Ο Γιάννης Μιχαηλίδης, από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της γενιάς του, όπως αυτή διαμορφώθηκε στον ευρωπαϊκό χώρο, σ’ αυτή την έκθεση παρουσιάζει μια σειρά ζωγραφικών έργων που έχει δημιουργήσει από το 2014 μέχρι το 2018 και είναι αυτά που χαρακτηρίζουν όπως πάντα τη ζωγραφική του.Η χειρονομία και το πως αυτή γίνεται στη ζωγραφική του “αχειροποίητη”, σαν να μην έχει μεσολαβήσει ανθρώπινο χέρι. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1940. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Πήλιο. Από το 1961 μέχρι σήμερα έχουν οργανωθεί 37 ατομικές εκθέσεις των έργων του στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, τη Λάρισα, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και την Μυτιλήνη. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις που έγιναν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και  σε 6 Πανελλήνιες εκθέσεις ( Ζάππειο Μέγαρο ), με πρώτη συμμετοχή το 1963. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε εκθέσεις του εξωτερικού (Σόφια, Βουκουρέστι, Πολωνία, Ντάλας, Ν.Υόρκη). Το 1970 στην έκθεση νέων καλλιτεχνών  του Ε.Ε.T.E -Στέγη Γραμμάτων- τιμήθηκε με το Α΄ βραβείο ζωγραφικής. Έργα του υπάρχουν στις συλλογές του Υπουργείου Πολιτισμού, της Εθνικής Πινακοθήκης, της Βουλής των Ελλήνων, του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, της Δημοτικής Πινακοθήκης Βόλου, της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας, της Δημοτικής Πινακοθήκης Ρόδου, του Τελλόγλειου Ιδρύματος Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, της Εθνικής Τράπεζας , του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας (Αθήνας-Θεσσαλονίκης), της Ιονικής Τράπεζας, της Alpha Bank, του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου, της Αγροτικής Τράπεζας, της Γενικής Τράπεζας, της Τράπεζας Πειραιώς, του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, της Πινακοθήκης Πιερίδη,της Πινακοθήκης Εμφιετζόγλου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Όπως έχει γράψει η Κατερίνα Κοσκινά: «Αυτό που καταρχήν εντυπωσιάζει στα έργα του Γιάννη Μιχαηλίδη, τόσο στους παλαιότερους παραστατικούς του πίνακες όσο και στους πιο πρόσφατους, είναι η φειδώ με την οποία αντιμετωπίζει τα περιγραφικά στοιχεία και η λιτότητα των χρωμάτων του. Ενώ όμως η χρήση των χρωμάτων είναι περιορισμένη, οι τονικότητές τους ήταν κατ’ αντιδιαστολή ανέκαθεν πλούσιες έχει ενδυθεί ο ίδιος το ρόλο ενός επιστήμονα-μάγου σε ένα περίεργο εργαστήριο παραγωγής φυσικών φαινομένων που συνδυαζόμενα με τη ζωγραφική δημιουργούν έργα τέχνης». Το ίδιο εκφράζει και ο Γιάννης Μιχαηλίδης σε συνέντευξή του στον Αυγουστίνο Ζενάκο (Το Βήμα, 10.3.2002): «…όλοι τον “χώρο μας” ζωγραφίζουμε. Τον τόπο μας. Τα “δικά μας” πράγματα. Για μένα αυτό ξεκίνησε από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου εκτός από ζωγραφική. Ο δικός μου χώρος λοιπόν είναι η Σκιάθος όπου γεννήθηκα, ο Βόλος όπου μεγάλωσα και τελικά η Αθήνα όπου ήρθα στο τέλος του ’50. Η Σκιάθος είναι φυσικά η θάλασσα, το Αιγαίο, αλλά και τα πλοία τα οποία ταξιδεύουν και μετά αποσύρονται και πεθαίνουν σκουριασμένα πια στον ταρσανά. Στον Βόλο μετά βρήκα μια βιομηχανική πόλη η οποία παρήκμαζε. Και τέλος στην Αθήνα, όλες αυτές οι αφίσες στον δρόμο, κολλημένες η μία πάνω στην άλλη και σκισμένες, πάλι μου έδωσαν αυτή την αίσθηση της φθοράς. Εγώ τα σκέφτομαι όλα αυτά σαν μια μεταλλαγμένη νεκρή φύση. Από τα παλιότερα μου έργα διαγράφεται η πρόθεσή μου, στην καινούργια μου δουλειά όμως, μολονότι επανέρχονται οι ίδιες χρωματικές κλίμακες, αισθάνομαι ότι παραπέμπω, ότι αποκαλύπτω τις πηγές μου». Η νέα σειρά έργων του, με τίτλο «Πολύπτυχα 2014-2018» απαντά στην αμηχανία της ερώτησης της Ιστορίας της Τέχνης σχετικά με τη νεκρή φύση.