Ένα μοναδικό ρεσιταλ πιάνου με τίτλο «Les Echos de Calypso» παρουσιάστηκε από την καταξιωμένη πιανίστα Τόνια Μακατσιάνου, το βράδυ της Πέμπτης 7 Αυγούστου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου Μπούρτζι. Η Ελληνίδα πιανίστρια, μουσικολόγος και παιδαγωγός, μόνιμη κάτοικος Παρισιού, κινείται ανάμεσα στην κλασική μουσική, την ελληνική μουσική και το αργεντίνικο τάνγκο, με κάποιες απρόβλεπτες πινελιές προετοιμασμένου πιάνου

ΔΕΙΤΕ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΣΙΤΑΛ ΠΙΑΝΟΥ

Το ρεπερτόριο της συναυλίας αντλούσε έμπνευση από τη γυναίκα και τη θάλασσα, δύο έννοιες στενά δεμένες με τον πολιτισμό και την παράδοση. Το έργο του Έλληνα συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη συναντά δημιουργίες Γάλλων συνθετών του 20ού αιώνα, δημιουργώντας έναν καλλιτεχνικό διάλογο ανάμεσα στην ελληνική μουσική παράδοση και τη σύγχρονη ευρωπαϊκή μουσική δημιουργία.

Η εκδήλωση προσέφερε στο κοινό της Σκιάθου και στους επισκέπτες της μια μοναδική μουσική βραδιά υψηλής καλλιτεχνικής αξίας.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (Σμύρνη 1903 – Αθήνα 1984) υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση «διπλού» αλλά όχι διχασμένου συνθέτη, καθώς υπηρέτησε με την ίδια συνέπεια τόσο την «έντεχνη – λόγια – κλασική» μουσική όσο και το δημοφιλές «ελαφρό» τραγούδι (με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης), για να αναδειχθεί σε κορυφαίο δημιουργό και στα δύο είδη. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της «ευελιξίας» του, να κινείται σε διαφορετικά μουσικά είδη και ύφη, αποτελεί κληρονομιά της μουσικής ζωής στο πολυπολιτισμικό αστικό περιβάλλον της Σμύρνης.

Αλλά και η διαμονή του στο Βερολίνο της δεκαετίας του ‘20 τον προίκισε με πολύπλευρα μουσικά ακούσματα και πλούσιες εμπειρίες. Πέρα από τις «κλασικές» του σπουδές έπαιζε τακτικά ως πιανίστας, μαζί με τον φίλο και συγκάτοικό του Νίκο Σκαλκώτα, στον βωβό κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο και στα μουσικά καφενεία και καμπαρέ. Ενώ η μαθητεία του κοντά στον Κουρτ Βάιλ τον έκανε να συνδέσει αβίαστα τη μουσική πρωτοπορία της εποχής με τους μοντέρνους χορευτικούς ρυθμούς.

Ο Κωνσταντινίδης με τη γνήσια αστική αγωγή του Μείζονος Ελληνισμού, με βαθιά καλλιέργεια και συναρπαστικές εμπειρίες, γεφύρωσε αρμονικά την Ανατολή με τη Δύση, τη δημοτική με την αστική παράδοση, τη βιωματική λαϊκή έκφραση με τη λόγια δημιουργία. Γνήσιος εκπρόσωπος της «Γενιάς του ‘30», αναζήτησε την ελληνικότητα πέρα από τον λαϊκισμό του επιφανειακού φολκλόρ. Μας κληροδότησε μια μουσική που δεν σκιάζεται από πάθη και εντάσεις, δεν απογειώνεται σε κόσμους ξένους και σκοτεινούς, αλλά καταυγάζεται από το φως του Αιγαίου και καθιερώνεται χάρη στη σεμνότητα και την απλότητα που τον χαρακτήριζαν ως άνθρωπο και δημιουργό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος δήλωνε «μουσικός» και όχι συνθέτης για τα κλασικά του έργα, ενώ –αντιθέτως- προτιμούσε τον τίτλο «συνθέτης» και όχι τραγουδοποιός για τα «ελαφρά» τραγούδια του!

Ν.Τ