Ἦτον ἑσπέρα· ὁ ἥλιος, καταδύων ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ὀπίσω τῶν ὀρέων, ἔλουζε τὴν θάλασσαν ἐν ἀχνῇ πορφυρᾷ λάμψει. Ἐντός τῆς οἰκίας μου ἐβασίλευε γαλήνη, ὡς ἐὰν ὁ κόσμος ὅλος νὰ ἐσταμάτησε τὴν κίνησιν αὐτοῦ. Ἐν ταύτῃ τῇ στιγμῇ, ἀπροσδοκήτως, τὸ τηλέφωνον ἤρξατο νὰ κρούῃ ἐπίμονα. Ἐφάνη ἐπὶ τῆς ὀθόνης ἀριθμὸς ἄγνωστος· ἐδίστασα· πολλάκις γὰρ φωνὴ ἀγνώριστος φέρει μαντάτα θλιβερά. Ὅμως, ἐσωτερικὴ ὁρμὴ, ὡς κρυφὸν πρόσταγμα, ὠκείωσέ με ν’ ἀνταποκριθῶ.

Ἦρα τὴν συσκευήν· καὶ τότε φωνὴ ἀσθενὴς, σχεδὸν ψιθυριστή, ἠκούσθη:

— «Έλα... ἐγὼ εἰμαι... Μόλις εἶδα φορτηγὸ στὴ Μηλιὰ. Ὁ πατέρας, μὲ τοὺς γιούς του καὶ κάτι ὑπαλλήλους, φορτώνουν πράματα... τὰ δικά σου. Μὴν πεις ποῖος σ’ τὸ ’πε, δὲν θέλω νὰ μπλέξω.»

Ἐξέστην· οἱ λόγοι οὗτοι ἐσχίσθησαν ὡς ἀστραπὴ μέσα στὴ γαλήνην τοῦ δειλινοῦ. Ἐσηκώθην ἐν βιασύνῃ· ἡ καρδία μοι ἐχτύπα ὡς σφυρί. Χωρὶς νὰ ἀφεθῶ εἰς ἐνδοιασμούς, ἐφόρεσα ἔκτακτον κάλυμμα καὶ ἐπορεύθην πρὸς τὴν Μηλιάν.

Ἡ Μηλιὰ δὲν ἦτον ἁπλῶς τόπος ὡραῖος· ἦτον ἱερὸς, ἐπεὶ ἐκεῖ ἐκείτο γῆ πατρογονικὴ, ὅπου οἱ πρόγονοί μου ἔσπειραν, ἔθρεψαν, ἔζησαν καὶ ἔθαψαν τὰ ὄνειρά των. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα εἰς τὰ πεύκα καὶ τὰς παλαιὰς ἀποθήκας, ἐφυλάσσοντο ὁ κόπος καὶ ἡ μνήμη μιᾶς ὁλόκληρης γενεᾶς.

Πρὶν ἔτι προφθάσω, ἔλαβον κλήσιν ἐκ τοῦ νεωτέρου μου υἱοῦ.

— «Ἔλα, πατέρα, θὲλεις νὰ ἔλθω;» ἐφώνησεν.

— «Βεβαίως, παιδί μου, καὶ ἔλα,» ἀπεκρίθην.

— «Φθάνω σε πέντε λεπτὰ,» εἶπεν.

Ὅτε κατέφθασα, ἤδη ἐφαίνετο φορτηγὸν σταθμεῦον παραπλεύρως τῆς αὐλῆς· ἄνδρες μετ’ ἐπιμελείας ἐφόρτωναν σκεύη καὶ κλιματιστικὰ, ὡς νὰ ἦσαν πράγματα ἀδέσποτα. Ἐπὶ τῆς θύρας ἱστάμενος ὁ του Δημάρχου πρεσβύτερος υἱὸς, οὐχὶ ἐν στολῇ ἀστυνομικῇ, ἀλλὰ μὲ ὄψιν εἰρωνικήν.

