Το δικό μου μαγικό νησί, απ’ όπου και κατάγομαι, είναι η Σκόπελος. Συγκεκριμένα είμαι από τη Γλώσσα Σκοπέλου. Για μένα αυτό το νησί είναι το καλοκαίρι. Το νησί που ονειρευόμασταν ξέγνοιαστα κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και σιγοψηνόμασταν ατέλειωτες ώρες στην παραλία. Είναι το καρπούζι με το αλάτι, τα ξυπόλυτα, μαύρα πόδια, τα σοκάκια γεμάτα παιδικές μνήμες, τα παγωτά, τα ραντεβού στα εκκλησάκια, οι ανεκπλήρωτοι πρώτοι έρωτες, η σκοπελίτικη τυρόπιτα, που μας περίμενε σπίτι ή σε αλουμινόχαρτο κάπου στην τσάντα παραλίας, τα πρώτα ξενύχτια, τα ατελείωτα σχέδια για να ξεκινήσει η σχολική χρονιά.

Μεγαλώνοντας και έχοντας ζήσει τις ομορφότερες στιγμές μου, εκτίμησα την ομορφιά της. Είναι ένα νησί παρθένο ακόμη, απείραχτο. Οι παραλίες είναι αμέτρητες, εξωτικές, το νησί τόσο πράσινο, που τα πεύκα φτάνουν στη θάλασσα και η μυρωδιά τους δεν σε αφήνει σε ησυχία.

Έχει καντίνες, μικρά καφενεία, παραδοσιακά σουβλατζίδικα, γλυκά του κουταλιού, που δεν θα βρεις σε άλλα νησιά, την ωραιότερη τυρόπιτα –αρκεί να την πάρεις από παραδοσιακά μαγαζιά ή συνεταιρισμούς–, μια θέα που σου κόβει την ανάσα (αγαπημένη αυτή από τον Αϊ-Γιάννη), μαγικές διαδρομές για να περπατήσεις και να κόψεις σύκα, σταφύλια ή μούρα, καβάντζες για να απομονωθείς και καλτ μπαράκια, που θυμίζουν εποχές βγαλμένες από ταινίες του ’80. Εκεί δεν πας ούτε για τα σεβίτσε, ούτε για φασέικα μαγαζιά της γενιάς μας. Η Σκόπελος είναι αυθεντική και μοναδική στην καρδιά μου.

Φέτος θα περάσω πολύ χρόνο εκεί, γιατί έχω αυτή την ανάγκη για επαναπροσδιορισμό, οικειότητα, φροντίδα και ησυχία. Πηγαίνω πάντα στη Ρούγα για αυθεντικά ρεμπέτικα και κουτσομπολιό, στο Rosemary για να φάω φουσκόπιτες και να μου φτιάξει ωραίο καφέ ο Φίλιος, στην Περιβλιού για μπάνιο, στο Χόβολο για βουτιές, στον Αγνώντα για ψάρι, στον Αμάραντο γιατί είναι το πιο ωραίο μέρος του κόσμου και στο Λούκι για πιτόγυρο και μπίρα.

 

 

* Η Αγάπη Μιχελή είναι σεφ στη Δανέζικη Πρεσβεία και στη «Λόντζα της γειτονιάς».