Ο Πέτρος Μάγνης και το "Καβάφικο" ποίημα του για τον Παπαδιαμάντη |Γράφει ο Γιώργος Σανιδάς
2024-12-13 09:44:09
Ο Πέτρος Μάγνης (1880-1953) μαζί με τον Γλαύκο Αλιθέρση και ασφαλώς στην κορυφή τον Καβάφη, συνθέτουν την πυραμίδα των αξιολογότερων ποιητών της Αλεξάνδρειας, όπως επεσήμανε ο Ι. Μ Χατζηφώτης.
Γεννήθηκε στη Ζαγορά και το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Γ. Κωνσταντινίδης.
Στην Αίγυπτο ο Μάγνης έφτασε το 1903 κι ένα χρόνο μετά, με την έναρξη κυκλοφορίας του αλεξανδρινού λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Ζωή» στέλνει ποιήματά του για δημοσίευση. Στο ίδιο περιοδικό (τεύχος 44, 4ος 1908) έγραψε και τη γνώμη του για τον Παπαδιαμάντη σημειώνοντας πως «το πλείστον της ευαρίθμου αριστοκρατίας του πνεύματος τον αναγνωρίζει και τον διαλαλεί για μεγάλον διηγηματογράφον»
Στα 1914 ο Μάγνης κυκλοφορεί στην Αλεξάνδρεια την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Από τα τραγούδια της Σέμης»,
Αρκετά χρόνια αργότερα, στα 1933, κυκλοφόρησε τη συλλογή «Αρχιλόχεια». Με το να γραφούν όμως τ’ «Αρχιλόχεια» σε φόρμα ελεύθερη, τους κόλλησε η ρετσινιά πως είναι Καβαφικά, άρα κι ανάξια προσοχής.
Οι περισσότερες απ’ τις παραπάνω πληροφορίες αντλήθηκαν απ’ την Ελληνική Κοινότητα Αλεξάνδρειας και στο ιστολόγιο https://ekalexandria.org/ υπάρχουν πολλά περισσότερα για τον ποιητή.
Στην βολιώτικη εφημερίδα ‘’ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ’’ τον Αύγουστο- Σεπτέμβριο του 1939 διαβάζουμε σε συνέχειες για μια Προσκυνηματική εκδρομή από τη Ζαγορά στη Σκιάθο του Παπαδιαμάντη στην οποία συμμετείχε και ο Πέτρος Μάγνης.
Κατά την επιστροφή τους απήγγειλε στους συνεπιβάτες του ένα (‘’καβαφικό’’) ποίημα που περιέλαβε στη συλλογή «Αρχιλόχεια» και εμπνεύστηκε απ’ την προτομή του Παπαδιαμάντη στο Μπούρτζι της Σκιάθου:
ΚΟΠΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΤΡΙΣΕΥΔΑΙΜΩΝ
Περί του βίου τας δυσμάς
εις την γενέτειραν αυτού Μυρόεσσαν,
Κοπρώνυμος ο τριευδαίμων
-πλούσιος εξ Αιγύπτου ομογενής,
οικοδομάς έχων πολλάς
και πλέθρων γης εκατοντάδας ουκ ολίγας-
αφίκετο μετ’ επιδείξεων πολλών,
τα πάντα ειρωνευόμενος και υποτιμών.
Και σαν ευρέθη μπρος στη προτομή του Ποιητή
που το νησί του δόξασε,
«ω τις μωρίας, είπε των θνητών,
κι ο κουρελής Αλέξανδρος μετά των Αθανάτων!
Κι ας μην απέχτησε ποτές
στην τσέπην του οβολόν,
κι ας μην εχάρηκε τον στόμαχον γεμάτον»