Πονάμε.

Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Δεν το χωράει ο νους, δεν το αντέχει η καρδιά.

Ο Αχιλλέας… έφυγε.

Πώς να το πεις; Πώς να το γράψεις; Πώς να δεχτείς ότι δεν θα τον ξαναδείς στο γήπεδο να φωνάζει, να κοκκινίζει από την ένταση, να παίρνει τη μία κάρτα πίσω από την άλλη; Πώς να δεχτείς ότι ο Αχιλλέας Μακρής, ο δικός μας Αχιλλέας, που ζούσε και ενέπνεε για το Ρήγα, που μόλις ενάμιση πριν σήκωνε το κύπελλο γεμάτος χαρά, δεν είναι πια μαζί μας;

Έφυγε ξαφνικά, αθόρυβα, στον ύπνο του… και μαζί του πήρε ένα κομμάτι απ’ όλους μας.

Ο Αχιλλέας ήταν οικογένεια κι αυτός ο χαμός δεν είναι απώλεια. Είναι ρήγμα. Είναι πένθος βαθύ και αβάσταχτο.

Και τώρα;;; Τα αφήνουμε όλα στη μέση, μεταγραφές, εκδηλώσεις, σχέδια...τι νόημα έχουν όλα τώρα;

Δεν υπάρχουν λόγια. Μόνο δάκρυα, αναμνήσεις και μια προσευχή: να βρει γαλήνη εκεί ψηλά. Και να δίνει δύναμη στους δικούς του ανθρώπους, στη γυναίκα του τη Γεωργία, στα υπέροχα παιδιά του, το Νικόλα και τη Μαριτίνα, στους φίλους του, σ’ όλους εμάς που μένουμε πίσω.

Καλό ταξίδι στον Παράδεισο κύριε Γενικέ μας.

Η θέση σου στον Ρήγα δεν θα καλυφθεί ποτέ.

Είμαστε σίγουροι ότι και από εκεί ψηλά θα παίρνεις κάρτες όταν "στραβώνουν" τα ματς.

Θα είσαι για πάντα στον "πάγκο" της καρδιάς μας.

Με συντριβή,

Η μισή, πλέον, οικογένεια 

του Α.Σ.Β. "Ρήγας Φεραίος"