Όταν λέω ‘’ζήσαμε στην ίδια γειτονιά’’ εννοώ πως τα σπίτια μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο. Από δω εμείς από εκεί η θεια Μόρφω με τον μπάρμπα Γιάννη και την οικογένειά τους. Μας χώριζε η στενόμακρη αυλίτσα μας, εκείνη όπου μάζευε όλα τα παιδιά της συνοικίας ο μεγάλος της γιος που έφυγε πρόωρα από κοντά μας, ο αείμνηστος Παναής και πρόβαλε στον τοίχο ταινίες σαν τον Κινγκ Κονγκ αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό. Ο δε μικρός της γιος ο Τζίμυς ήταν αυτός που μας μάθαινε τα μυστικά της μπάλας λίγο παρακάτω, στην αλάνα του Τσιλικούδη.   

-Μίτσα, Μίτσα τηλέφωνο, ο Διαμαντής…

Ακούω ακόμα τη φωνή της θειας Μόρφως να καλεί τη μάνα μου για να μιλήσει με τον ναυτικό πατέρα μου όποτε αραιά και που πατούσε καμιά στεριά στα ξένα και κατάφερνε να πιάσει τηλεφωνική γραμμή.

Τρέχαμε λοιπόν μάνα και γιος -για ν’ ακούσει και τον κανακάρη του- στο σπίτι της καλής γειτόνισσας, καθόμαστε στα σκαλιά της και περιμέναμε να ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο όπως χτυπούσε απ’ τη λαχτάρα η καρδιά μας…

Η φωτογραφία είναι ακριβώς απ’ αυτά τα σκαλιά και τραβηγμένη στις 25/4/1966. 

Αχ, θεια Μόρφω, θεια Μόρφω, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να ταξιδέψεις πλήρης ημερών κι εσύ για τις αυλές του Παραδείσου. Να  δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στον Παναή, στον κυρ- Γιάννη και στους γονείς μου…