Τον τελευταίο καιρό — είτε μέσα από συζητήσεις, είτε παρατηρώντας γύρω μου — βλέπω όλο και πιο καθαρά κάτι που, πιστεύω, αγγίζει πολλούς από εμάς:

Το πόσο εύκολα μπορεί να χαθούμε μέσα στη σύγκριση.

Ζούμε σε έναν ψηφιακό κόσμο γεμάτο φιλτραρισμένες εικόνες και επιλεγμένες στιγμές: σώματα, ταξίδια, επιτεύγματα, σχέσεις. Ο καθένας παρουσιάζει τον εαυτό του όπως θέλει να τον βλέπουν οι άλλοι. Και κάπου εκεί, χωρίς να το καταλάβουμε, παγιδευομαστε σε μια ασταμάτητη σύγκριση, η οποία μας κάνει να αμφισβητούμε τον δικό μας δρόμο, αρχίζει να γεννιέται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα: "Δεν κάνω αρκετά”. “Οι άλλοι τα έχουν καταφέρει καλύτερα”.”Τι πάει λάθος με μένα;"

Η σύγκριση αυτή γίνεται ασυνείδητα.  Παίρνουμε αποσπάσματα από τις ζωές των άλλων και τα συγκρίνουμε με τη δική μας πλήρη καθημερινότητα - με όλα της τα πάνω και κάτω. Ξεχνάμε ότι βλέπουμε μόνο ό,τι έχει επιλεγεί για να φανεί. Ό,τι είναι “έτοιμο” προς προβολή.

Και κάπου εκεί... χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Μέσα από αυτή τη συνεχή σύγκριση, χάνουμε τον πυρήνα μας. Οι στόχοι που κάποτε μας ενέπνεαν, αρχίζουν να φαίνονται ασήμαντοι ή "λίγοι". Το κίνητρο αντικαθίσταται από άγχος. Η χαρά της δημιουργίας από φόβο αποτυχίας. Και η αυθεντικότητα μας, από μια ανάγκη να φτάσουμε τα στάνταρ που νομίζουμε ότι όλοι οι άλλοι πετυχαίνουν.

Το αποτέλεσμα; Αποσύνδεση από τον εαυτό μας. Αμφισβητούμε την πορεία μας, ξεχνάμε τι είναι δικό μας, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε στ` αλήθεια. Ζούμε με έναν διαρκή θόρυβο μέσα και έξω- και συχνά χτίζουμε μια ζωή που δεν μας εκφράζει, αλλά μας εξαντλεί.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους νέους. Το βλέπω και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Είναι θέμα εποχής. Και είναι απολύτως ανθρώπινο.

Η ανασφάλεια δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι ένα φυσικό συναίσθημα που όλοι βιώνουμε, ιδίως όταν αντιμετωπίζουμε αλλαγές, αβεβαιότητα ή προκλήσεις. Το ζήτημα δεν είναι η ύπαρξή της, αλλά ο τρόπος που την ερμηνεύουμε και την αφήνουμε να καθορίσει τις επιλογές μας.

Τι μπορεί να βοηθήσει;

Κάπου εδώ, χρειάζεται να πατήσουμε φρένο και να επιστρέψουμε μέσα μας. Όχι για να “διορθωθούμε”, αλλά για να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε πίσω από τη σύγκριση.

Μερικά ερωτήματα και στάσεις ζωής που ίσως μας φέρουν πιο κοντά:

• Αυτοπαρατήρηση και επίγνωση: «Αυτό που κυνηγάω... είναι πραγματικά δικό μου; Ή προσπαθώ να φτάσω κάπου που μου είπαν ότι πρέπει να φτάσω;»
• Αποστασιοποίηση από το "φαίνεσθαι": «Ποιος είμαι όταν σταματώ να συγκρίνομαι;» Θυμήσου ότι οι ζωές που βλέπεις online είναι αποσπασματικές. Δεν γνωρίζεις όλη την ιστορία.
• Επανασύνδεση με τον εαυτό: Τι έχει αξία για σένα πραγματικά; Ποιοι είναι οι στόχοι που σε γεμίζουν, ανεξαρτήτως εξωτερικών επιβραβεύσεων;
• Αυτοσυμπόνια: Μην είσαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού σου. Μίλα στον εαυτό σου όπως θα μιλούσες σε έναν καλό φίλο.

Κλείνοντας…

Η σύγκριση θα υπάρχει πάντα.

Το στοίχημα είναι να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να ορίζει την αξία του μέσα από τα μάτια των άλλων.

Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός. Είναι πορεία αυθεντικής εξέλιξης. Και όσο πιο κοντά ερχόμαστε στον δικό μας εσωτερικό χάρτη, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η διαδρομή μας.

Στο τέλος, δεν έχει σημασία πόσο "μακριά" φτάνουμε. Σημασία έχει αν αυτό που χτίζουμε είναι δικό μας, και όχι ο καθρέφτης κάποιου άλλου.

(*) Η Αναστασία Μουτζούρη είναι Ψυχολόγος – Νευροψυχολόγος MSc