Τη μακαριστή διακεκριμένη φιλόλογο Βιργινία Βέργη- Νέρη που αγάπησε τη Σκιάθο και τον κόσμο της, όπως την αγάπησε κι αυτός και πιο πολύ οι μαθητές της, δεν τη γνώρισα προσωπικά καθώς τον καιρό που ήταν στο νησί, ζούσα στη Θεσσαλονίκη.

Ωστόσο, έχω ακούσει πολλά κι ακόμα ακούω καθώς η μνήμη της παραμένει ολοζώντανη. Φίλοι μου μνημονεύουν ιδιαίτερα τις βραδιές, λογοτεχνικές και μη, στο σπίτι της, κάτω απ’ την Παναγία Λιμνιά. Για την ποιότητα της Βιργινίας, φτάνει να δει κανείς την φωτογραφία που αναρτώ με την γαλανόλευκη αυλή της, τα πιθάρια, τα υφαντά και την παλιά τουλούμπα….

Την παρακολουθούσα εξ’ αποστάσεως απ’ τις αξιοπρόσεκτες δημοσιεύσεις της στο περιοδικό ‘’ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ’’. Από εκεί σταχυολογώ ένα απόσπασμα απ’ το χρονογράφημά της με τον τίτλο’’ Πώς ο Άγιος Νικόλαος από τον Αρχάγγελο της Ρωσίας βρέθηκε στη Σκιάθο’’ (Τευχ. 18-19 σελ. 22-24) όπου περιγράφει τη γειτονιά της:

“Μ’ αρέσει να περιδιαβαίνω στη γειτονιά που βρίσκεται ανάμεσα στην Παναγία τη Λιμνιά και στις Πλάκες. Εκεί υπάρχουν ακόμα μερικά παλιά σπίτια, που ξέφυγαν τη λαίλαπα της κατεδάφισης και στέκονται μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Βλέπεις ακόμα λίγα μπαλκόνια με μαρμάρινα φουρούσια, όπως το ωραίο σπίτι, όπου έχει η Μέλπω και φτιάχνει τα αριστουργηματικά σκιαθίτικα κιλίμια. Μπορείς να δεις ακόμα πόρτες, που καταλήγουν σ’ ένα κομψό αέτωμα και αυλές πλακόστρωτες με στέρνες. Κι ίσως ν’ ακούσεις και τον ήχο της τουλούμπας, καθώς αντλεί το νερό από το βάθος της γης.

Είναι πιστεύω η μόνη περιοχή της Σκιάθου που διατηρεί τη νησιώτικη αρχιτεκτονική. Κάποτε, λέει, ήταν έτσι όλα τα σπίτια του νησιού, μα ήρθαν οι μοντέρνοι καιροί και τα σάρωσαν όλα. Όσα νησιώτικα σπίτια πάντως απόμειναν πρέπει να διατηρηθούν πάση θυσία. Προς το παρόν πρέπει να φωτογραφηθούν μέσα κι έξω, να γίνει αποτύπωση από αρχιτέκτονα και να συμπεριληφθούν σ’ ένα τόμο.

Εδώ, λοιπόν, σ’ αυτή τη γειτονιά περιδιαβαίνω τακτικά γιατί πέρα από τα άψυχα απομεινάρια του παρελθόντος υπάρχουν και οι άνθρωποι, αυθεντικοί, ατόφιοι Σκιαθίτες, που οι κινήσεις, ο λόγος, η έκφραση του προσώπου τους δεν είναι αντιγραφή από κάποιο σήριαλ της τηλεόρασης. Εδώ θ’ ακούσεις φράσεις, παροιμίες, λέξεις που δεν βρίσκονται ίσως σε κανένα λεξικό. Εδώ επίσης θ’ ακούσεις να συζητούν για παλιά επαγγέλματα, που δεν υπάρχουν πια. Όπως εκείνο της μεταξούς, της γυναίκας, που μ’ ένα απλό και αριστοτεχνικό τρόπο έβγαζε μετάξι, από τα κουκούλια. Αυτή την κυρία, την Αργυρώ Σιδέρη, πήγα να δω μια μέρα. Τη βρήκα με το θυμιατό στο χέρι...’’