Πλήθος κόσμου παρευρέθηκε στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Συγγραφέα και αρθρογράφου του Skiathoslife.gr "Μωραϊτίδης – Παπαδιαμάντης ” Οι διόσκουροι της νεώτερης λογοτεχνίας” την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025 στην αίθουσα του Γυμνασίου Λυκείου Σκιάθου.

Νωρίτερα το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου (Νίκος Τζούμας Πρόεδρος, Τάσος Κουκιάς Αντιπρόεδρος, Θοδωρής Τζούμας Γραμματέας, Αφροδίτη Δημοράγκα Ταμίας, Δέσποινα Αννη Υπ. Πολιτιστικών Θεμάτων) έκοψε την βασιλόπιτα με τις ευλογίες του π. Γεωργίου Σταματά. 

Χαιρετισμούς αρχικά απηύθυναν εκ μέρους του Συλλόγου "Οι Δύο Αλέξανδροι" ο Πρόεδρος Νίκος Τζούμας, ο Δήμαρχος Σκιάθου Θοδωρής Τζούμας, ενώ την βιβλιοπαρούσιαση τίμησαν με την παρουσία τους η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κα Χαρά Πασχάλη, Δημοτικοί Σύμβουλοι, η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Σκιάθου κα Ζωή Προύσαλη και πληθος κοινού    

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 

Η ομιλία του Συγγραφέα Γιώργου Σανιδά:

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη  συγκινητική παρουσία σας.

Ευχαριστώ  ξεχωριστά τον φίλο, συνεργάτη και Πρόεδρο Νικόλαο Τζούμα, το Διοκ. Συμβ. και τα μέλη του ιστορικού Συλλόγου Δύο Αλέξανδροι που αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή αυτό το βιβλίο.

Ευχαριστώ επίσης τον έγκριτο μελετητή των δύο Αλεξάνδρων Κων/νο Κουτούμπα για την εμπεριστατωμένη παρουσίαση όπως και την εκλεκτή φίλη Δέσποινα Άννη για την αισθαντική ανάγνωση της εισαγωγής.

 Ευχαριστώ τέλος τις εκδόσεις Εύμαρος και τον Πέτρο Κακολύρη που στοιχειοθέτησαν-τύπωσαν στην Αθήνα και ήδη κυκλοφορούν πανελλαδικά το βιβλίο.   

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση λοιπόν, πρωτοπαρουσιάζουμε  απόψε στη γενέτειρα των δύο Αλεξάνδρων μια  συλλογή κειμένων μου και για τους δύο κορυφαίους Έλληνες λογογράφους ως αδιαίρετη δυάδα. Είναι η δική μου ελάχιστη απόδοση τιμής στους μεγάλους συμπατριώτες μου για τα όσα μου πρόσφεραν στον μισό και πλέον αιώνα που ταξιδεύω μαζί τους σε ασφαλή και γνώριμα ύδατα.

Όμως για το βιβλίο νομίζω πως ακούστηκαν αρκετά από τους εκλεκτούς ομιλητές. Προσωπικά θα σταθώ με την ευκαιρία, στο μοναδικό προνόμιο μα και την υποχρέωση όσων αγαπούμε και γνωρίζουμε σε βάθος  τη Σκιάθο, το νησί των δύο Αλεξάνδρων στους οποίους οφείλει τη φήμη της και χάρη στη διαχρονικότητά τους ξεχωρίζει μέχρι και σήμερα απ’ όλα τα προικισμένα νησιά του Αρχιπελάγους, απ’ όλα τα νησιά του κόσμου. Σ’ αυτούς κι εμείς, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, οφείλουμε πάρα πολλά και πρώτα απ’ όλα την περηφάνια μας για τον τόπο που μας φιλοξενεί.

