Λειψυδρία: Το νερό ως εμπόρευμα και όχι ως δικαίωμα | του Πολύδωρου Συρίγου
2025-11-01 09:33:30
Ετοιμαστείτε να πείτε το νερό… νεράκι. Όχι γιατί «ο ουρανός δε βρέχει πια όπως παλιά», αλλά γιατί κάποιοι ετοιμάζονται να κάνουν το πιο ζωτικό αγαθό της φύσης — το νερό — πεδίο κερδοσκοπίας και επιχειρηματικής εκμετάλλευσης. Το παραμύθι της «φθινοπωρινής λειψυδρίας», που αναπαράγεται μεθοδικά από την κυβέρνηση και τα πρόθυμα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το προοίμιο μιας μεγάλης πολιτικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης: της συγκέντρωσης και ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης του νερού.
Η επίφαση της “έλλειψης νερού” και η πραγματικότητα
Αντί για σχέδιο πρόληψης, διαχείρισης και προστασίας των υδάτινων πόρων, βλέπουμε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία φόβου. Η «λειψυδρία» γίνεται το άλλοθι για να επιβληθεί κεντρική διαχείριση όλων των δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης — μια πολιτική που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και τελικά για την παράδοση του νερού στα χέρια ξένων funds και “επενδυτών”.
Πίσω από τα δελτία τύπου και τα επιστημονικοφανή ρεπορτάζ, κρύβεται η ουσία: η κυβέρνηση προετοιμάζει το έδαφος για να καταστήσει το νερό ένα ακόμα εμπορεύσιμο προϊόν. Και ποιος θα πληρώσει το τίμημα; Οι πολίτες. Με αλματώδη αύξηση τιμολογίων, με νέα τέλη, με περιορισμούς στην πρόσβαση σε καθαρό νερό, με τη φτωχοποίηση των τοπικών κοινωνιών.
Ο ρόλος των “ειδικών” και των διοικήσεων
Ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ, Χάρης Σαχίνης, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής αυτής λογικής: η δημόσια εταιρεία ύδρευσης μετατρέπεται σταδιακά σε μια επιχείρηση που λειτουργεί με όρους αγοράς, προετοιμασμένη να περάσει στα χέρια «στρατηγικών επενδυτών». Δεν μιλάμε για διαχείριση ενός κοινού αγαθού, αλλά για εταιρικό σχέδιο που αντιμετωπίζει το νερό σαν “προϊόν υψηλής αξίας”.
Η κοινωνική διάσταση του εγκλήματος
Το νερό δεν είναι πολυτέλεια — είναι προϋπόθεση ζωής. Όταν το νερό γίνεται εμπόρευμα, η κοινωνία διαλύεται: οι φτωχοί πληρώνουν δυσανάλογα, οι τοπικές κοινωνίες χάνουν τον έλεγχο των φυσικών τους πόρων, και το δημόσιο χάνει τη δυνατότητα να ασκήσει κοινωνική πολιτική.
Αντί να επενδύει σε υποδομές, σε έργα συλλογής όμβριων, σε οικολογική διαχείριση και εξοικονόμηση, το κράτος προωθεί τη συγκέντρωση και εμπορευματοποίηση. Η λειψυδρία δεν είναι φυσικό φαινόμενο· είναι πολιτική ανεπάρκεια.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διεκδίκηση του νερού ως δημόσιου και κοινωνικού αγαθού. Με ενιαίο κρατικό σχεδιασμό, με συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών, με διαφάνεια και κοινωνικό έλεγχο.
Το νερό πρέπει να παραμείνει εκτός αγορών, εκτός κερδοσκοπίας, εκτός ιδιωτικών συμφερόντων. Γιατί το νερό είναι ζωή — και η ζωή δεν πουλιέται.
-
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
