Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό. Νέοι άνθρωποι διάβασαν ποιήματα, προβλήθηκε ντοκιμαντέρ που ανέδειξε την ανθρώπινη διάσταση της σύγκρουσης, και ακολούθησε συζήτηση γεμάτη αγωνία, ερωτήματα αλλά και ελπίδα. Δεν ήταν μια τυπική πολιτιστική βραδιά∙ ήταν μια ζωντανή μαρτυρία ότι η νεολαία δεν μένει απαθής, αλλά αναζητά τρόπους να εκφράσει αλληλεγγύη και να πάρει θέση απέναντι σε μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές τραγωδίες της εποχής μας.

Κι όμως, δεν έλειψαν οι φωνές που έσπευσαν να ειρωνευτούν ή να μειώσουν τη συμμετοχή αυτών των παιδιών. Ρίχνεται μομφή σε νέους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή αγωνίζονται. Επειδή επέλεξαν τον δρόμο της έκφρασης αντί της σιωπής. Επειδή δεν φοβήθηκαν να εκτεθούν δημόσια για να υπερασπιστούν αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως δίκαιο.

Εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο: κάθε αγώνας που γεννιέται από την ανάγκη για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη είναι ιερός. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι με το περιεχόμενο ή τον τρόπο. Αυτό που οφείλουμε, όμως, είναι σεβασμός. Σεβασμός στον κόπο, στη φλόγα, στην αγωνία και στη δημιουργικότητα των νέων που αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο.

Η κοινωνία μας δεν θα χάσει τίποτα αν σταθεί με κατανόηση απέναντι σε αυτές τις φωνές. Θα χάσει, όμως, τα πάντα αν συνεχίσει να τις αποδομεί, να τις λοιδορεί και να τις φιμώνει. Γιατί εκεί που τα παιδιά μας μαθαίνουν να σιωπούν, εκεί σβήνει και η ελπίδα για κάτι διαφορετικό.

Ας ακούσουμε λοιπόν αυτά τα παιδιά. Ας τα αφήσουμε να διαβάζουν τα ποιήματά τους, να προβάλλουν τα ντοκιμαντέρ τους, να ανοίγουν τις συζητήσεις τους. Ο αγώνας τους, είτε συμφωνούμε είτε όχι, είναι μια πράξη πίστης στην ανθρωπιά. Κι αυτό από μόνο του αξίζει τον πιο ειλικρινή σεβασμό.

Νίκος Τζούμας

Δημοσιογράφος 

Πρόεδρος του Συλλόγου "Οι Δύο Αλέξανδροι"