Όπως το αλώνι χωρίζει τα άχυρα με τη ξερολιθιά

Έτσι ένα βαγόνι χώρισε 57 παιδιά .

Δύο χρόνια η Ελλάδα κλαίει

Δε πνιγεί το καημό της

Και η κυβέρνηση μας λέει Πώς δεν ήταν φταίξιμο δικό της .

Μες στις ράγες χάθηκαν όνειρα φωνές , γέλια κ ελπίδες

Κι μηχανή στις στάχτες κρατάει κραυγές που γίναν μνήμες .

Βουβή αλλά και μεγάλη εβδομάδα Υπάρχει από κείνο το Φλεβάρη σε τούτη τη κοιλάδα . Η

μάνα το παιδί φωνάζει με δυνατή κραυγή Μα η σιωπή εκείνη είναι πιο δυνατή .

Ο κόσμος τώρα έξω όλος έχει βγει

Και στα συλλαλητήρια ζητάει να δικαιωθεί .

Φτάνουν στους βουλευτές τα λόγια όλα αυτά Και εκείνοι λένε πως το κάνουμε για μερικά λεφτά .

Που να ξεραν όμως εκείνοι πως για τούτα τα παιδιά

Οι γονείς αυτοί θα ζούσαν και με δανεικά .

Μάτια που λάμψαν για τελευταία φορά , Όνειρα νέα στο φως ξεχασμένα

Λέξεις που έμειναν μισές στη σκιά

Χέρια που ψάχναν αγγίγματα ξένα .

Στο κόσμο σας νιώθω άδικος με πόνο Φωνάζω , μα πνίγομαι , δεν έχω οξυγόνο .

Μια συμβουλή σου δίνω Και μη μου τη ξεχάσεις ,

Σε παρακαλώ παιδί μου …. Στείλε μου όταν φτάσεις