Με τα χάρη του Θεού πέρασε η καλοκαιρινή περίοδος ξεκούρασης και ανεμελιάς κυρίως για τα παιδιά.

Τα σχολεία όλων των βαθμίδων  ξεκινούν και μαζί τους πλείστες  όσες εξωσχολικές δραστηριότητες, που θα περιορίσουν ασφυκτικά τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών και φυσικά των γονιών που θα τα μεταφέρουν από τη μια στην άλλη εξωσχολική δράση.

 

Κάθε γονιός επιθυμεί να δώσει στο παιδί του τα καλύτερα εφόδια για τη ζωή είτε από αγνό ενδιαφέρον είτε από μιμητισμό. Έτσι, από μικρή ηλικία, τα παιδιά οδηγούνται σε πλήθος εξωσχολικών δραστηριοτήτων: μαθήματα μουσικής, ξένες γλώσσες, αθλητικά σωματεία, σχολές χορού. Μπορεί βέβαια και η εγγραφή σε αυτές κάποιες φορές να επιλογή των γονιών 

Οι δραστηριότητες αυτές θεωρούνται ως πολύτιμη επένδυση, γιατί προσφέρουν δεξιότητες, πειθαρχία, υγεία και δημιουργικότητα[1]. Οι αίθουσες γυμναστηρίων,τα ωδεία, οι σχολές χορού κλπ,  γεμίζουν με παιδικές φωνές, και η ζωή της οικογένειας διαμορφώνεται γύρω από προγράμματα, μετακινήσεις και αγώνες.

 

 

Μέσα όμως σε αυτόν τον πλούτο εμπειριών, κάτι συχνά παραλείπεται: η πνευματική προκοπή του παιδιού. Δεν είναι σπάνιο οι γονείς, άθελά τους, να θεωρούν τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία ή στην κατήχηση ή στη προσευχή  ως κάτι δευτερεύον σε σχέση με τις άλλες ενασχολήσεις. Έτσι, η Κυριακή πρωί αφιερώνεται σε προπονήσεις ή φροντιστήρια, ενώ η Εκκλησία παραμερίζεται[2]. Το παιδί μεγαλώνει έχοντας πολλές δεξιότητες, αλλά όχι γεύση και ευωδία Ιησού Χριστού. 

Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι οι γονείς που συχνά πυκνά κοσμούν με τη παρουσία τη δική τους και των παιδιών τους  ενοριακούς τους ναούς τις  Κυριακές.

 

 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρνείται την αξία των δραστηριοτήτων. Ο Μέγας Βασίλειος αναγνώριζε ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες του κόσμου έχουν τη χρησιμότητά τους, εφόσον οδηγούν στη διάκριση και στη γνώση της αλήθειας[3]. Ο αθλητισμός χαρίζει υγεία, η μουσική καλλιεργεί την ψυχή, οι γλώσσες ανοίγουν δρόμους. Όμως όλα αυτά βρίσκουν την πληρότητά τους μόνο όταν συνδέονται με την αναζήτηση της Βασιλείας του Θεού, την οποία ο Χριστός έθεσε ως πρωταρχικό στόχο: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6,33)[4].

 

 

Το παιδί δεν μαθαίνει μόνο από τα λόγια, αλλά κυρίως από τα βιώματα. Αν δει ότι οι γονείς το οδηγούν στην Εκκλησία με χαρά, ότι προσεύχονται μαζί του, ότι η Κυριακή έχει ξεχωριστή θέση, ότι η Τέταρτη και η Παρασκευή είναι από τις αρχαιότερες νηστείες ,τότε η πίστη γίνεται για αυτό κάτι φυσικό, βίωμα, τρόπος  ζωής και όχι κάτι επιβαλλόμενο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι η ανατροφή με πνευματικά θεμέλια είναι η πιο μεγάλη προσφορά των γονιών[5]. Έτσι, η οικογένεια γίνεται το πρώτο και το πιο ζωντανό κατηχητήριο.

 

 

Φυσικά και δεν απορρίπτουμε τις όποιες  δραστηριότητες , αλλά αναφερόμαστε στην ισορροπία. Όταν η πνευματική ζωή έχει κεντρική θέση, τότε και οι άλλες ενασχολήσεις αποκτούν σωστό μέτρο. Η μουσική δεν γίνεται απλή φιλοδοξία, αλλά μέσο για να εκφράζεται η ψυχή. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο διάκριση και μετάλλια, αλλά πειθαρχία και ευγενής άμιλλα. Η τέχνη και οι ξένες γλώσσες δεν είναι μόνο προοπτική καριέρας, αλλά και τρόπος επικοινωνίας και διακονίας στον κόσμο. Όλα τότε αποκτούν εκκλησιολογικό βάθος· γίνονται χαρίσματα προς δόξα Θεού[6].

 

 

Σε μια εποχή που η κοινωνία ζητά ανθρώπους με δεξιότητες, υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για νέους με καρδιά φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα δια των μυστηρίων, γεμάτη αγάπη και αλληλεγγύη. Η Εκκλησία δεν καλλιεργεί απλώς «καλούς χριστιανούς», αλλά ολοκληρωμένες προσωπικότητες που μπορούν να στηρίξουν τους άλλους, να προσφέρουν χαρά και ελπίδα. Η πνευματική ζωή γίνεται έτσι όχι μόνο προσωπική πορεία, αλλά και κοινωνική προσφορά.

 

 

Οι δραστηριότητες των παιδιών είναι πολύτιμες και αναγκαίες, όταν συνοδεύονται από πνευματική καλλιέργεια. Το παιδί χρειάζεται να αναπτύξει σώμα, νου και ψυχή, ώστε να γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Η Εκκλησία δεν έρχεται να αφαιρέσει από τη ζωή του παιδιού τις εμπειρίες και τις χαρές, αλλά να τις φωτίσει και να τους δώσει αιώνιο νόημα. Ο αληθινός στόχος της παιδείας δεν είναι μόνο η επιτυχία ή η διάκριση, αλλά η καλλιέργεια μιας καρδιάς γεμάτη πίστη, ελπίδα και αγάπη με πρότυπο το Χριστό. 

Αυτό είναι πρώτιστο δώρο που οι γονείς μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους, ώστε κάθε δραστηριότητα να γίνει σκαλοπάτι προς τον Θεό και δρόμος που οδηγεί στην πληρότητα της ζωής.

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~