Χροθιά στο στομάχι είναι η επιστολή που έστειλε η Αθλήτρια Αρτεμις Σκαπαριώτη για την υποσχεσιολογία που έχει βιώσει. 

Όσο άλλοι πανηγύριζαν για έργα που “έρχονται”, εγώ μάτωνα σε χώμα και πέτρες.
8 χρόνια να περιμένω ένα ταρτάν, ένα “αύριο” που ποτέ δεν ήρθε.
8 χρόνια να ακούω υποσχέσεις, να βλέπω κορδέλες και δελτία Τύπου, ενώ εμείς μετράγαμε τραυματισμούς και χαμένες ευκαιρίες.
Γιατί όταν το ταλέντο σου γεννιέται σε λάθος τόπο, χρειάζεται να παλεύεις διπλά — και πάλι να σου λένε “του χρόνου”.
Μα κάποια στιγμή, το “του χρόνου” γίνεται ποτέ.

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΣ

"Δεν συνηθίζω να κανω τετοιες αναρτησεις αλλα καποιες φορες χρειαζεται να βγαινουμε απο τη φουσκα μας προκειμενου να υποστηριξουμε τον εαυτο μας. Αυτη η φωτογραφια τραβηχτηκε το 2015. Τοτε ξεκινησε το ταξιδι μου στον χωρο του στιβου. Ενα ταξιδι γεματο δυσκολιες, αγχος, προσπαθεια και πολλα αλλα. Στο ταξιδι αυτο ειχα ανθρωπους που ηταν διπλα μου ειτε με τους ιδιους στοχους ειτε οχι. Παιδια με ονειρα που εβαλαν πολλα πραγματα πισω ωστε να φτασουν εκει που ηθελαν.

Εγω δυστυχως δεν εφτασα και ο λογος; Επρεπε να κανω τη διπλη προσπαθεια απο καθε παιδι που ειχε τη δυνατοτητα να προπονηθει κατω απο ιδανικες συνθηκες. Βιωσα πολλους τραυματισμους ενιωσα πολλες φορες το συναισθημα του να εισαι στην «απεξω» ημουν παντα το παιδι της μεταγραφης. Το ταξιδι αυτο τελειωσε τον δεκεμβριο του 2023 και ειχε διαρκεια 8 χρονια. 8 χρονια ζουσα με την ελπιδα που με ταιζαν οτι το γηπεδο καποια μερα θα ειχε ταρταν ωστε να προπονηθω και εγω οπως ολα τα υπολοιπα παιδια.

Deadlines οπου δεν τηρηθηκαν ποτε απο μηνα σε μηνα απο χρονο σε χρονο. Εφτασα 17 χρονων διαβαζω για να περασω στη γυμναστικη ακαδημια και ακομα και σημερα δεν μπορω να προπονηθω για τα αθληματα που πρεπει να εξεταστω ωστε να περασω στη σχολη που θελω. Ειναι λυπηρο γιατι δυστυχως δεν ειμαι η μονη που αντιμετωπιζει αυτο το προβλημα. Το μονο που ακουω τα τελευταια 5 χρονια ειναι ενα μεγαλο «ΘΑ». Απο οτι φαινεται προτεραιοτητα εχουν αλλα πραγματα οπως συναυλιες-γλεντια κλπ."