Πόσοι από εμάς έχουμε πει "είμαι καλά", ενώ μέσα μας νιώθουμε το ακριβώς αντίθετο; Πόσες φορές κοινοποιήσαμε μια φωτογραφία με χαμόγελα, ενώ το μέσα μας φώναζε για προσοχή, κατανόηση, σύνδεση;

Ζούμε στην πιο «συνδεδεμένη» εποχή της ανθρώπινης ιστορίας – κι όμως, ποτέ δεν ήμασταν πιο αποσυνδεδεμένοι μεταξύ μας.

Τα social media έχουν φέρει αναμφίβολα πολλά θετικά: άμεση επικοινωνία, πρόσβαση σε πληροφορίες, δυνατότητα έκφρασης. Όμως, κάπου στην πορεία, μπερδέψαμε την επικοινωνία με την ουσιαστική σύνδεση. Στείλαμε καρδούλες, likes και emoji αντί για λόγια. Δώσαμε views αντί για ενδιαφέρον. Κάναμε scroll αντί για να ρωτήσουμε «πώς είσαι πραγματικά;».

Η αμεσότητα του ψηφιακού κόσμου έχει αντικαταστήσει τη ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας. Δεν κοιταζόμαστε πια στα μάτια. Δεν ακούμε με προσοχή. Δεν νιώθουμε. Απλώς... καταναλώνουμε πληροφορίες και ανθρώπους.

Η οθόνη μας αποξενώνει, λειτουργεί σαν φίλτρο. Όταν γράφεις ένα σχόλιο, δεν βλέπεις την έκφραση του άλλου. Δεν νιώθεις το βάρος των λέξεών σου. Ο άλλος γίνεται «χρήστης», όχι πρόσωπο. Και έτσι, λίγο-λίγο, χάνουμε την ενσυναίσθηση. Παιδιά μεγαλώνουν με πρότυπα το «τέλειο σώμα» και τη «λάμψη» των influencers, ενώ νιώθουν ανεπαρκή στον καθρέφτη τους. Ενήλικες νιώθουν μοναξιά, βλέποντας άλλους να δείχνουν «ευτυχισμένοι», χωρίς να ξέρουν τι κρύβεται πίσω από τη φωτογραφία.

Ο άνθρωπος έχει μία βαθιά, βιολογική ανάγκη: να ανήκει. Να αγαπά και να αγαπιέται. Να νιώθει ότι τον βλέπουν, τον ακούν, τον καταλαβαίνουν. Και αυτό δεν το αντικαθιστά καμία εφαρμογή. Η αληθινή σχέση δεν χτίζεται με stories. Χτίζεται με αγκαλιές, βλέμματα, σιωπές, δυσκολίες, στιγμές που δεν ποστάρονται.

Μπορούμε, όμως, να κάνουμε κάτι…

Μπορούμε να αρχίσουμε να παρατηρούμε: τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μας. Να αναρωτηθούμε, πόσο παρόντες είμαστε; Να τολμήσουμε να μιλήσουμε αληθινά, να δείξουμε ευαλωτότητα. Να επιδιώκουμε ποιοτικές σχέσεις. Όχι πολλές, αλλά ουσιαστικές. Να μάθουμε ξανά να ακούμε και να κοιτάμε στα μάτια. Να θέσουμε όρια στη χρήση των social. Να ζήσουμε περισσότερο στο «τώρα».

Ίσως τελικά, αυτό που λείπει δεν είναι το Wi-Fi... αλλά η ανθρώπινη ζεστασιά. Στην εποχή των likes, το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ζήσουμε αληθινά. Και να επιτρέψουμε και στους άλλους να νιώσουν. Χωρίς φίλτρα, χωρίς μάσκες.

Γιατί η οθόνη μπορεί να φωτίζει, αλλά το συναίσθημα ζεσταίνει.

(*) Η Αναστασία Μουτζούρη είναι Ψυχολόγος – Νευροψυχολόγος MSc