Όπως είναι σε όλους γνωστό, πάνω στο έργο τους, ιδίως του Παπαδιαμάντη, έχουν σκύψει γενιές ολόκληρες αναγνωστών, μελετητών, ερευνητών, σκηνοθετών, ζωγράφων, δημοσιογράφων, επιστημόνων, παιδαγωγών, μαθητών, συγγραφέων και ποιητών. Ο καθένας  τους πλάθει με τη φαντασία του εικόνες για το σκηνικό και τους ήρωές τους. Άλλος φέρνει στο νου το δικό του  τόπο  και τους εκεί συντοπίτες του, άλλος θυμάται ό,τι πρόλαβε να δει και να διαισθανθεί  απ’ τις σποραδικές  επισκέψεις του στη Σκιάθο, κι άλλος φτιάχνει με το μυαλό του τοπία φανταστικά και χαρακτήρες βγαλμένους απ’ τις δικές του εμπειρίες. Με λίγα λόγια, ο καθένας τους φέρνει στα μέτρα του και εισπράττει ό,τι χρειάζεται η ψυχή του απ’ τον κόσμο των δύο Αλεξάνδρων και ίσως σ’ αυτό -πέρα απ’ την απαράμιλλη γλώσσα τους- να οφείλεται τελικά η ευρύτατη και κλασική  γοητεία τους.

Καλά και άγια όλα αυτά μα δύσκολα κάποιος εισέρχεται απ’ τα κείμενά τους και μόνο, στα ενδότερα του τόπου στον οποίο εκείνοι γαλουχήθηκαν, αγάπησαν και δόξασαν, εντός του αυθεντικού τους περιβάλλοντος που σχηματοποιεί το ωραίο και  αποθανατίζει το μεγαλείο της αθωότητας και της απλότητας.

Μόνο ο βιώσας την Σκιάθο, κι όχι απλά όποιος γεννήθηκε ή διαμένει εδώ, ακόμα κι αν λείπει απ’ το νησί,  ζει τελικά με τα γραπτά τους μέσα στον πραγματικό τους  μέγα- μικρόκοσμο. Ζει στην ίδια Εδέμ, στο ίδιο σκηνικό, βλέπει, οσμίζεται, γεύεται, αγγίζει, ακούει, αναπνέει, μιλάει, σκέφτεται, γελάει και κλαίει κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, μπροστά στην ίδια θάλασσα, πάνω στα ίδια χώματα ή στα λαλαρίδια που πάτησαν κι εκείνοι και άφησαν ανεξίτηλα τα υγρά τους ίχνη στις επόμενες γενιές.

Ανάμεσά μας κι απόψε μακρινοί συγγενείς τους και τρισέγγονα των ηρώων τους με τα ίδια ακριβώς επίθετα όπως Μωραΐτης, Μαυρογιαλής, Μπούρας, Μπόζας, Δημητριάδης, Σαρρής, Καραθάνος, Γιαλής, Φραγκούλας, Διολέτας, Κουμπής, Ρήγας, Λαυκιώτης και τόσα άλλα, όπως και γυναικεία μικρά ονόματα σαν το Συραινώ ή το Μπραινώ.

Για μας τους ανιδιοτελείς λάτρεις της Σκιάθου στο κάθε βήμα μας, στην κάθε αναπνοή μας  οι δυο Αλέξανδροι είναι ωσεί παρόντες, αρκεί να τους καλέσουμε, αρκεί να τους αφουγκραστούμε, αρκεί να τους κουβαλάμε βαθιά μες την ψυχή μας. Ξοπίσω μας μόνιμα ο ελαφρύς τους ίσκιος,  στο μεγαλείο της σκιαθίτικης φύσης παρήγορος η απαλή ως πέταλα  ίων πραεία πνοή τους.

Αντιλαμβανόμαστε όσο κανείς τα όσα παραθέτουν στα διηγήματά τους. Όταν ο Παπαδιαμάντης γράφει, για παράδειγμα, πως «Ἐπὶ τῶν νησίδων ἐκείνων (Κατρονήσια), οὐδὲ δράκα χώματος ἐχουσῶν, ἐφύετο παράδοξον εἶδος ἀγρίας κράμβης, ὑπόπικρον ἀλλ’ εὐχυμότατον ἔδεσμα», ποιος άλλος εκτός από μας γνωρίζει πως αναφέρεται στα μοναδικά καστρολάχανα και πως είναι η όψη και προπαντός η υπόπικρος γεύση τους;  

