Η κ. Ακριβή Σπυροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νεάπολη Λακωνίας, από όπου έφυγε για να σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Πατρών. Λίγο αφότου ολοκλήρωσε τις σπουδές της κι ενώ περπατούσε σε ένα πεζοδρόμιο, ένα αυτοκίνητο κατέληξε πάνω της, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να χάσει την κινητικότητα του σώματός της από ένα σημείο και κάτω.

Ωστόσο, αποδέχθηκε γρήγορα τη νέα πραγματικότητα, με μόνο στόχο να κάνει τα πράγματα που θα έκανε και πριν, απλά αυτή τη φορά ίσως με κάποιον άλλον τρόπο.

Αφού επέστρεψε στη Νεάπολη, εργάστηκε ως αναπληρώτρια σε σχολείο της περιοχής, ενώ εν συνεχεία αποφάσισε να δηλώσει την Καλαμάτα, όπου ήρθε στο 24^ο Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο πλέον είναι διορισμένη.

Το «Θάρρος» της Μεσσηνίας βρέθηκε στην τάξη της κας Σπυροπούλου, με την ίδια να μας υποδέχεται γεμάτη χαμόγελο. Εκεί έγινε μια συζήτηση για την περιπέτεια που είχε, το επάγγελμα του δασκάλου, την προσβασιμότητα στην Καλαμάτα, αλλά και τη στάση των οδηγών όσον αφορά στις θέσεις για ΑμεΑ, αλλά και τις ράμπες.

Ο λόγος στην ίδια:

-Πώς επιλέξατε να δηλώσετε την Καλαμάτα;
Μετά τη Νεάπολη αποφάσισα να δηλώσω ως αναπληρώτρια τότε την Καλαμάτα, αφού θεωρώ ότι είναι μια πόλη κατά κάποιον τρόπο προσβάσιμη. Επίσης, είναι κοντά σε κάποιες πόλεις που θα ήθελα να πηγαίνω. Γενικότερα, θεωρώ ότι η Καλαμάτα συνδυάζει το κομμάτι της πόλης που έχει κάποια ενδιαφέροντα και πράγματα να κάνει ένας νέος άνθρωπος, αλλά δεν είναι και τόσο χαώδης όπως η Αθήνα.

-Πώς βρεθήκατε στο αναπηρικό αμαξίδιο;
Είχα ένα ατύχημα τον Ιανουάριο του 2020 στην Πάτρα. Ειδικότερα, ήταν μεσημέρι της Κυριακής και ενώ περπατούσα σε ένα πεζοδρόμιο μαζί με το σκυλάκι μου, ο οδηγός ενός αυτοκινήτου μπήκε στη στροφή με ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο και με χτύπησε. Το ατύχημα είχε ως αποτέλεσμα να σπάσω δύο σπονδύλους στη σπονδυλική στήλη, ενώ τραυματίστηκε ο νωτιαίος μυελός, με αποτέλεσμα την παραπληγία. Ουσιαστικά σταμάτησαν να περνούν οι εντολές από τον εγκέφαλο στα υπόλοιπα μέρη του σώματος. Έτσι δεν κινώ και δεν είναι λειτουργικό το σώμα μου από ένα σημείο και κάτω.

Ακολούθησε ένα χρονικό διάστημα αποκατάστασης σε κέντρο στην Πάτρα με φυσιοθεραπείες και άλλες διαδικασίες για να μάθω πώς πρέπει να κάνω τα πράγματα με το νέο τρόπο. Στη συνέχεια το βρήκα και μόνη μου.

