Ο Γιώργος Σανιδάς                                                                                                                                                  είναι Συγγραφέας, Αρθρογράφος - Χρονογράφος                                                                                      μόνιμος συνεργάτης του SkiathosLife.gr Κάθε πρωί που ξυπνώ στο πατρικό μου, τρέχω, πάντα με την αγωνία να τη βρω καλά, στη μάνα μου για να πιω καφέ από τα χέρια της. Δεν είναι που τον κάνει καϊµακλίδικο όπως μ’ αρέσει, είναι που χαίρομαι με το πόσο χαίρεται που μου τον φτιάχνει. Αυτή η διπλή χαρά με φέρνει κάθε τόσο στον νησί και νοιώθω ευλογημένος γιατί την ανταλάσσω ακόμα. Κατ΄ άλλα, αγνώριστος είναι ο τόπος μου σήμερα και λίγα πράγματα απ’ το παρόν με συνδέουν μαζί του, τις μνήμες μου έτσι κι αλλιώς, τις κουβαλώ παντού. Μ’ όσους μεγάλωσα, χαθήκαμε. Ο καθένας τράβηξε το μοναχικό δρόμο του κι είναι καλά μαντρωμένος στον μικρόκοσμό του. Όποτε τύχει κι ανταμώσουμε στα σοκάκια, ανταλάσσουμε τα τυπικά μα τα μάτια μας καίνε και τα χαμηλώνουμε για να μη δει ο ένας τ’ αλλουνού. Αν είχαν χέρια τα μάτια μας, θα άνοιγαν πλατιά ν’ αγκαλιαστούμε και να κλάψουμε για όσα χάθηκαν και για όσα δυστυχώς, υποψιαζόμαστε πως θα’ ρθουν. Φταίμε κι εμείς. Να, το μεγαλύτερο έγκλημα που κάναμε στη γειτονιά μας είναι, νομίζω, το γκρέμισμα των πεζουλιών στις αυτές μας για να χτίσουμε σύριζα σπίτια και να κερδίσουμε μέτρα… Στις πεζούλες μαζευόμασταν άλλοτε, παρέες- παρέες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φαρδαίναμε τον ορίζοντά μας και φαιδρέναμε τα βραδάκια μας. Τώρα απόμεινε να εξέχει μόνο το σκαλί σε κάποιες εξώπορτες. Μα αυτό ίσα που χωράει να κάθονται μαραμένες μοναχικές γριούλες και να κοιτούν το δρόμο χωρίς να βλέπουν…