Καὶ ὄντως, ὅτε ἔφθασα πλησίον τῆς ἀποθήκης μου, τὸ ὄμμα μοι ἐπληγώθη. Ἡ θύρα παραβιασμένη καὶ ὀρθάνοιχτος· ἐντὸς τῆς αὐλῆς ἄνδρες ἐφόρτωναν κλιματιστικὰ, σκεύη, καὶ ἄλλα πράγματα εἰς φορτηγὸν ἤδη σχεδὸν πλήρες. Πλησίον αὐτῶν ἱστάμενος ὁ πρεσβύτερος υἱὸς, ώς ήδη προεῖπον, οὐχὶ ἐν στολῇ ἀστυνομικῇ, μὲ τὴν εἰρωνείαν ζωγραφισμένην ἐπὶ τῶν χειλέων, ὅπερ ἐπεξέτεινεν τὴν ὀργὴν ἐντός μου.

— «Ποῦ τὰ πάτε τὰ πράγματα; Εἶναι δικά σας; Βάλετέ τα πάλιν εἰς τὴν θέσιν των!» ἔκραξα.

— «Καὶ διὰ τί; εἶναι δικά σου;» ἀντεῖπεν ὁ νεανίας, θρασύτατα.

— «Έσύ ποῖος εἶσαι, παιδί μου; Διὰ τί πράττεις ταῦτα;» ἐρώτησα ἠρέμως, ἀλλ᾿ ἐντὸς μου ἤδη ἀνέφλεγε ἡ ὀργή.

Ὅμως, ἐστάθην· οὐκ ἔπραξα ὡς θηρίον, ἀλλὰ ὡς ἄνθρωπος, ὃς ἐπιστεύθη ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ δίκαιον, ἔστω καὶ καθυστερημένως, ἔρχονται. Ἡ Μηλιὰ, γῆ πατρική, δὲν ἔμελλε νὰ σιωπήσῃ. Ἡ φωνὴ αὐτῆς, ἐντός τῆς καρδίας μου, μοι ὑπέβαλλε τὴν ὑποχρέωσιν νὰ σταθῶ, νὰ μαρτυρήσω, καὶ νὰ ἀντισταθῶ.

Καὶ ἔμεινα ἐκεῖ, ἀτενίζων τοὺς ἄνδρας ποὺ ἐφόρτωναν τὰ πράγματα, ὡς νὰ παρατηροῦσα τὴν ἔσχατην σκηνὴν τραγωδίας. Ἀλλ᾿ ἡ τραγωδία αὕτη δὲν ἦτον ἔργον ποιητοῦ· ἦτον ἡ ζωή μου ἡ ἴδια.

Ἐν ταύτῃ τῇ στιγμῇ, ὡς θύελλα ἐξαίφνης, ἐφάνη ὁ Δήμαρχος πατήρ αὐτός,· ἐπήδησεν τὸν φράκτην ὡς θηρίον, ὁρμῶν κατ᾿ ἐμοῦ μὲ λόγους ὀργῆς:

— «Ἐξαφανίσου ἀπὸ ἐδῶ· μᾶς ἔπρηξες· ἄφησέ μας νὰ κάμωμεν τὴν δουλειάν μας!»

Ἦλθεν ἐγγὺς μοι· ἐνστικτωδῶς ἤπλωσα τὰς χεῖρας νὰ ἀποκρούσω τὴν ὁρμήν του. Ἐκεῖνος μοι ἔπιασε τὰς χεῖρας καὶ μ᾽ ἠκινητοποίησε. Καὶ τότε, ἐν ἀμύνῃ, ὡς ἄνθρωπος πιεζόμενος ὑπὲρ ἰσχύος, ἐχρησιμοποίησα τὴν κεφαλὴν μου, ὡς ἄλλοτε ὁ Ζιντάν ἐπὶ Ματεράτσι, καὶ ἀπώθησα τὸν ἐπιτιθέμενον.