-Πόσο δύσκολο ήταν να αποδεχθείτε τα νέα δεδομένα;
Εγώ δεν πέρασα μεγάλη περίοδο πένθους. Στην αρχή δεν ήξερα καν τι θα γίνει, αφού κανείς δεν ήξερε τι μου έχει συμβεί. Ακόμη και οι γιατροί, όταν χτυπάς στο νωτιαίο μυελό, δεν μπορούν να σου πουν αν θα επιστρέψει η κίνηση. Μπορεί ο νωτιαίος μυελός να θεραπευτεί μόνος του. Έτσι, δίνεται ένα διάστημα περίπου 9 μηνών για να επανέλθει ό,τι είναι εφικτό, ενώ έπειτα από αυτό το διάστημα μειώνονται οι πιθανότητες.

Σταδιακά συνειδητοποιείς ότι παραμένεις σε αυτή την κατάσταση, κι από εκεί που κάνεις θεραπείες για να ανακτήσεις κινητικότητα, αισθητικότητα κ.λπ., περνάς στο πώς θα μπορείς να κάνεις τα πάντα στην καθημερινότητά σου για να είσαι αυτόνομος και ανεξάρτητος.

Εγώ δεν πέρασα το στάδιο του «πω πω τι έπαθα», «τι μου συνέβη». Ήμουν εξ αρχής θετική και ως προς το να προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για το σώμα μου, να του δώσω τα ερεθίσματα που χρειάζονται για να επανέλθει η λειτουργία των νεύρων και η κίνηση.

Είχα πολύ μικρή άρνηση όταν, για παράδειγμα, καταλάβαινα ότι πρέπει να μάθω να ντύνομαι στο αμαξίδιο, να τα κάνεις όλα υπό τη νέα κατάσταση, αλλά σταδιακά το βρήκα.

Δε με ενοχλεί που είμαι σε αμαξίδιο. Δε νιώθω θλιμμένη που είμαι στο αναπηρικό αμαξίδιο. Προφανώς θα προτιμούσα να περπατάω, αλλά έχω καταφέρει να κάνω αρκετά πράγματα. Βασικά, μπορώ να ζω εντελώς φυσιολογικά και στο αμαξίδιο.

Αυτό, βέβαια, είναι πώς το είδα και το βλέπω εγώ. Θεωρώ ότι είμαι λογική, γιατί, κατά τη γνώμη μου, όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο, η μόνη σου επιλογή είναι να συνεχίσεις να ζεις, τουλάχιστον για το δικό μου τρόπο σκέψης.

Θεώρησα ότι δεν τελείωσε η ζωή μου, απλώς άλλαξε. Μπορώ να κάνω τα πάντα, απλά μπορώ να τα κάνω με έναν άλλον τρόπο.

Σίγουρα με δυσκολεύουν πολλά πράγματα, που αφορούν κυρίως στην κοινωνία, γιατί η κοινωνία, καλώς ή κακώς, είναι φτιαγμένη για ανθρώπους που περπατούν, που βλέπουν, που μιλούν, που δεν έχουν δηλαδή αναπηρίες, όποιες και αν είναι αυτές.

-Μιλήστε μας για την καθημερινότητά σας…
Για ένα χρόνο άλλαξε αρκετά, γιατί έπαψα να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ήμουν στο νοσοκομείο και στο κέντρο αποκατάστασης. Ήταν και ο covid τότε και πέρασα την πρώτη καραντίνα μέσα στο νοσοκομείο.

Μετά όλα έγιναν γρήγορα και τον Ιανουάριο, που ήταν ο πρώτος μήνας επιστροφής στο σπίτι μου στη Νεάπολη, με προσέλαβαν ως αναπληρώτρια.

Η καθημερινότητά μου αυτή τη στιγμή έχει αλλάξει. Εκτός του ότι δεν περπατάω (που, εντάξει, αυτό δε με επηρεάζει, αφού τα ίδια πράγματα κάνω, απλά διαφορετικά), έχουν προστεθεί έξτρα ασχολίες, που οφείλονται στην αναπηρία, όπως η φυσιοθεραπεία, κάποιες διαδικασίες που κάνω, αφού όταν έχεις παραπληγία, δεν μπορείς να κάνεις φυσιολογικά ορισμένα πράγματα που έκανες πριν.

