Τέτοιες μέρες θυμάμαι το διήγημα ‘’Εξοχική Λαμπρή’’ του Παπαδιαμάντη που οι ξωμερίτες στα Καλύβια κινδύνευσαν μια χρονιά να μείνουν αλειτούργητοι το Πάσχα και κίνησαν γη και ουρανό για ν’ ανεβεί ένας εφημέριος απ’ το χωριό στο συνοικισμό τους και να τους λειτουργήσει. 

Το θυμάμαι και σκέφτομαι τις απόμακρες παραγειτονιές των τριών κορυφών του Κοτρωνιού όπου τα βαριά πόδια γίνονται ασήκωτα κι οι πονεμένοι άνθρωποι, είτε νέοι είτε γέροι, νιώθουν αποκλεισμένοι ακόμα κι απ’ τη χαρά της Ανάστασης.

 Πώς να πας με τα πόδια από εκεί πάνω στον ενοριακό ναό που πανηγυρίζει όταν πρέπει να διασχίσεις διπλούς και τριπλούς κατήφορους και μετά πώς τα βγάζεις πέρα με τους ανήφορους; Θα μου πείτε ότι σήμερα και ως εκεί ψηλά φτάνει η ρόδα και μπορούν να τους ανεβοκατεβάσουν κάποιοι με τ’ αυτοκίνητα στο κέντρο κι ύστερα να μεταβούν σιγά- σιγά στη Μητρόπολη των Τριών Ιεραρχών για ν’ ακούσουν το Χριστός Ανέστη. Μια κουβέντα είναι. Άντε και πες πως τα κατάφεραν, τι να δουν και πού να σταθούν μέσα στο  μέγα πλήθος απ’ όλο το νησί που συρρέει εκεί και γίνεται το πατείς με πατώ σε, πέρα απ’ τα βαρελότα...

Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως θα’ πρεπε, ειδικά την παραμονή της Λαμπρής -και των Χριστουγέννων αντίστοιχα-, να λειτουργεί κι ο πανέμορφος Άη Νικόλας με την πανοραμική θέα;

Μια σκέψη κάνω και μακάρι να σκύψουν πάνω της οι σοφοί ιερείς μας.

Καλή Ανάσταση…