Ὁ ἐμός υἱὸς ἔφθασεν εἰς ταύτην τὴν κρίσιμον ὥραν, καὶ ἐδοκίμασε νὰ μεταπείσῃ τοὺς ἄνδρας. Μάτην. Ἐκήρυξαν ὅτι τὰ πράγματα ἔμελλον νὰ μεταφερθῶσιν εἰς τὸν ΧΥΤΑ, ὡς ἂν ἦσαν ἀπορρίμματα. Ὅτε ἐζητήσαμεν χαρτί ἐκ τοῦ Εἰσαγγελέως ἢ δικαστικὴν ἀπόφασιν, σιωπὴ ἦτο ἡ ἀπόκρισις.

Ἐν τῷ μεταξὺ, ἐφάνη καὶ ὁ δεύτερος υἱὸς, ο νεώτερος, αντιδήμαρχος ὧν, συγχρόνως διοικητὴς τοῦ ἀστυνομικοῦ σταθμοῦ.

— «Τὸ πρωὶ θὰ σὲ στείλω στό Βόλο,» μοι εἶπεν ἀπειλητικῶς.

— «Θὰ πρέπει νὰ στείλῃς καὶ τὸν Δήμαρχο πατέρα σου,» ἀπεκρίθην· 

«ἐκεῖνος ἔπραξεν τὴν αὐτοδικίαν καὶ τὴν ἐπίθεσιν.»

Καὶ τότε, ὡς παρωδία τραγικὴ, ἠκούσθη ἡ διαταγὴ:

— «Ἄπασαι αἱ δυνάμεις εἰς τὴν Μηλιάν· δεχόμεθα ἐπίθεσιν ὑπὸ ἑβδομηκοντούτου, πιθανῶς βαρέως ὁπλισμένου.»

Καὶ ὄντως, περιπολικά μὲ σειρήνας, ἀστυνομικοὶ πάνοπλοι, μετὰ στολῶν καὶ ἄνευ, ἔδραμον δαιμονισμένως· ἀκροβολισθέντες, ἐκύκλωσαν τὸν χῶρον, ὡς νὰ ἦτο φρούριον πολιορκούμενον.

Ὁ ἐπικεφαλὴς προσῆλθεν καὶ ἐζήτησε τὸ τηλέφωνόν μου·

— «Δώσε τὸ τηλέφωνόν σου, κατάσχεται,» εἶπεν.

Ἀλλὰ ἤδη εἶχον προλάβει νὰ καλέσω τὸν δικηγόρον μου διὰ Viber καὶ νὰ λάβω φωτογραφίας τῶν πραττομένων. 

Ἀπεκρίθην:

— «Τὸ τηλέφωνον δὲν εἶναι ἐμόν, ἀλλὰ τοῦ υἱοῦ μου,» καὶ ἔδωκα τὴν συσκευήν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ἐμοῦ υἱοῦ.

Ἐδοκίμασαν νὰ μοι περάσωσι τὰς χειροπέδας ὄπισθεν· ἀλλ᾿ ὡς ἀδύνατον τοῦτο, ἔφεραν τὰς χεῖρας ἔμπροσθεν καὶ μοι ἔδεσαν.

— «Ἔχεις τὸ δικαίωμα τῆς σιωπῆς,» μοι εἶπεν ὁ ἀστυνομικός.

— «Ἔχω καὶ τὸ δικαίωμα νὰ κάμω προφορικὴν μὴνυσιν ἐπὶ τοῦ Δημάρχου πατρός του Διοικητού σας δι᾿ αὐτοδικίαν καὶ ἐπίθεσιν,» ἀπεκρίθην.

Σιωπή.

— «Δὲν θὰ τὸν συλλάβετε; Οὐκ ἔστιν αὐτοδικία;» ἠρώτησα.

— «Ναι, εἶναι,» ἀπήντησεν ὁ ἀστυνομικός, «ἀλλὰ πρέπει νὰ δώσῃ διαταγὴν ὁ Διοικητής μας.»

