα κορυφαίο θρίλερ, όπου ο θεατής οδηγείται σε μια ύπουλη ταύτιση με τον Κακό και τον Καλό ταυτόχρονα. Το έργο παρακολουθεί τον Κλεγκ, έναν ανήσυχο και φιλόδοξο νεαρό ταπεινής καταγωγής, που έχασε τους γονείς του μικρός, μεγάλωσε με μια θεία του και την ανάπηρη κόρη της και δεν κατάφερε ποτέ να ενταχθεί κοινωνικά. Μοναδική του διέξοδος η συλλογή πεταλούδων. Όταν θα κερδίσει ένα λαχείο, θ’ απαγάγει και θα φυλακίσει για έναν μήνα τη Μιράντα, μια νεαρή φοιτήτρια Καλών Τεχνών, με την οποία τον χωρίζουν έντονες κοινωνικές διαφορές. Τα αισθήματα του θεατή εναλλάσσονται, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι σταθερά· εκείνη είναι το θύμα κι εκείνος ο θύτης. Αυτή είναι η βασική δύναμη της αφήγησης του Φώουλς. Ο Κλεγκ είναι ένας άνθρωπος εμμονικός – σχεδόν αμόρφωτος, άσχετος από τέχνη, πολιτική, φιλοσοφία· ένας άνδρας που αρνείται να «διδαχτεί» οτιδήποτε από εκείνη. Η Μιράντα είναι μια λαμπερή πεταλούδα, ταλαντούχα ζωγράφος, συναναστρέφεται καλλιτέχνες – λίγο υπεροπτική, σίγουρα έξυπνη. Στην κανονική ζωή δε θα καταδεχόταν ούτε να τον κοιτάξει. Ωστόσο για ανθρώπους σαν κι αυτόν δεν υπάρχει γιατρειά: ο Κλεγκ θα παραμείνει συλλέκτης για πάντα. Με αφορμή αυτή την αναγκαστική συνύπαρξη, παρακολουθούμε τη διαμάχη ανάμεσα στις διαφορετικές επιθυμίες και επιδιώξεις των δύο αυτών ανθρώπων, με έμφαση σ’ έννοιες όπως η εμμονή και η εξάρτηση. Ο Φώουλς, πραγματεύεται το θέμα της άσκησης εξουσίας, και στήνει μια μάχη, όπου εκείνος τη δυναστεύει καταργώντας τη σωματική της ελευθερία, ενώ εκείνη του επιβάλλεται με τη νοημοσύνη της. «Ο συλλέκτης» του Φώουλς είναι ένα λεπτά επεξεργασμένο ψυχογράφημα δύο χαρακτήρων, ένα έντονο θρίλερ με διαρκή υπόγεια ένταση. [gallery size="full" columns="1" ids="44205,44204"] Ενδεικτικά η Κριτική… Ο εντυπωσιακός «Συλλέκτης» που σκηνοθέτησε ευφάνταστα ο άξιος Αλέξανδρος Κοέν […] σε μια εξαιρετικά καλοκουρδισμένη δουλειά «φωτίζει» όλες τις πτυχές του ψυχολογικού θρίλερ «Ο συλλέκτης», το οποίο ευτυχεί και σκηνοθετικά και υποκριτικά. […] Ο ικανότατος σκηνοθέτης που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στο χώρο ανεβάζοντας τον πήχη όλο και πιο ψηλά, έχει μεταφράσει έξοχα το έργο και το έχει σκηνοθετήσει με δεινότητα. Η εύρυθμη παράστασή του κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, το καθηλώνει και το κερδίζει! Εξαιρετικοί αρωγοί του είναι ο Γιάννης Αρβανίτης που έφτιαξε το άκρως λειτουργικό και καλαίσθητο σκηνικό-έκπληξη, ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου που φώτισε υπέροχα τα επί σκηνής δρώμενα. Ξεχωριστά θέλω να σταθώ στον καίριο τρόπο που έχει δουλέψει με τους ικανούς ηθοποιούς του ο Αλέξανδρος Κοέν. Έχει καθοδηγήσει μοναδικά τον Αργύρη Αγγέλου να «γίνει» ο Κλεγκ! Ο ηθοποιός δεν καμώνεται τον ήρωα του έργου, αλλά «μεταμορφώνεται» σ’ αυτόν, πετυχαίνοντας την πληρέστερή του θεατρική «νίκη». Ο Αγγέλου με τη βοήθειά του, αποκτά την «τρέλα» του ήρωα και την παραφορά του, τη μανία του και κερδίζει και τον πιο