Κατά καιρούς προκύπτουν και κάποιες «παράπλευρες απώλειες» από την αναπηρία. Για παράδειγμα, έχω πάθει εγκαύματα γιατί δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, έχω σπάσει το πόδι μου και δεν το έχω καταλάβει. Μικροπράγματα γενικότερα, που ναι μεν μου δυσκολεύουν την καθημερινότητα, αλλά τα ξεπερνάω.

Είμαι θετικός άνθρωπος γενικά, θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου και θα το κάνω.

Θα ήθελα να υπάρχουν τα προβλήματα που υπάρχουν έτσι και αλλιώς και να μη δημιουργούνται έξτρα λόγω της κοινωνίας, λόγω ίσως οικονομικών προβλημάτων. Δηλαδή, εφόσον μου συνέβη αυτό, να έχω τουλάχιστον να διαχειριστώ μόνο την αναπηρία αυτή κάθε αυτή και τις δυσκολίες της και όχι όλα τα υπόλοιπα που είναι «περιφερειακά».

-Σας βοήθησε η πρόσληψη ως αναπληρώτρια τη στιγμή που ήρθε;
Ναι, γιατί ήταν και ένας τρόπος να εκτεθώ περισσότερο στην καθημερινότητα. Δεν έμεινα σπίτι για μεγάλο διάστημα, οπότε έμαθα και έξτρα πράγματα για το πώς θα μπορώ να είμαι ανεξάρτητη και αυτόνομη.

-Πόσο προσβάσιμη είναι η Καλαμάτα σε άτομα που κινούνται σε αμαξίδιο;
Η Καλαμάτα, θα έλεγα, είναι αρκετά προσβάσιμη στα πεζοδρόμια του κέντρου. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν είναι προσβάσιμα, ενώ υπάρχουν κάποια που είναι ισόγεια και ίσως έχουν ένα μικρό σκαλάκι, που εντάξει ξεπερνιέται. Προσβάσιμες τουαλέτες έχω συναντήσει σε ελάχιστα μαγαζιά, οπότε στα καταστήματα υπάρχει πρόβλημα με την πρόσβαση.

Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Εγώ αυτό δεν το αρνούμαι και το θεωρώ λογικό κάποιος να με βοηθήσει, αν δεν έχω πρόσβαση στο μαγαζί του, αλλά καλό θα ήταν να μην είμαι υποχρεωμένη να έχω την ανάγκη μιας βοήθειας. Μπορεί να θέλω να μπω σε ένα μαγαζί 10 φορές, θα περιοριστώ, ή μπορεί να θέλω να πάω στην τουαλέτα, πάλι θα περιοριστώ. Μάλιστα, πολλές φορές απορρίπτω κάποια μαγαζιά αν δεν έχουν προσβάσιμο μπάνιο.

Επιστρέφοντας τώρα στην πόλη, εκτός κέντρου δεν είναι προσβάσιμη, δεν έχει ούτε κατάλληλα πεζοδρόμια ούτε διαβάσεις.

Οι άνθρωποι, σε σχέση με άλλες πόλεις που έχω επισκεφθεί, έχουν σε ένα βαθμό εκπαιδευτεί, δηλαδή ειδικά στο κέντρο σταματούν στις διαβάσεις. Όμως, έχω δει πολλές φορές αυτοκίνητα να παρκάρουν σε θέσεις για ΑμεΑ με αλάρμ, με το γνωστό «σε πέντε λεπτά φεύγω», ή να κλείνουν τις ράμπες. Τότε αναγκάζομαι να πάρω την Αστυνομία, που ναι μεν έχει δείξει ότι ενδιαφέρεται, αλλά δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό.