— «Δηλαδή ὁ υἱὸς του; Καὶ πῶς δύναται νὰ δώσῃ διαταγὴν, ἐφ᾿ ὅσον ὁ αὐτός, αντιδήμαρχος ὧν μετά του πατρός αύτού, μετέσχε τῆς παραβάσεως αὐτοδικίας;» ἀνεφώνησα, ἔνδειξιν τῆς προφανοῦς συγκρουσιολογίας.

Οὕτως ἐσυνελήφθην, ἄνθρωπος γέρων ἑβδομηκοντούτης, ἀμυνόμενος μόνον τῶν ἰδίων. 

Καὶ ἐντός τοῦ τμήματος, ἡ ἄθλια κατάστασις τοῦ πνεύματος καὶ τῆς καρδίας μου με κατέβαλε· ἐκατέρρευσα. Ἐμεταφέρθην έκτάκτως ἐν κώματι εἰς τὸ νοσοκομεῖον τοῦ Βόλου, ὅπου πέντε ἡμέρας ἐνοσηλεύθην, ὡς ψυχὴ ἐν μεταίχμιῳ ἀνὰ μέσον ζωῆς καὶ θανάτου.

Καὶ ὅμως, ὅσην ὥραν ἡ σάρξ καὶ ὁ νοῦς ἐμάχετο, τὰ πράγματα, τὰ ἀφαιρεθέντα παρανόμως, ἐπεστράφησαν τελικῶς εἰς τὸν τόπον των. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νοσηλείας μου, παρεδόθησαν εἰς τὸν υἱόν μου με ἔγγραφον ἀποδεικτικὸν παραδόσεως καὶ παραλαβῆς — ἔγγραφον σιωπηλὸν, ἀλλὰ εὔγλωττον μάρτυρα τῆς ἀδίκου πράξεως.

Νῦν, ὅτε τὰ γεγονότα ἀναλογίζομαι, μοι φαίνεται ὡς τραγῳδία καὶ παρωδία ἅμα· ἡ δύναμις τῶν ἰσχυρῶν ἐπέβαλεν τὴν θέλησίν της, ἀλλ᾿ ἡ μνήμη καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὑπέρτεραι. Ὅσα χέρια καὶ ἂν περάσωσιν χειροπέδας, ὅσαι φωναὶ καὶ ἂν προστάξωσι σιωπήν, ἡ ἀλήθεια μένει.

Καὶ ἡ Μηλιὰ — γῆ πατρογονική, μετὰ τῶν έλαιῶν της, τῶν πεύκων της καὶ τῆς θαλάσσης — θὰ μνημονεύῃ ἐκείνην τὴν έσπέραν, ὅτε τὸ δίκαιον ἐπνίγη ὑπὸ τὴν ἀλαζονείαν, ἀλλ᾿ οὐκ ἠφανίσθη. 

Καθ’ ὃν τρόπον λέγει ἡ παροιμία, «Ὅστις σκάπτει λάκκον τῷ πλησίον, αὐτὸς εἰς αὐτὸν καταπίπτει». Οὕτω καὶ οἱ δήθεν ἄρχοντες τῆς ἐν λόγω περιπτώσεως, καταδιώκοντες τὸν ταπεινὸν πολίτην, ἐσκάπτον λάκκον οὐχὶ δι’ ἐκεῖνον, ἀλλ’ εἰς ὃν αὐτοὶ μοιραίως μέλλουσι καταπίπτειν. Ἡ δεσποτεία καὶ ἡ ἀλαζονεία, ὅταν ἐκτραπῶσιν εἰς διωγμὸν καὶ ἀδικίαν, ἐπιστρέφουσιν ὡς βέλος ἐναντίον τῶν ῥιπτόντων. Καὶ ἡ κοινωνία, ἔστω καὶ ὑπομονητική, βλέπει καὶ ἀναμένει, ἕως ἂν ὁ λάκκος ἀποβῇ τάφος τῆς ὑπεροψίας.

Διότι ὁ Θεὸς ἀργεῖ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ.