Όταν οι απλοί άνθρωποι απαλλάχτηκαν από τους τσιφλικάδες και πριν υποταχθούν στις μηχανές και κάνουνε θεό το χρήμα, πριν στοιβαχτούν ο ένας πάνω από τον άλλον στα τσιμεντένια τους κλουβιά που τα λένε πόλεις, ακόμα και μέχρι και τα χρόνια των γονιών μας, είχανε μάνα τους κοινή τη γη και τη τιμούσαν και τη σέβονταν κι όταν έλεγαν πατρίδα, νοούσαν πράγματι τα άγια χώματά της που τα γνώριζαν σπιθαμή προς σπιθαμή καλύτερα κι απ’ όσο γνώριζαν τα πρόσωπά τους.

Σε τούτα τα χώματα μα, μιας και μιλάμε για τη χώρα μας , και στη θάλασσα, ξόδευαν τη ζωή τους και η ζωή τους ήτανε ένα με τα χώματα κι ήταν περήφανοι με τους καρπούς των κόπων τους που κρατούσαν όρθια την αξιοπρέπειά τους.

Δεν είχανε ανάγκη από αφεντάδες, ούτε από τα περιττά κι αχρείαστα με τα οποία παραγέμισε σήμερα ο κόσμος για να πλουτίζουν ορισμένοι, όπως πάντα. Δεν ήθελαν τα πολλά, μπορούσαν και με τα ψίχουλα κι απ’ αυτά πρόσφεραν και στον συνάνθρωπό τους. Τους έφταναν για να χαμογελούν αληθινά και χαίρονταν να βλέπουν και τους άλλους να το κάνουν.

Τότες οι άνθρωποι, σκληροί κι ευαίσθητοι συνάμα, πέρα απ’ τις Κυριακές και τις γιορτές, ως τα βαθιά γεράματα, δεν ήξεραν από καθισιό παρά μονάχα από αγώνα και τα γόνατά τους λύγιζαν μόνο από την κούραση σαν έπεφτε η νύχτα. Μια κούραση όμως γλυκιά όπως κι ο ύπνος τους ήσυχος, γιατί γνώριζαν πως η κοινή τους μάνα θα ανταμείψει με τα πιο αγνά καλούδια τον τίμιο ιδρώτα τους.

Τότες πράγματι ήταν αλλιώτικος ο κόσμος. Οι άνθρωποι γνώριζαν πως ανήκουνε στη γη κι όχι η γη σ’ εκείνους...