Κατά τη γνώμη μου, σε τέτοιες περιπτώσεις η Αστυνομία θα έπρεπε να είναι εκεί πολύ γρήγορα και να αποσύρει το αυτοκίνητο, αφού η κλήση από μόνη της δεν είναι λύση για εκείνη τη στιγμή. Θα πρέπει είτε να περιμένω πότε θα φύγει το αυτοκίνητο είτε να γυρίσω πίσω και να κατέβω από την προηγούμενη ράμπα, κάτι που θα μου κοστίσει πέντε λεπτά παραπάνω. Γιατί πρέπει εγώ να κάνω πέντε λεπτά παραπάνω και να τσαντιστώ, επειδή εσύ αποφάσισες να παρκάρεις μπροστά στη ράμπα;

Συμβαίνει δε και το εξής απίστευτο: να παρκάρει κάποιος στη ράμπα και λίγα μέτρα από το σημείο να υπάρχει θέση στάθμευσης. Δηλαδή, δεν είναι απαραίτητα η δυσκολία των ανθρώπων, είναι και η αδιαφορία τους.

-Οπότε υπάρχουν και διαδρομές που είστε υποχρεωμένη να κινήστε στο οδόστρωμα;
Είναι κάτι που κάνω πολύ συχνά, δηλαδή κάθε μέρα, αφού αναγκάζομαι. Να σας πω ότι κι εκεί που μένω και είναι λίγα μέτρα από το κέντρο, τα μισά πεζοδρόμια είναι προσβάσιμα, ενώ τα υπόλοιπα δεν είναι. Αναφέρομαι στην οδό Θεμιστοκλέους. Είναι ένας κεντρικός δρόμος, όπου μόνο η μία μεριά έχει ράμπες και αυτή, μάλιστα, ως ένα ύψος. Οπότε αναγκάζομαι να πάω από το δρόμο. Προσέχω, πάω πολύ σιγά και κάποιες φορές είμαι μέσα στο δρόμο για να φαίνομαι. Αν είμαι πολύ στην άκρη, ένας οδηγός που θα έρχεται με ταχύτητα μπορεί να μη με δει και να με παρασύρει.

Επίσης, πρέπει να προσέχω στις στροφές, αφού είμαι χαμηλά, οπότε πάλι κάποιος μπορεί να μη με δει.

-Υπάρχουν σημεία που θα θέλατε να πάτε και δεν μπορείτε επειδή δεν είναι προσβάσιμα για εσάς;
Ναι, σίγουρα υπάρχουν, κι αυτό δεν είναι μόνο εδώ. Αναφέρομαι σε αρχαιολογικούς χώρους, με πρόσφατο παράδειγμα την επίσκεψή μου στη Μεθώνη. Έφτασα στο κάστρο, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να μπω.

Πάντως, θεωρώ ότι θα πρέπει να δοθεί βαρύτητα στο κέντρο των πόλεων, όπου είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων, και μετά να βρεθούν τρόποι να είναι και οι αρχαιολογικοί χώροι, έστω μερικώς, προσβάσιμοι.

Στο εξωτερικό, όπου έχω πάει σε πάρα πολλές χώρες, ακόμα και σε κάστρα και φρούρια που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να πάει το αμαξίδιο, έχουν καταφέρει να φθάνεις σε μεγάλο μέρος εξ αυτών. Κι εκεί δεν υπάρχει το να μη χαλάσουμε τον αρχαιολογικό χώρο. Βέβαια, δε θα τον καταστρέψουν, ούτε εγώ θα το ήθελα, απλά κάνουν τόσες παρεμβάσεις- εναρμονισμένες με το χώρο- ώστε να μπορούν να τον δουν όλοι οι άνθρωποι.

-Επάγγελμα δασκάλα… Μιλήστε μας για αυτό…
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα πάντα να γίνω δασκάλα. Βέβαια, είχα ένα στυλ οργανωτικό και καθοδηγητικό προς τους άλλους. Επίσης, είχα μάθει τον αδερφό μου να διαβάζει πριν πάει σχολείο.

