Ο μεγάλος φυσικός κόλπος που φιλοξενεί και το λιμάνι της μοναδικής πολίχνης της Σκιάθου, στην ανατολική του πλευρά καταλήγει στη χερσόνησο Πούντα. Όπως περνάς με βάρκα τα Μυρμήγκια (σκοπέλους μεταξύ Πούντας και Μαραγκού) και στρίβεις κατά το Ξάνεμο, απέναντι σχεδόν απ’ τα Αραπάκια, λίγο πριν την Ασπρόνησο, κάτω χαμηλά στη θάλασσα και επάνω στην εξωτερική πλευρά της Πούντας, (εκείνης που κοιτάει τη Σκόπελο), βρίσκεται το Καμίνι, μια θαλάσσια, άγνωστη στους πολλούς, σπηλιά με τρύπα στον ουρανό της που μοιάζει με τα παλιά ασβεστοκάμινα! Δεν είναι τυχαίο που ο Παπαδιαμάντης τοποθέτησε εκεί στο άσπιλο, έκτατο και μοναδικό θαλάσσιο καμίνι της χαράς, το λυρικότερο ερωτικό του διήγημα. Ακολουθώντας από παιδί με το λυχνάρι του Διογένη, τη σκιά του κυρ- Αλέξανδρου, σχημάτισα την πεποίθηση πως 'Το καμίνι' αποτελεί το πιο φωτεινό έργο του, αλλά δε θα εξηγήσω εδώ το γιατί. Θα σταθώ μόνο στην προφητική δύναμη του Παπαδιαμάντη μεταφέροντας λίγες φράσεις, όπου αντικαθιστώντας απλά τη λέξη 'Ανοιξις' με τη λέξη 'Σκιάθος', αποκαλύπτονται όλα όσα επιφέραμε στο νησί οι επίγονοί του. "Έλεγες ότι η Σκιάθος με την κοκκίνη χλαμύδα από παπαρούνες είχε πέσει εις χείρας ληστών. Της άρπασαν την στολήν της και την κατερράκωσαν. Έγδυσαν την παρθένον και την αφήκαν γυμνήν. Τα χαμολούλουδα, τα λευκά και τα κίτρινα, κατεπάτησαν άνθρωποι και κτήνη και τα έκαμαν θλιβερά ερείπια του καλοκαιριού." Τι είναι τελικά το καμίνι της ζωής των ανθρώπων; "Δράκοι και Κύκλωπες επότιζον με ιδρώτα τας πέτρας και τα ξύλα, προσπαθούντες δια του πυρός εκείνου να παράγωσι χρήσιμον τι ευτελές πράγμα, όπως λάβωσι μικρά αργύρια και θρέψωσι μικρούς ανθρώπους, προορισμένους να είναι ισοβίως σκλάβοι άλλων πάλι τυράννων. Ω ματαιότης!" Σ αυτό τελικά το καμίνι της ζωής των ανθρώπων που καίει με την "κοκκίνην λάμψην' και "ανατέλλει την νύκτα πείσμον, όταν όλα έχουν δύσει", έχουμε εναποθέσει το μέλλον μας; Μα υπάρχει και το άλλο καμίνι, εκείνο της χαράς που το αγνοούμε… *Ο Γιώργος Σανιδάς είναι συγγραφέας και αρθρογράφος του Skiathoslife.gr