Ο Κώστας Σημίτης «κολυμπάει» από χθες στα βαθιά νερά της Ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να κρίνει τη μακρά πολιτική του
παρουσία ‒ με τον οφειλόμενο όμως πάντοτε σεβασμό και χωρίς την τοξικότητα η οποία κατακλύζει, δυστυχώς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολύ περισσότερο που τα «αναθέματα» αφορούν μια πολιτική προσωπικότητα με βαθιά καλλιέργεια, που τη χαρακτήριζε η σεμνότητα και η διακριτικότητα και που επέδειξε δημοκρατικό φρόνημα σε ζοφερές για τη χώρα εποχές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ματιά του ιστορικού θα προσεγγίσει με πιο ψύχραιμο και νηφάλιο τρόπο ‒αν και όχι ανεπηρέαστο από το τότε πολιτικό και
κοινωνικό περιβάλλον‒ τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Σημίτη: Δηλαδή τόσο τη σύνδεσή της με μεγάλους εθνικούς στόχους και τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματά της, όσο και τις αντιφάσεις που τη συνόδευσαν, τις ματαιώσεις και τις σιωπές. Το σίγουρο είναι ότι η διακυβέρνηση Σημίτη αποτέλεσε την πιο συστηματική προσπάθεια εφαρμογής στη χώρα μας του ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού προτύπου. Το εγχείρημα αυτό δεν μπορεί, ωστόσο, να κριθεί μόνο με εσωτερικούς όρους, δηλαδή ερήμην της συνθήκης που διαμόρφωνε η εκτός δημοκρατικού ελέγχου παγκοσμιοποίηση και η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό και το διεθνές σύστημα. Και βεβαίως δεν μπορεί να κριθεί χωρίς να συνεκτιμάται ότι, στο δεδομένο αυτό ιστορικό πλαίσιο, τη θέση της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη είχε πάρει πλέον η σοσιαλ-φιλελεύθερη εκδοχή τού «Τρίτου Δρόμου - Νέου Κέντρου», συμβάλλοντας έτσι στην καταθλιπτική κυριαρχία τη «ενιαίας σκέψης».

Θα πρέπει πάντως να αναγνωριστεί στον Κ. Σημίτη πως, παρ’ όλ’ αυτά, δεν δίστασε, στις πρώτες μάλιστα εβδομάδες της πρωθυπουργίας του, το 1996, να
απευθύνει στο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου πρόταση  συνεργασίας, στην οποία όμως η τότε ηγεσία του ΣΥΝ δεν ανταποκρίθηκε.
Ως νομάρχης Μαγνησίας την περίοδο 1995-2002, τού είμαι ευγνώμων για τη γενναιόδωρη στήριξη του νομού σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της
σύγχρονης ιστορίας του, με την αποβιομηχάνιση σε καλπασμό. Ο Κ. Σημίτης στήριξε, επίσης, αφειδώλευτα το μοντέλο διακυβέρνησης του νομού που είχαμε καθιερώσει. Και αναφέρομαι όχι μόνο στο σχήμα της δημοκρατικής συνεργασίας  ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ανεξαρτήτων, αλλά και στη συμμετοχική διοίκηση που εφαρμόζαμε, με πυρήνα τη διαρκή συνεργασία των δύο επιπέδων Αυτοδιοίκησης, των βουλευτών του νομού και των παραγωγικών, επιστημονικών και κοινωνικών φορέων της Μαγνησίας ‒ πάντα με σχέδιο, προγραμματικό βάθος και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Αποχαιρετώ τον Κώστα Σημίτη με εκτίμηση και σεβασμό. Τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του, σε όλους τους δικούς τους
ανθρώπους και στο κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ.

(Οι φωτογραφίες είναι από την επίσκεψη στου πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, επικεφαλής πολυμελούς κυβερνητικού κλιμακίου, στον Βόλο, στις 2
Μαρτίου 1997. Η πρώτη είναι από τη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του νομάρχη, με τη συμμετοχή των βουλευτών του νομού, του γενικού
γραμματέα της Περιφέρειας Θεσσαλίας και των επικεφαλής των μειοψηφιών του Νομαρχιακού Συμβουλίου ‒ ναι, τότε δεν υπήρχαν στεγανά. Η δεύτερη είναι από τη συνάντηση στη Νομαρχία με τη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου (κοιτώντας τις φωτογραφίες, είναι δυστυχώς πολλές οι απουσίες που μετράμε).