Υπάρχουν τόποι που δεν περιγράφονται, μονάχα τους αισθάνεσαι. Το Πήλιο είναι ένας απ’ αυτούς. Τόπος μυθικός και ιστορικός, δεν αιχμαλωτίζεται ούτε σε ένα ούτε σε πολλά καρέ, αφήνεται να τον αφουγκραστείς. Κάθε του μονοπάτι, κάθε πλαγιά, ακρογιάλι και ρυάκι, μοιάζουν να μας μιλούν μια γλώσσα παλιά, εκεί όπου η φύση και η μνήμη συνυφαίνουν μια αέναη αφήγηση. Τόπος αρχέγονος, πλέκει τον χρόνο ανάμεσα σε πέτρινα καλντερίμια, αγέρωχα αρχοντικά σπίτια, εκκλησιές και μοναστήρια καταφύγια ψυχών, δάση βαθύσκιωτα και αμμουδιές που φιλιούνται από το κύμα και το φως. Τόπος όπου οι εποχές δεν εναλλάσσονται απλώς, αλλά αφήνουν το αποτύπωμά τους σαν χνάρι σε βρεγμένο χώμα, μια ιστορία που ξαναγράφεται κάθε φορά που το επισκέπτεσαι.
Σε αυτή την έκθεση, τα μέλη της ομάδας άκουσαν τις φωνές του, ακολούθησαν τις διαδρομές του χρόνου στο βουνό. Περιπλανήθηκαν σ΄ αυτό το τοπίο όλες τις εποχές του χρόνου. Μέρα ή νύχτα, χειμώνα ή καλοκαίρι, σε ανηφοριές και ακτές, σε μνήμες σιωπηλές και φευγαλέες λάμψεις ζωής. Εικόνες που δεν δείχνουν μόνο το τοπίο, αλλά αφηγούνται την εσωτερική του φωνή ή τη σιωπή, το φως που αποκαλύπτει, τη σκιά που υπαινίσσεται. Από τα χιόνια στις κορυφές του ως το κύμα που σκάει στα ακρογιάλια του, από τα σύννεφα που αγκαλιάζουν τη φύση ως το μεσημεριανό φως που παίζει με τις πέτρες στα καλντερίμια.
Φωτογραφίες, ματιές μέσα στον χρόνο, που κουβαλά ο τόπος και τις καταγράφει το φως. Σε κάθε εικόνα, ως θεατές καλείστε να δείτε πέρα από το στιγμιότυπο. Να διαβάσετε τη σιωπή του τοπίου, να αναγνωρίσετε το αθέατο, να φανταστείτε τον ήχο του ανέμου ή να αισθανθείτε τη δροσιά της πηγής.
Είναι ένα Πήλιο που δεν ποζάρει. Μας κοιτά πίσω, με βλέμμα διαχρονικό.
Η έκθεσή μας «Το Πήλιο που κοιτά το γύρισμα του χρόνου» στον Κισσό, σ΄ αυτόν τον αυθεντικό τόπο είναι πρόσκληση και πρόκληση: να δείτε, να θυμηθείτε, να σταθείτε.
Και ίσως, να ακούσετε όσα ακόμη δεν ειπώθηκαν.