Ο Δήμος Σκοπέλου αποφάσισε να ζητήσει την απαλλαγή των μόνιμων κατοίκων Σκοπέλου και Σκιάθου από το εισιτήριο εισόδου στο Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου – Βορείων Σποράδων. Μιλούν για «ισονομία». Όμως, η λέξη αυτή αδειάζει από το περιεχόμενό της μόλις συναντήσει την πραγματικότητα.

 

Γιατί η πραγματικότητα είναι απλή και αδιαμφισβήτητη: το Θαλάσσιο Πάρκο βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην Αλόννησο και ανήκει στη Δημοτική Περιφέρεια του Δήμου Αλοννήσου. Και οι κάτοικοι της Αλοννήσου δεν είναι απλοί επισκέπτες. Είναι κάτοικοι του ίδιου του Πάρκου, άνθρωποι που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν μέσα σε έναν χώρο όπου κάθε δραστηριότητα διέπεται από ειδικούς κανόνες προστασίας.

 

Αυτό δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι συνταγματικά κρίσιμο. Το δικαίωμα στην προστασία της κατοικίας, που κατοχυρώνεται στο άρθρο 9 του Συντάγματος, δεν αφορά μόνο τους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, αλλά και το περιβάλλον όπου ζει ο άνθρωπος, τον χώρο που ορίζει την καθημερινότητά του. Όταν λοιπόν ο Αλοννησιώτης περιορίζεται στην περιουσία, στη δουλειά, στη θάλασσα που ψαρεύει, αυτό δεν είναι απλή οικολογική ρύθμιση∙ είναι ευθεία επέμβαση στον πυρήνα του δικαιώματος της κατοικίας του.

 

Γι’ αυτό και η απαλλαγή από το εισιτήριο δεν είναι χάρη ούτε προνόμιο. Είναι αντιστάθμισμα για το γεγονός ότι ολόκληρη η ζωή της Αλοννήσου είναι πλαισιωμένη από τα βάρη και τις απαγορεύσεις του Πάρκου.

 

Η Σκόπελος και η Σκιάθος δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Δεν στερούνται την περιουσία τους, δεν δεσμεύονται από τις ίδιες απαγορεύσεις, δεν ζουν «μέσα» στο Πάρκο. Οι κάτοικοί τους είναι επισκέπτες, όχι υποκείμενα περιορισμών. Η επίκληση της ισονομίας, επομένως, είναι θεσμικά αβάσιμη και πολιτικά υποκριτική.

 

Δεν είναι κακό να επιδιώκει κανείς οφέλη για την τοπική κοινωνία του. Είναι όμως επικίνδυνο να το κάνει εις βάρος της ιστορικής και θεσμικής ιδιοκτησίας ενός άλλου τόπου πάνω σε ένα περιβαλλοντικό κεφάλαιο που εκείνος μόνο διαχειρίζεται και υπομένει. Το Θαλάσσιο Πάρκο είναι το σπίτι της Αλοννήσου. Η Σκόπελος μπορεί να είναι η «πύλη εισόδου», η Σκιάθος ο κορεσμένος τουριστικός πόλος, αλλά ο κορμός του οικοσυστήματος, με όλα τα βάρη του, επιβαρύνουν αποκλειστικά την Αλόννησο.

 

Αν θέλουμε πραγματική δικαιοσύνη και ισότητα, ας ξεκινήσουμε από την αναγνώριση της ιδιομορφίας: ότι το βάρος της προστασίας του Θαλάσσιου Πάρκου πέφτει στους ώμους των Αλοννησιωτών. Αν λοιπόν κάποιοι ζητούν ισονομία, ας δεχθούν πρώτα και τα ίδια βάρη. Διαφορετικά, δεν μιλάμε για δικαιοσύνη, αλλά για μεταμφιεσμένη ιδιοτέλεια.

 

Ισονομία δεν σημαίνει να έχεις τα ίδια προνόμια με τον γείτονα. Σημαίνει να έχεις ίσα δικαιώματα υπό ίδιες συνθήκες υποχρεώσεων. Και οι συνθήκες της Αλοννήσου δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στις Σποράδες.

 

Η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν είναι σύνθημα για δελτίο Τύπου. Είναι ουσία, είναι Σύνταγμα, είναι καθημερινότητα. Και όσο η Αλόννησος ζει μέσα στο Θαλάσσιο Πάρκο, άλλοθι για «ισονομία του καναπέ» δεν υπάρχει.

 

Ευχαριστώ 

Ι ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