Το Αλιευτικό Καταφύγιο Βότση αποτελεί, από άποψη ασφαλείας, κατασκευής, υποδομών και αισθητικής, ένα πραγματικό κόσμημα για την Αλόννησο.

Οι εγκαταστάσεις ολοκληρώθηκαν και εγκαινιάστηκαν το 2016, δημιουργώντας προσδοκίες για μια σύγχρονη και οργανωμένη υποδομή που θα εξυπηρετούσε τόσο τους επαγγελματίες όσο και τους ερασιτέχνες αλιείς, αλλά και τον θαλάσσιο τουρισμό.

 

Ωστόσο, από τότε μέχρι σήμερα, δεν έγιναν οι απαιτούμενες ενέργειες από την Τοπική, την Περιφερειακή και την Κεντρική διοίκηση για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων και τη θεσμοθέτηση κανόνων λειτουργίας. Το αποτέλεσμα είναι η διατήρηση μιας χαοτικής αναρχίας, που δεν οφείλεται σε τεχνικές αδυναμίες, αλλά σε καθαρή έλλειψη πολιτικής βούλησης.

 

 

 

Οι υποδομές εμφανίζουν έντονη την εικόνα της φθοράς και απαξιώνονται με το πέρασμα του χρόνου λόγω της εγκατάλειψης και της έλλειψης συντήρησης.

 

Η κατάσταση έχει προκαλέσει έντονες συγκρούσεις μεταξύ συλλογικών οργάνων, κοινωνικών ομάδων, επαγγελματιών και ιδιοκτητών σκαφών για μια θέση πρόσδεσης.

 

Οι επαγγελματίες αλιείς διαμαρτύρονται δικαίως, καθώς παραμένουν σε ομηρεία και βλέπουν να διαιωνίζεται η εκκρεμότητα. Έχουν ζητήσει νομική συνδρομή, πιέζοντας με εξώδικη διαμαρτυρία τους εμπλεκόμενους φορείς.

 

Σήμερα, οι θέσεις καταλαμβάνονται με την πόντιση μόνιμων αγκυροβολίων και ρεμέτζων, συχνά παράνομα. Το αποτέλεσμα είναι να μην εξυπηρετείται κανείς: όσοι καταφέρνουν να εξασφαλίσουν μια θέση δεν μετακινούν τα σκάφη τους για να μη την χάσουν, ενώ οι υπόλοιποι μένουν εκτός. Το καταφύγιο, αντί να λειτουργεί ως υποδομή κοινής ωφέλειας, έχει μετατραπεί σε πεδίο αντιπαραθέσεων και αποκλεισμών.

 

Η σύγκριση με άλλα αλιευτικά καταφύγια σε νησιά παρόμοιου μεγέθους είναι αποκαλυπτική: εκεί, η ύπαρξη κανονισμών, υπεύθυνου διαχείρισης και διαφανούς διαδικασίας κατανομής θέσεων εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία, την ασφάλεια και την αποφυγή κοινωνικών εντάσεων. Στον Βότση, όλα αυτά παραμένουν ζητούμενα.

 

 

Η σημερινή κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων περιστάσεων ούτε αναπόφευκτων δυσκολιών. Είναι προϊόν μιας διαχρονικής αμέλειας που βαραίνει συγκεκριμένα επίπεδα διοίκησης:

 

Δήμος Αλοννήσου: Εδώ και εννέα χρόνια, δεν έχει προχωρήσει στην κατάρτιση και εφαρμογή Κανονισμού Λειτουργίας του Καταφυγίου, ούτε στην ανάθεση υπεύθυνης διαχείρισης. Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες των επαγγελματιών αλιέων και τις γνωστές κοινωνικές τριβές, η δημοτική αρχή αρκέστηκε σε ρόλο θεατή, αφήνοντας το πεδίο στις αυθαιρεσίες.

 

Περιφέρεια Θεσσαλίας: Ως αρμόδια για την έκδοση του ΦΕΚ καθορισμού ζώνης Λιμένα, έχει αφήσει τη διαδικασία να λιμνάζει. Η μη ολοκλήρωση του θεσμικού πλαισίου καθιστά αδύνατη τη νόμιμη κατανομή θέσεων και την άσκηση ουσιαστικού ελέγχου.

 

Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής: Παρά την ενημέρωση για την κατάσταση, δεν έχει αναλάβει πρωτοβουλίες ούτε για την επίσπευση των διαδικασιών, ούτε για την προσωρινή ρύθμιση της λειτουργίας μέχρι την έκδοση ΦΕΚ. Η αδράνεια αυτή αφήνει τους τοπικούς φορείς χωρίς καθοδήγηση και τους επαγγελματίες σε αβεβαιότητα.

 

Η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η απουσία πολιτικής βούλησης. Δεν πρόκειται για τεχνικό ή οικονομικό πρόβλημα· πρόκειται για επιλογή διαχείρισης μέσω παράλειψης. Κάθε μέρα που περνά χωρίς επίλυση, οι υποδομές φθείρονται, οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται και το Δημόσιο χάνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει έναν χώρο που κατασκευάστηκε με δημόσιους πόρους.

 

Η αποκατάσταση της τάξης δεν απαιτεί τεχνικά έργα, αλλά πολιτική απόφαση και εφαρμογή των νόμων που ήδη υπάρχουν. Χωρίς άλλη αναβολή, η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ο Δήμος Αλοννήσου οφείλουν να δρομολογήσουν τις διαδικασίες για την έκδοση ΦΕΚ με τον καθορισμό ζώνης Λιμένα, ώστε να νομιμοποιηθεί ο χώρος ελλιμενισμού και να υπάρξει θεσμικό πλαίσιο διαχείρισης.