“Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν` αρνιέσαι ό, τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να` σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!”

 Νίκος Καζαντζάκης, ΄΄Ασκητική΄΄

Αν με ρωτούσατε ποιον Έλληνα θαυμάζω περισσότερο στην εποχή μας, θα σας απαντούσα απερίφραστα: ‘’τον σύγχρονο Φειδιππίδη, τον μεγαλύτερο υπερμαραθωνοδρόμο στον κόσμο και λόγιο Γιάννη Κούρο’’ κι αυτό γιατί σε κάθε αγώνα του δεν προσπαθεί απλά να ξεπεράσει τους άλλους, ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό. Ανταγωνίζεται, με νου και σώμα απόλυτα υγιή, εκούσια -κι αυτό είναι το μεγαλείο του- το θάνατο σε μια αέναη προσπάθεια ειρωνικής ακόμα και παιχνιδιάρικης -τι σπονδή στην ματαιότητα-  υπέρβασης των ψυχικών, των πνευματικών και των σωματικών ορίων του ανθρώπου εξισώνοντας το θνητό με το αθάνατο.

Δεν πρόκειται για κάποιον υπεράνθρωπο, όπως ίσως πολλοί πιστεύουν, αλλά για έναν σαν κι εμάς τους κοινούς θνητούς, ολόιδιο μα και τόσο ξεχωριστό κι ό,τι πέτυχε στη ζωή του, το πέτυχε  με τον σπαρτιάτικο αγώνα του καθώς η αντοχή είναι επίκτητη σε αντίθεση με την ταχύτητα που είναι χάρισμα. Ο Κούρος με τα αμέτρητα σήμερα  κι ασύλληπτα  ρεκόρ του, απέδειξε πως δεν υπάρχει αδύνατο και τελικά αυτό που πρώτος είπε ο Επίκουρος πως ‘’δεν υπάρχει θάνατος’’, άρα προς τι ο φόβος του που αιώνια απασχολεί την ανθρωπότητα!

Ο Γιάννης Κούρος λίγο πριν τα εβδομήντα του χρόνια ξαναβρέθηκε, όπως το 2018, την Κυριακή 18/5/2025 στη Σκιάθο για την  εκκίνηση του 13ου Skiathos Trail Run και φανταστείτε τη χαρά, την τιμή και την συγκίνησή μου όταν έσφιξα το χέρι του μπροστά στην προτομή του Παπαδιαμάντη μετά τη γνωριμία μας χάρη στο φίλο και δημοτικό σύμβουλο για θέματα αθλητισμού, Χρήστο Εμμανουήλ που αποθανάτισε και τη στιγμή. Στιγμή πραγματικής ανάτασης για μένα στους καιρούς της παρακμής στους οποίους έτυχε να ζούμε, στους καιρούς που ένας μέγας Κούρος ``διώχτηκε`` απ’ την πατρίδα του κι αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αυστραλία για να γυρίσει νικητής ντυμένος γαλανόλευκα…