δύσκολο θεατή με τις εκρήξεις του και τις δραματικές κορυφώσεις του ρόλου του. Έχει μέτρο αλλά και ακρίβεια! Δίπλα του εντυπωσιάζει με την υποκριτική δεινότητά της η Ιωάννα Πηλιχού. Η Μιράντα της έχει αμεσότητα, ευθυβολία, αλήθεια. Με την αρωγή του Κοέν κι εκείνη, ενσαρκώνει πειστικότητα την κοπέλα που απάγεται και φυλακίζεται σε ένα χώρο... «Φέρει» το φόβο της και, όταν στη συνέχεια γίνεται διεκδικητική και «παίζει» με τον δυνάστη της, είναι έξοχη. Γερές οι εντάσεις της, θαυμάσιες οι επιδόσεις της. Οι δύο τους έχουν μια ζηλευτή «χημεία» που «απογειώνει» το αποτέλεσμα. Βασίλης Μπουζιώτης 14 Νοεμβρίου 2018   [gallery size="full" columns="1" ids="44204,44203"] […] Οι θεατές της παράστασης «Ο Συλλέκτης» έχουν μπροστά τους το θύτη και το θύμα, μόνο που τα συναισθήματα εναλλάσσονται, η ένταση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές αποτελεί τον περίτεχνα δομημένο συνδετικό κρίκο ενός κειμένου που προσπαθεί με αξιώσεις να παρουσιάσει ισότιμα και τους δύο χαρακτήρες. Είναι ο Συλλέκτης ο μόνος θύτης σε αυτό το δράμα που ξετυλίγεται ως ψυχολογικό θρίλερ στη θεατρική σκηνή; Ή μήπως και ο ίδιος είναι ένα θύμα όσων συγκυριών και καταστάσεων των έχουν οδηγήσει σε αυτή την συμπεριφορά; Οι παραστάσεις που παρουσιάζουν και παρουσιάζονται μέσα από δυνατά κείμενα όπως αυτό του Τζων Φώουλς μέσα από τη διασκευή του Μάρκ Χήλυ απαιτούν εξίσου δυνατές ερμηνείες. Ο Αργύρης Αγγέλου και η Ιωάννα Πηλιχού εντυπωσίασαν. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στη σκηνή υπερασπιζόμενοι ένα κείμενο που σκιαγραφεί δύο χαρακτήρες που ο καθένας (για τους δικούς του λόγους) ασφυκτιά σε μια κατάσταση δέσμια και για τους δύο. Κανένας δεν είναι ικανός να ελέγξει τις πράξεις του άλλου, ο καθένας όμως είναι υπεύθυνος για τις δικές του. Κάθε δράση φέρνει μια αντίδραση. Μπορεί το θύμα να αλλάξει θέση με τον θύτη; Με ποιον θα ταυτιστεί ο θεατής; Γιατί η ομορφιά και η αγάπη να είναι πάντα αντικείμενο ακραίων πράξεων και καταστάσεων; Ο Αργύρης Αγγέλου σε έναν ρόλο αποκαλυπτικό για τον ήρωα του,  ξεδιπλώνει στη σκηνή αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν έναν ιδιόμορφο ή ακόμη και παρανοϊκό χαρακτήρα. Ακόμη και έτσι όμως τίποτα δεν είναι απόλυτα προβλέψιμο. Άλλωστε το ψυχογράφημα του ήρωα αποτελεί έναν συνδυασμό του ίδιου και του θύματος του. Η Ιωάννα Πηλιχού συγκινεί με τις στιγμές έντασης που παρουσιάζει η ερμηνεία της ως το θύμα – δέσμια του δεσμώτη απαγωγέα της. Ωστόσο, τίποτα δεν έχει κριθεί μέχρι το τέλος. Αξίζει να γίνει αναφορά στην ξεχωριστή μουσική επένδυση που έχει επιλεγεί για την παράσταση και λειτουργεί ως γέφυρα κάθε φορά στις εναλλαγές των σκηνών – καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες. Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν προσφέρει μια παράσταση πλούσια σε συναισθήματα, εναλλαγές και ανατροπές. Άλλωστε το πεπρωμένο κρίνεται πάντα από τις επιλογές μας και αυτές από τα συναισθήματα που συλλέγουμε στην πορεία της ζωής μας…