Κάποιοι λένε ότι το περπάτημα είναι η μεγαλύτερη και πιο αγνή μορφή ελευθερίας. Στην ταινία αυτή παρακολουθούμε το οδοιπορικό του «Πατέρα» που αγωνίζεται με πείσμα για να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του. Ο θεατής παρακολουθεί τη ρεαλιστική, υπαρξιακή οδύσσεια ενός απλού ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τον παραλογισμό ενός διεφθαρμένου και εκμεταλλευτικού συστήματος μιας χώρας που δείχνει να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η σιωπηλή μαχητικότητα και η ακούραστη στάση του πατέρα προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, δημιουργούν την εικόνα ενός αυθεντικού ήρωα των καιρών μας ο οποίος μπορεί να γίνει ακόμα και πρότυπο σε μια ταινία που δύσκολα θα φύγει από την μνήμη σου όταν τελειώνει.

 

Πρόκειται για μία βαθιά αντισυστημική ταινία, αφιερωμένη σε όσους - ακολουθώντας το ένστικτό τους - διεκδικούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και αρνούνται να λυγίσουν ακόμα και όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον τους. 

 

Σε ποιο σημείο, λοιπόν, είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε όταν έχουμε «δίκιο»; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν διεκδικεί αυτό που τον ορίζει ακόμη κι όταν γνωρίζει πως το παιχνίδι είναι από τη φύση του χαμένο; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, είσαι ικανός για τα πάντα....

 

Τελικά, ο κόσμος που ζούμε θα παραμείνει για κάποιους οριστικά χωρίς happy end και ο απλός λαός θα εξακολουθεί πάντα να είναι το θύμα; 

 

Στην κοινωνία της ατομικότητας που ο άνθρωπος αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο, οι περισσότεροι συμβιβάζονται και γενναίοι παλεύουν πάντα μόνοι..... 

 

Στην κοινωνία της αλληλεγγύης... μόνο εκεί κερδίζονται οι αγώνες....