Η πρώτη εβδομάδα στο σχολείο πέρασε με μαθητές,δασκάλους και γονείς να μπαίνουν στην καθημερινότητα της σχολικής πραγματικότητας.

Οι μικρότεροι μαθητές και οι γονείς τους είναι εκείνοι που φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της προσαρμογής:Πώς θα μπουν στο σχολικό προαύλιο κουβαλώντας τις υπερφορτωμένες σχολικές τσάντες,πώς θα βρουν τη σειρά τους στη γραμμή για την πρωινή προσευχή,πώς θα μπουν με σειρά στην αίθουσα,πώς θα ανοίξουν τα βιβλία και τα τετράδια….

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα προσαρμόζονται τα παιδιά στην καθημερινή ρουτίνα και στους κανόνες ,που βοηθούν τόσο τα ίδια και κατ’ επέκταση την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου.

Όσο, όμως αυτονόητη είναι η μοναδικότητα κάθε παιδιού και όσο σεβαστή είναι η αγωνία των γονιών για την πορεία των παιδιών τους στο σχολικό περιβάλλον και στη μαθησιακή διαδικασία,άλλο τόσο αρνητικά εντυπωσιακή είναι–ακόμα και στα ίδια τα παιδιά τους- η επιμονή κάποιων γονέων να δρουν παρεμβατικά,από το να κουβαλούν τις σάκες τους και να τους δίνουν συνεχώς οδηγίες, φτάνοντας σε σημείο να στέκονται δίπλα τους την ώρα της πρωινής προσευχής έχοντας πάντα κάτι να ρωτήσουν τον-την εκπαιδευτικό που έχει αναλάβει το παιδί τους.

Έχοντας αλλάξει αρκετά σχολεία στα 20 χρόνια της θητείας μου στο δημόσιο σχολείο,έχω παρατηρήσει ουκ ολίγες φορές το συγκεκριμένο φαινόμενο βλέποντας γονείς να μεταφέρουν το δικό τους άγχος στα παιδιά τους,τα οποία μόλις φύγουν από την επίβλεψή τους,είτε αισθάνονται ανασφάλεια, είτε δρουν με επιθετικότητα και σπανιότερα προσαρμόζονται επιτυχώς .

Τα παιδιά έχουν ανάγκη της στήριξης των γονιών ,η οποία όμως πρέπει να είναι διακριτική ,ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση και την προσαρμοστικότητα τους και όχι επιβλέποντάς τα συνεχώς και κάνοντάς τα να ασφυκτιούν με την παρουσία τους.

Έχει συμβεί ,γονείς,χωρίς καν να χτυπούν ,να ανοίγουν την πόρτα διακόπτοντας την διδασκαλία και να συνομιλούν με τα παιδιά τους σαν να βρίσκονται στο σπίτι τους άλλες φορές να στέκονται έξω από την πόρτα κρυφακούγοντας ή να είναι σε κάθε διάλειμμα έξω από το σχολείο και να παρακολουθούν τα παιδιά.Πώς λοιπόν τα παιδιά θα σεβαστούν και θα εμπιστευτούν τον εαυτό τους, το σχολικό περιβάλλον και τους δασκάλους τους,αν πρώτα οι ίδιοι οι γονείς δεν δείξουν εμπιστοσύνη και σεβασμό σε όλα αυτά;

Η ποιότητα στην εκπαίδευση δεν αφορά στην υλικοτεχνική και κτιριακή υποδομή των σχολείων,αλλά στην ποιότητα των σχέσεων μεταξύ γονέων,μαθητών και εκπαιδευτικών,ένα τρίγωνο που αλληλεπιδρά και ανατροφοδοτείται ανάλογα με τα συναισθήματα που αναπτύσσονται και τις αντίστοιχες συμπεριφορές.

Η ποιότητα αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την τήρηση των ορίων στις σχέσεις τους.Το λειτούργημα του εκπαιδευτικού απαιτεί την προσέγγιση των γονέων και το αντίστροφο,αυτό όμως δεν σημαίνει ότι προσεγγίζουμε τον εκπαιδευτικό για να προσέξει το δικό μας παιδί γιατί αυτό αυτομάτως καταργεί την αντικειμενικότητά του,η οποία και είναι απαραίτητη για το λειτούργημα που ασκεί.