Αλλά ο Μπεν δεν άκουσε.

Κράτησε το νεογέννητό του κοντά, φίλησε το μέτωπό του και ψιθύρισε,

"Μπορεί να μην ξέρω τα πάντα... αλλά ξέρω πώς να σε αγαπώ. ”

Και τον αγάπησε.

Ο Ben τον τάισε με χειραψίες, έμαθε νανουρίσματα σιγοτραγουδώντας και τον κούναγε κάθε βράδυ μέχρι την ανατολή του ήλιου. Δούλευε μερικής απασχόλησης διπλώνοντας χαρτοπετσέτες σε ένα τοπικό εστιατόριο - εξοικονομώντας κάθε δεκάρα για το μέλλον του Νώε.

Υπήρχαν βλέμματα. Ψίθυροι.

Άλλοι γονείς ρώτησαν, "Είναι αυτός... ο πατέρας; ”

Ο Μπεν απλά χαμογελούσε και έγνεψε περήφανα.

"Είναι ο γιος μου. Ο καλύτερός μου φίλος. ”

Ο Νόα μεγάλωσε. Ο Μπεν μεγάλωσε.

Τα χρόνια πέρασαν σαν σελίδες σε ένα ήσυχο βιβλίο.

Ο Νώε έγινε άντρας. Δυνατός, ευγενικός, επιτυχημένος. Οι άνθρωποι θα έλεγαν,

"Έγινες τόσο καλά. ”

Θα απαντούσε,

"Γιατί με μεγάλωσε κάποιος που έβλεπε τον κόσμο μόνο με αγάπη. ”

Καθώς ο Μπεν μεγάλωνε, η μνήμη του άρχισε να σβήνει. Θα ξεχνούσε που έβαλε τα πράγματα. Μετά ονόματα. Μετά του Νώε.

Και μια μέρα, κοίταξε τα μάτια του Νώε και ρώτησε,

"Είσαι φίλος μου; ”

Ο Noah κράτησε το χέρι του και ψιθύρισε,

"Είμαι το αγόρι σου. Αυτό που μεγάλωσες. Αυτός που έδωσες τα πάντα. ”

Τώρα, ο Noah τον ταΐζει. Τον βοηθάει να περπατήσει. Μουρμουρίζει νανουρίζει όταν ο Μπεν δεν μπορεί να κοιμηθεί.

Δεν νοιάζεται μόνο για τον πατέρα του.

Ξεπληρώνει τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε... δύο φορές.

Και όταν βγάζουν φωτογραφίες τώρα, ο Noah χαμογελάει πλατιά.

Γιατί ο κόσμος βλέπει έναν γέρο με σύνδρομο Down και τον ενήλικο γιο του.

Αλλά βλέπει τον ήρωά του.

Η δασκάλα του.

Η καρδιά του.

Μετάφραση από

[Chris και Jasmin]