Πολλοί στο νησί έχουν την εντύπωση πως η θεια μου το Λενιώ, γεννημένη το 1927, είναι πεθαμένη καθώς έχει μια εικοσαετία να βγει από το σπίτι λόγω των κινητικών προβλημάτων που την ταλαιπωρούν.

Τους πληροφορώ λοιπόν πως για την ηλικία της, είναι μια χαρά, δυνατή, ακμαία και διαυγέστατη. Έχει θέσει ως στόχο να φτάσει τα 100 αν και δεν είναι απίθανο να τα ξεπεράσει αφού ο προπάππους της ο Μάρκος Μέρκος (1773-1890), φούρναρης ‘’στην παραθαλασσίαν αγοράν’’ που μνημονεύεται από τον Παπαδιαμάντη στα διηγήματα ‘’Οι λίρες του Ζάχου’’ και ‘’Η Κλεφτοπαρέα’’, πέθανε -εκείνα τα χρόνια- σε ηλικία 117 χρονών!

Παραστερημένη η ζωή της θειάς μου. Αγλύκατη, πικρή, μονότονη και άχρωμη. Έζησε την εφηβεία της μες τους πολέμους κι απόμεινε ανύπαντρη να υπηρετεί τους γονείς και τα δυο της αδέλφια που δεν παντρεύτηκαν επίσης. Κι όταν άφηνε τις ατέλειωτες δουλειές του σπιτιού, έτρεχε στα κτήματα να μαζέψει τις ελιές κι απ’ το σκύψιμο σακάτεψε τα γόνατά της.

Το σπιτάκι της βρίσκεται κάτω χαμηλά, πάνω στο δρόμο κι εφάπτεται με την αυλή της αδελφής της, δηλαδή της μάνας μου, που ήταν η μόνη απ’ τα τέσσερα αδέλφια που παντρεύτηκε. Μόνη παρηγοριά της θειας μου η αφεντιά μου και για μένα δεύτερη μάνα στην οποία έλεγα τα παραμύθια που σκάρωνα από παιδί.

Απ’ όλους τούτης της αυλής, αυτή μ’ απόμεινε και κάνω ό,τι μπορώ ν’ αλαφρύνω τη μοναξιά που ήρθε μαζί με τα γεράματά της.

Τυχερός που την έχω κι ας γκρινιάζω ώρες- ώρες με τις παραξενιές της, λες κι εγώ δεν έχω…

Φωτογραφία : Βασιλεία Παρίσση