Όταν γράφει: «"Ὤ, πόσον ὡραία ἦτο ἡ ἀνάβασίς μας ἐκείνη ἐπάνω στὴν Κεφάλα, εἰς τὸν ὑψηλὸν ἐκεῖνον στρογγύλον λόφον, τὸν ὑπερκείμενον εἰς τὸ πέλαγος τοῦ Γραίου καὶ τοῦ Βορρᾶ, δίπλα εἰς τὴν ἀμμόστρωτον ἀγκάλην τοῦ γιαλοῦ, εἰς τὸ Ξάνεμο, ὅπου ἔρχονται νὰ θραύωνται πλάγια, μὲ κοχλάζουσαν μανίαν, τὰ κύματα τοῦ πελάγους!", ποιος άλλος εκτός από μας μπορεί να κάνει αληθινή εικόνα κάθε γραμμή της διήγησής του;

Στη Σκιάθο, όσο κι αν είναι κόντρα στο ρεύμα της εποχής μας, εξακολουθούμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε την καμάρα ‘’τον σεμνό χορό’’, όπως τον αποκαλεί ο Μωραιτίδης, … «τον ηρέμα κινούμενο, αλλά εν λαμπρά μεγαλοπρεπεία κύκλο…»

Εμάς και μόνο, που ακολουθούμε ακόμα την αρχαιοτάτη παράδοση «τῆς εἰς Ἅδου καταβάσεως τοῦ Σωτῆρος», διαπερνά το ίδιο ακριβώς ρίγος με τον Μωραιτίδη όταν περιέγραφε το ‘’Άρατε πύλας’΄ στο  γλυκοχάραμα του Μ. Σαββάτου κατά το τέλος της  λιτανείας του Επιτάφιου όπου άπαντες συγκρατούν την αναπνοή τους για ν’ ακούσουν την κρούση της κλειστής βασιλικής θύρας του ναού από τον πρώτο των ιερέων.

Τοπωνύμια στο έργο τους σαν το ρέμα της Κεχριάς, βρύσες σαν εκείνη των Πουλιών, βαθύσκιωτα μέρη σαν το Πρυί , μοναδικές εκκλησιές σαν την  Κουνίστρα,  χρυσές αμμουδιές σαν τον Ασέληνο, ερημονήσια σαν την Τρυπ’τή και τόσα άλλα που συναντούμε στα γραπτά τους, τα χαιρόμαστε μονάχα εμείς που ζούμε ή ζήσαμε εδώ και τα αναπολούμε.

Για ό,τι διαβάζουμε στα γραπτά τους είμαστε συνεορτάζοντες και συμπάσχοντες. Είμαστε παρόντες ως αυτόπτες μάρτυρες στις ιστορίες τους. Κρατάμε, ανεξάρτητα αν το γνωρίζουμε ή όχι, το ίδιο σχοινί απ’ το οποίο πιάστηκαν κι εκείνοι κι έζησαν βίο ειρηνικό νοσταλγώντας, όπως γράφει ο Μωραιτίδης, «ένα μικρό-μικρό νησάκι. Νησάκι κατάφυτον, σκιερόν, νησάκι εύμορφον».

Προφέρουμε ακόμα τις ίδιες λέξεις με τους ήρωές τους, όπως κουμπάνια, λακριντί, λαμπένιος, μουσίτσα, ντράβαλα, ίτσια, καλλικαντζούνα, ταλιάγρια, κοκκώνα, αλυπιακός, καλαπόδι, χαμαλί, κολοβόλι, αποσώνω. Σκεφτείτε ότι ο πιο σκληρός επικριτής του Παπαδιαμάντη, ο καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., Παναγιώτης Μουλάς, αποδίδει τη φράση απ’ το διήγημα ‘’Εξοχική λαμπρή’’: «αποσώνει τα παιδιά» σε βρεφοκτονία επειδή αγνοεί αυτό που ξέρει και μια αγράμματη γιαγιά στο νησί, ότι το αποσώνω στο σκιαθίτικο γλωσσικό ιδίωμα σημαίνει κυρίως κακολογώ και όχι αποτελειώνω, δηλαδή σκοτώνω.…