Δεν είχα πολύ μεγάλες βλέψεις όταν έδινα πανελλήνιες. Για μένα ήταν μια απρόσμενη επιτυχία αυτή τότε. Στην πορεία μού άρεσε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι περίμενα.

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το επάγγελμα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, μέχρι πολύ αργά μέσα στο πανεπιστήμιο, αν σου ταιριάζει ή όχι. Οι πρακτικές ασκήσεις, όπου αντιλαμβάνεσαι τι εστί αυτό το επάγγελμα, έρχονται στο τρίτο έτος σπουδών. Μέχρι τότε είσαι σε μια αμφιβολία για το αν μπορείς να αντεπεξέλθεις στο πλαίσιο μιας τάξης, αφού σίγουρα άλλο το θεωρητικό και άλλο το πρακτικό κομμάτι.

Και είναι γεγονός ότι μόνο με το πτυχίο του δασκάλου δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από το να είσαι δάσκαλος.

-Πώς είναι μέσα στην τάξη;
Νιώθω ότι είναι ένας μικρόκοσμος. Φτιάχνεις ιδιαίτερες σχέσεις με τα παιδιά. Αυτό που δημιουργείται είναι κάτι μοναδικό. Όλο αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και χαίρομαι.

Φέτος διδάσκω στην έκτη Δημοτικού. Είναι πολύ καλά παιδάκια και τα πηγαίνουμε πολύ καλά, αν και θεωρώ ότι όλα τα παιδιά είναι καλά.

Αν υπάρχουν παιδιά που οι συμπεριφορές τους είναι πιο έντονες, δε φταίνε σε καμία περίπτωση, γιατί κι αυτά μεγαλώνουν σε μια εποχή αρκετά δύσκολη, ίσως δεν έχουν αρετή στήριξη από το οικογενειακό τους περιβάλλον, ίσως περνούν πολλές ώρες μόνα τους.

-Πώς είναι όταν σας συναντούν οι μαθητές σας ή οι γονείς τους πρώτη φορά;
Δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι με βλέπουν διαφορετικά. Με έχουν αποδεχθεί γενικά και με έχουν αγκαλιάσει τόσο οι μαθητές μου όσο και οι γονείς τους, αλλά και οι συνάδελφοι με αντιμετωπίζουν εντελώς ισότιμα. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ευτυχώς που είχα διαλέξει να κάνω αυτό το επάγγελμα, γιατί, πρώτα απ’ όλα, μπορώ να το κάνω, μπορώ να το συνεχίσω. Υπάρχουν επαγγέλματα που όντας σε αμαξίδιο δε γίνεται να τα κάνεις.

Πάντως, το συγκεκριμένο σίγουρα μπορώ να το κάνω, αρκεί βέβαια τα σχολεία να είναι προσβάσιμα.

-Είναι τα σχολεία προσβάσιμα;
Το σχολείο που εργάζομαι φέτος είναι προσβάσιμο 100%, αφού έχει ράμπες, τουαλέτα, ασανσέρ κ.λπ., αλλά, δυστυχώς, τα πιο πολλά δεν είναι. Όπως, δυστυχώς, δεν υπάρχει και κάποιος κατάλογος με προσβάσιμα σχολεία. Ως αναπληρώτρια έπαιρνα τηλέφωνο ένα ένα τα σχολεία και ρωτούσα αν είναι προσβάσιμα και κατά πόσο, προκειμένου να ξέρω με ποια σειρά θα τα δηλώσω. Βέβαια, να πω ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα ήμουν υποχρεωμένη να δηλώσω και τα μη προσβάσιμα σχολεία. Θεωρώ ότι αν με έπαιρναν σε ένα μη προσβάσιμο σχολείο, θα ήταν δυνατό να γίνει κάποια αλλαγή θέσης, αλλά και πάλι είναι παράλογο.

