«Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη συνιστά απόδειξη ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου» τονίζει σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη «μαύρη» επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας το 1967.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Πριν από 58 χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη του 1967, δυνάμεις του αστικού στρατού κατέλαβαν στρατηγικά σημεία στην πρωτεύουσα, χωρίς να συναντήσουν αξιόλογη αντίσταση. Ταυτόχρονα, αξιοποιώντας τα υφιστάμενα σχέδια αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου» συνέλαβαν πολλούς πρωτοπόρους των εργατικών - λαϊκών αγώνων, κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, προκειμένου να αποτραπεί κάθε λαϊκή αντίδραση στο εν εξελίξει πραξικόπημα. Λίγο αργότερα, οι περισσότεροι ξύπνησαν κάτω από τους ήχους των ερπυστριών, των στρατιωτικών εμβατηρίων και των διαγγελμάτων της δικτατορίας.

Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα Σύνταγμα του 1952, ήταν φορείς του αντικομμουνιστικού ιδεολογικού οπλοστασίου. Οι συνταγματάρχες ενταγμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα είχαν αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με το Παλάτι, εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους ξένων καπιταλιστικών κρατών και μυστικών υπηρεσιών, ειδικά αυτών των ΗΠΑ.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη ήταν αποτέλεσμα των ανεπίλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στη διάρκεια του αγώνα και μετά την ήττα του ΔΣΕ, την επόμενη δεκαετία. Βασική δυσλειτουργία του αποτελούσε ο ενισχυμένος και συνταγματικά κατοχυρωμένος ρόλος της βασιλείας στον έλεγχο του στρατού και στον σχηματισμό κυβερνήσεων, αλλά και οι παρωχημένες μέθοδοι ελέγχου του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Παράλληλα, εκδηλώνονταν ενδοαστικές αντιθέσεις για την εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους με επίκεντρο το Κυπριακό.

Οι ενδοαστικές αντιθέσεις περιπλέχτηκαν με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης διαμόρφωναν το δικό τους διακριτό ιμπεριαλιστικό κέντρο (ΕΟΚ) και η νοτιοανατολική Ευρώπη αποτελούσε πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού, αλλά και σύγκρουσης αντίπαλων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Η δικτατορία των συνταγματαρχών αποτέλεσε στη γενική της κατεύθυνση συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των μεταπολεμικών αστικών κυβερνήσεων. Στήριξε το μεγάλο κεφάλαιο και διατήρησε τις διεθνείς συμμαχίες του καπιταλιστικού κράτους (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), υπηρετώντας τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η εξωτερική πολιτική της εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αλλά και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη συνέχισε και ενέτεινε τα νομοθετικά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέβαλε μαζικά διώξεις, διέλυσε συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές οργανώσεις και προχώρησε σε φυλακίσεις και εξορίες, βασανισμούς και δολοφονίες. Αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης μαζί τους, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη μελλοντική επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη συνιστά απόδειξη ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου.

Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για την πάλη τους υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να πρωτοστατήσει στον μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα από την πρώτη μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα». Διακήρυσσε την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας από τη μαζική εργατική - λαϊκή δράση και με όλες τις μορφές πάλης. Είχε ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών - λαϊκών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό - λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη, δηλαδή το πολιτικό μασκάρεμα της δικτατορίας.

Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 ήταν αποτέλεσμα των «εγκλημάτων» της, ιδίως της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και εξαιτίας του αγώνα εναντίον της με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο. Η διαδικασία περάσματος στη λεγόμενη «μεταπολίτευση» ήταν προϊόν συμβιβαστικής συνεννόησης μεταξύ εκπροσώπων της δικτατορίας, των εγχώριων αστικών πολιτικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ.

Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός. Το καπιταλιστικό κράτος εντείνει σταθερά την επίθεσή του στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Εναλλάσσει μείγματα οικονομικής πολιτικής, με περισσότερη ή περιορισμένη άμεση κρατική παρέμβαση στη βιομηχανία, με έκταση ή περιορισμό των δημοσίων ελλειμμάτων, όμως με δεδομένη σε κάθε περίπτωση τη συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, εδώ και δεκαετίες απαξιώνει κάθε τουλάχιστον υποτυπώδη υποδομή μεταφορών, κτιρίων δημόσιας χρήσης, κοινωνικής προστασίας των γυναικών, των μεταναστών, των προσφύγων και άλλων ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Γενικεύει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, βαθαίνει την εμπορευματοποίηση της Υγείας με τελευταία πράξη τα απογευματινά χειρουργεία, ανοίγει τον δρόμο στη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στην ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των κρατικών.

Στο ίδιο πλαίσιο και με τη συμφωνία συχνά όλων των αστικών κομμάτων, κλιμακώνεται η εμπλοκή του στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, όπως γίνεται αυτήν την περίοδο με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με την με κάθε τρόπο υποστήριξη στο Ισραήλ, το κράτος - δολοφόνο του παλαιστινιακού λαού. Παράλληλα, κλιμακώνονται τα ενδοΝΑΤΟικά παζάρια στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που εγκυμονούν κινδύνους για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Το καπιταλιστικό κράτος και οι διεθνείς του σύμμαχοι πρωτοστατούν στην αντικομμουνιστική επίθεση, προβάλλουν το ανιστόρητο ιδεολόγημα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού και την αναθεώρηση της Ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και κάθε αγώνα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Χρέος σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και συνάμα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα, είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, οι ολοένα και πιο μαζικοί και αποφασιστικοί απεργιακοί και εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, οι φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, η πολύμορφη δραστηριότητα των γυναικείων οργανώσεων, η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμού στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Η συσπείρωση με το ΚΚΕ αποτελεί εγγύηση της αναγκαίας εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής - λαϊκής δράσης, της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της τάξης των καπιταλιστών, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, για να υπάρξει απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματικά ελπιδοφόρα, νέα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.