Όσο κι αν αλλάζει η Σκιάθος, κυρίως τα καλοκαίρια, τους χειμώνες επανέρχεται σε μεγάλο βαθμό σ΄ εκείνη σχεδόν την ατμόσφαιρα με τη λεπτή αύρα που ενέπνευσε το διάδικόν άστρον της ελληνικής λογοτεχνίας , οι καμπάνες χτυπούν στις ίδιες εκκλησιές και τα ξωκλήσια που λειτουργήθηκαν ή αγρύπνησαν εκείνοι, τα μνημούρια με τους σεμνούς τάφους τους  στέκονται πάντα στην κορφή του κρημνώδους γηλόφου. Εκεί μαζί τους θάφτηκαν  και οι  πρόγονοί πολλών από μας που γνώρισαν από κοντά τους δυο Αλέξανδρους και μας μετέφεραν  την περπατησιά τους πάνω στο πεπρωμένο νησί το οποίο κατ’ εξοχήν ύμνησαν με το έργο τους και χάρη στο οποίο γεννήθηκε αυτό το έργο και μεγαλουργεί σ’ όλη την οικουμένη. Η Σκιάθος γέννησε τους δύο Αλέξανδρους και όχι το αντίστροφο κι αν απορεί ο μεγάλος ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, είναι γιατί δεν ευτύχησε να γνωρίσει το πολιτιστικο-θρησκευτικό υπόβαθρο της Σκιάθου και να κατανοήσει επακριβώς το που οφείλεται η μαγεία του Παπαδιαμάντη.

Όσοι  αγαπάμε ειλικρινά αυτό τον τόπο, έχουμε το μέγιστο προνόμιο έναντι όλων των απανταχού της γης θαυμαστών και μελετητών  των δύο Αλεξάνδρων, να ζούμε  ατόφιες τις ιστορίες τους, να μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες μ’ εκείνους για το δοκιμαζόμενο νησί, να τους νοιώθομε οικείους ,γείτονες, συγγενείς και φίλους και να τους βλέπουμε ακόμα ολοζώντανους  να σουλατσάρουν κάτω στο παλιό λιμανάκι τα έρημα χειμωνιάτικα βράδια για ν’ ακούσουν και μόνο το φλοίσβο της θάλασσας.

 Ναι, τους βλέπουμε, αρκεί να το θέλουμε. Τριγυρνούν παντού στο νησί, εξυμνούν διαρκώς το ωραίο που όλο και λιγοστεύει από τα άτσαλα ανθρώπινα έργα, υποφέρουν απ’ τις αλλεπάλληλες πληγές του, προσπαθούν να μας αποτρέψουν απ’ την αλόγιστη θυσία του, μας θυμίζουν τη θνητότητα, την ταπεινότητα, την απλότητα, τον σεβασμό στη φύση, την αγάπη προς τον πλησίον.

Εμείς που ζυμωθήκαμε εδώ και νοιώθουμε τη Σκιάθο αναπόσπαστο κομμάτι του είναι μας, όπου κι αν είμαστε, βλέπουμε τον ίσκιο τους να διαγράφεται στα μοναδικά καλντερίμια , στα ρόδινα ακρογιάλια, στα σεμνά ξωκλήσια και στα χορταριασμένα λιθόστρωτα του νησιού, τη μικρογραφία της ανθρωπότητας, όπως το αποκάλεσε ο δικός μας  ποιητής Ζήσης Οικονόμου.

Το  σκιαθίτικο πνεύμα των δύο Αλεξάνδρων, το αυθεντικό τους πνεύμα, δεν περιγράφεται μέσα στα βιβλία τους, είναι κρυμμένο πίσω απ’ τις λέξεις κι είναι το μόνο που τελικά εξηγεί γιατί ετούτο ειδικά το μικρό νησί τους γέννησε και κανένα άλλο στον κόσμο κι εκείνοι, δανείζομαι τη σκέψη του Καρκαβίτσα,  του το ανταπέδωσαν κάνοντας με το έργο τους τη Σκιάθο του θεού να μοιάζει ομορφότερη και σημαντικότερη στα μάτια των ανθρώπων.

Να το μεγάλο προνόμιο  όσων γνωρίζουν σε βάθος τη Σκιάθο, να η μέγιστη ευθύνη όσων την και τους αγαπούμε, να η βαριά κληρονομιά  που πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού για το δικό μας καλό, το καλό των γενιών που θα μας διαδεχθούν και κυρίως για το καλό του  τόπου.