Υπάρχουν φορές που μαθητές ή εκπαιδευτικοί τραυματίζονται, σπάνε, για παράδειγμα το πόδι τους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται σε ένα σχολείο που έχει σκάλες, αλλά δεν έχει ασανσέρ.

Ζούμε στην εποχή που και στα γενικά σχολεία φοιτούν μαθητές με αμαξίδιο. Δεν είναι απαραίτητο ότι ένας μαθητής σε αμαξίδιο πρέπει να φοιτήσει σε ειδικό σχολείο, οπότε για μένα η προσβασιμότητα στα σχολεία θα έπρεπε να είναι κάτι δεδομένο.

-Περνάτε καθημερινά, έστω άθελα σας, κάποιο μήνυμα στους μαθητές…
Έχω παρατηρήσει ότι τα παιδιά του συγκεκριμένου σχολείου, επειδή με βλέπουν στην καθημερινότητα, μαθαίνουν να έχουν επαφή με ένα άτομο που βρίσκεται σε αμαξίδιο και τις ανάγκες που μπορεί να έχει. Πρόσφατα, για παράδειγμα, βρεθήκαμε στο Εργατικό Κέντρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Στο συγκεκριμένο κτήριο η κύρια είσοδος είναι με σκαλιά. Τότε κατευθείαν πάρα πολλά παιδιά, και όχι μόνο μαθητές μου, με ρώτησαν πώς θα μπω. Δηλαδή, έχουν μάθει μέσω της καθημερινότητας να ζουν με έναν άνθρωπο που κινείται με αμαξίδιο. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε με άλλες αναπηρίες, καθώς θα μάθαιναν και τις δικές τους συνήθειες.

Θεωρώ ότι αυτά τα μεταφέρουν και στην οικογένειά τους, αλλά και θα αποτελέσουν τρόπο ζωής. Δε θα χρειαστεί, δηλαδή, να το διδαχθούν ιδιαιτέρως.

-Τι θα λέγατε στον κόσμο που δεν αντιμετωπίζει κάποια κινητική αναπηρία;
Πρώτα από όλα, θέλω να πω ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δε χρειάζονται τη λύπηση των υπολοίπων. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν κακόμοιροι ή σαν ήρωες επειδή έχουν καταφέρει κάτι. Ουσιαστικά αυτό που κάνεις είναι να συνεχίζεις να ζεις, κι αυτό που ζητάς από τους άλλους είναι να σε σέβονται, όπως πρέπει να σέβονται και κάθε συνάνθρωπό τους. Δε χρειάζεται, λύπηση, λοιπόν, αλλά συνύπαρξη και αποδοχή όλων.

-Και τέλος, σε ένα άτομο που θα βρεθεί σε αμαξίδιο…
Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο ένα τέτοιο γεγονός. Άλλοι θέλουν έξτρα χρόνο, έξτρα εσωτερική προσπάθεια για να αντιληφθούν πώς θα διαχειριστούν τη νέα κατάσταση. Έχω γνωρίσει άτομα που δεν μπορούν να δεχθούν τον εαυτό τους σε αμαξίδιο, που είτε θέλουν να είναι όπως ήταν πριν από ένα ατύχημα είτε δε θέλουν να ζουν έτσι, σε φάση άρνησης δηλαδή.

Σε εκείνη την περίπτωση, αν και δεν είμαι ειδικός, θα ήθελα να τους δώσω να καταλάβουν ότι υπάρχει δυνατότητα να κάνουν ό,τι έκαναν πριν και να είναι και πάλι χαρούμενοι με τη ζωή τους. Φυσικά, θέλει προσπάθεια, δε γίνεται να το κάνεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Στην αρχή σού φαίνονται όλα βουνό, αλλά όταν τα καταφέρνεις, ίσα ίσα νιώθεις πιο χαρούμενος.

Πηγή: tharrosnews.gr