Να  γιατί η ταπεινότητά μου εξέδωσε ως τώρα βιβλία δεκατέσσερα σχετικά με το νησί και τους Μεγαλέξανδρούς του, με το τελευταίο, το τωρινό,  να περιλαμβάνει και τους δυο μαζί ως ένα και το αυτό σκιαθίτικο πνεύμα, όπως και είναι…

Συνοψίζοντας τα όσα είπα ξεκαθαρίζω πως δεν πορεύομαι με αυταπάτες, ούτε υποστηρίζω πως πρέπει να επιστρέψει η Σκιάθος στα σκοτάδια αλλοτινών εποχών. Αλίμονο! Ποιος αρνείται την πρόοδο, την ευημερία, την προκοπή; Λέω απλά πως όλα πρέπει να έχουν ένα όριο για να μη φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα και  τοποθετώντας τους δύο Αλέξανδρους στην καρδιά της σημερινής Σκιάθου, στο υψηλότερο βάθρο της, μπορούμε να επανασυστήσουμε το νησί και να το σώσουμε  κρατώντας στο εξής κατά το δυνατόν άθικτο το φυσικό του περιβάλλον και αναζητώντας την ομορφιά μέσα απ’ την απλότητα και την ανθρωπιά, όπως μας δίδαξαν εκείνοι.

Γι’ αυτό το λόγο στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου γράφω για την αναγκαιότητα δημιουργίας στη Σκιάθο ενός πνευματικού ιδρύματος για τους δύο Αλέξανδρους, διεθνούς ακτινοβολίας και ενδιαφέροντος, στα πρότυπα του ιδρύματος Νίκος Καζαντζάκης στην Κρήτη,  όπου θα συγκεντρωθεί το διάσπαρτο αρχείο τους, η βιβλιογραφία, η εργογραφία και η ειδησεογραφία για εκείνους, και άλλα πολλά, όπως η μόνιμη φιλοξενία  συνεδρίων, συμποσίων και εκδηλώσεων. Ενός ιδρύματος που θα αναθερμάνει το ενδιαφέρον για το νησί των αναρίθμητων θαυμαστών τους που έχει  παγώσει για πολλούς εξαιτίας της πασιφανούς  λοξοδρόμησης του.  

Το ίδρυμα, έχω ήδη προτείνει, να στεγαστεί στα παρακείμενα του μουσείου Παπαδιαμάντη οικόπεδα με τα ετοιμόρροπα κτήρια, ένας ψηλός τοίχος τους μάλιστα, απειλεί εδώ και χρόνια την ακεραιότητα της δυτικής όψης του.

Αξίζει τον κόπο να ξοδευτούν όσα χρήματα απαιτούνται γι’ αυτό το σκοπό. Ας μην ξεχνάμε πως ο Παπαδιαμάντης  μαζί με το Ρήγα Φεραίο αποτελούν σταθερά για τον ελληνισμό τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα ολόκληρης της Θεσσαλίας.  Ένα τέτοιο ίδρυμα με πρόσοψη στην κεντρική οδό, είναι νομίζω το πιο σημαντικό από τα ουσιώδη που οφείλει να κάνει η Σκιάθος για τα μεγάλα της τέκνα, μα και για να επαναδηλώσει με σαφήνεια την πραγματική της ταυτότητα που τείνει να χαθεί. Ας γίνουν οι δύο Αλέξανδροι η αιτία για να ξαναβρεί το νησί τη σωστή του περπατησιά.

Χρειάζονται, ασφαλώς με την ομοθυμία και τη σύμπραξη  όλων, και άλλα βήματα, εξίσου σημαντικά, για να τους συνδέσουμε αναπόσπαστα με τη σύγχρονη ταυτότητα της Σκιάθου.

Θα κλείσω το λόγο μου με μερικές ακόμα προτάσεις που έχω διατυπώσει κατά καιρούς:

- Οι μορφές τους, κατά την ταπεινή μου γνώμη -πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική;- , θα πρέπει να κοσμούν το σήμα κατατεθέν του νησιού, όπως η Αργώ είναι στο σήμα του Βόλου και η θεά Αθηνά της πόλης των Αθηνών. Κι αν δεν αναγνωρίζουν οι αλλοδαποί επισκέπτες μας τις μορφές τους,  ας σταθεί το σήμα η αφορμή για να μάθουν πως επισκέπτονται τη ‘’νήσο των λογίων’’, όπως την αποκάλεσε δίκαια ο αοίδημος βυζαντινολόγος Αδαμάντιος Αδαμαντίου κι ότι οι συγκεκριμένες μορφές εικονίζουν  κορυφαίους  Έλληνες διηγηματογράφους που όχι μόνο γεννήθηκαν στη Σκιάθο, μα εμπνεύστηκαν απ’ αυτήν. Οι μεταφράσεις άλλωστε του Παπαδιαμάντη απλώνονται παντού και συνεπώς πληθαίνει ο κόσμος που ενδιαφέρεται για την πηγή της έμπνευσής του.   

-Πρέπει επίσης να συνδεθεί επιτέλους η πλατεία του μουσείου απευθείας με την οδό Παπαδιαμάντη με το μέγιστο δυνατό μέτωπο. Ο κυρ- Αλέξανδρος, ο γίγας των Ελλήνων λογοτερχνών, επιβάλλεται να δεσπόζει στο ιστορικό μας κέντρο, να το χαρακτηρίζει και να το σηματοδοτεί. Μόνο έτσι η πολύβουη οδός θα πάψει να είναι απρόσωπη.

-Πρέπει ακόμα  να θεσπιστεί από τη Σκιάθο προς τιμήν τους ένας  ετήσιος διεθνής λογοτεχνικός διαγωνισμός για μαθητές και ενήλικες που θα δίνει και την αντίστοιχη προβολή στο νησί. 

-Επιπλέον, πρέπει να ενταχθεί σε όλα τα σχολεία της Σκιάθου  τακτική διδασκαλία για τη ζωή και το έργο τους. Να γνωρίσουν τα παιδιά μας τους δύο Αλέξανδρους, να τους αγαπήσουν, να τους συμπεριλάβουν στους φωτισμένους δασκάλους και οδηγούς τους, στους σπουδαίους προγόνους τους.

 -Αξίζει να δημιουργηθεί στο νησί για όσους μιλούν και γράφουν ελληνικά ανά τον κόσμο, ένα ξεχωριστό σπουδαστήριο-εργαστήριο δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης με διαδοχικούς κύκλους μαθημάτων αποκλειστικά πάνω στο έργο των δύο Αλεξάνδρων .

- Και τέλος πρέπει να πραγματοποιούνται ολόχρονες αλεξανδρινές ξεναγήσεις στους σπουδαστές του εργαστηρίου  και γενικότερα στους επισκέπτες του νησιού στα πλαίσια της ανάπτυξης λογοτεχνικού τουρισμού, για να χρησιμοποιήσω μια εντελώς άγνωστη εναλλακτική μορφή επιμήκυνσης της περιόδου , ενώ απ’ αυτή θα έπρεπε να ξεκινά η τουριστική μας πολιτική .

Ειδικά για τον αυτόφωτο μα ξεχασμένο κι αδικημένο, δυστυχώς και από τον τόπο καταγωγής του, Μωραιτίδη, η Σκιάθος οφείλει να τον βγάλει απ’ τη σκιά του Παπαδιαμάντη και την αφάνεια και να οργανώσει πριν τα 100 χρόνια από το θάνατό του, το πρώτο συνέδριο για εκείνον και το σπουδαιότερο, να δώσει το όνομά του στο Λύκειο -Γυμνάσιο Σκιάθου το οποίο τίμησε ως Σχολάρχης κατά τη διετία 1886-1887.

  Να καθιερώσει επίσης τον Οκτώβριο που γεννήθηκε και πέθανε, ως μήνα Μωραιτίδη, να μεριμνήσει για την επανέκδοση του πλούσιου και πολύπλευρου έργου του κι όπως προς τιμήν του δεσμεύτηκε ήδη ο δήμαρχος, να προχωρήσει άμεσα στην ίδρυση ενός μουσείου.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή να μ’ ακούσετε, τη συμμετοχή και την ολόθερμη στήριξη…        

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία και προκοπή….

Οι δύο Αλέξανδροι ευχαριστούν θερμά τις Συγκοινωνίες Σκιάθου για την χορηγία της Βασιλόπιτας προς τα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και το βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι" και προσωπικά την Φωτεινή Τζιτζά για την διάθεση του βιβλίου.