Καθίσαμε μετά τη λειτουργία στην Κουνίστρα στο στασίδι στο προαύλιο του ναού. Όταν με αναγνώρισε άρχισε να μου κρατά τρυφερά τα χέρια και δεν τα άφησε ως το τέλος της κουβέντας μας. Το βλέμμα του ατένιζε με συγκίνηση το παρελθόν. Θυμηθήκαμε εκείνα τα χρόνια που σαν παιδιά, έντυνε τα πόδια μας με τα υποδήματά του…

Ο Ανδρέας Τζούμας ως τα ενενήντα του, εξέφραζε τη Σκιάθο του χθες της ζωντανής θρησκευτικής παράδοσης και του ανόθευτου λαϊκού πολιτισμού. Γεννήθηκε στα 1931 από πατέρα Μικρασιάτη ψαρά και μάνα ντόπια. Από τα επτά του χρόνια άρχισε να μαθαίνει την τέχνη του τσαγκάρη την οποία λάτρεψε και την υπηρέτησε επί μια τεσσαρακονταετία φτάνοντας τελευταία ν’ ασχοληθεί και με το εμπόριο υποδημάτων. Έχτισε μια υπέροχη οικογένεια –‘τη σταθερή βάση κάθε ανθρώπου’, όπως μου επεσήμανε- κι απόχτησε δυο κόρες και ένα γιο που του χάρισαν με τη σειρά τους, έξι εγγόνια.

Αυτά απάλυναν τον καημό από την απώλεια της συζύγου του. Αγάπησε παράλληλα με πάθος την ψαλτική. Θήτευσε κοντά στο δάσκαλο Τάσο Παπαδήμο κι έμαθε τα μυστικά της. Επί 71 χρόνια κοσμούσε με την παρουσία του αδιάλειπτα το ψαλτήρι της Παναγίας Λιμνιάς, στο πλευρό τελευταία του αρχιμανδρίτη Παντελεήμονα Χούλη. Συντρόφευε όλους τους ιερείς του νησιού, τον παπά Γρηγόρη, τον Ποθητό, τον παπά Γιάννη, τους παπά Γιώργηδες… Βράχος ακλόνητος.

Με τη στεντόρεια φωνή του έχει ποτίσει τα ντουβάρια, τις εικόνες και τον αέρα του ιερού ναού της πάνω ενορίας. Οι ψαλμωδίες του ζεσταίνουν τις ψυχές όλων των Σκιαθιτών.

Είναι ταυτισμένος με την εκκλησιαστική μελωδία την οποία γλύκαινε με τις μεταλλικές του χορδές. ΄Διαβάζω ακόμα από μέσα’, μου τόνισε, ‘γιατί οφείλω να μην παραλείπω ούτε ένα ν!’ Κλείσαμε την κουβέντα μας μ’ ένα δάκρυ που ήρθε ακάλεστο και ξέφυγε από τα μεγάλα του μάτια.

‘Θέλω να φύγω όρθιος’ μου είπε και συμπλήρωσε σφουγγίζοντας το αναψοκοκκινισμένο του πρόσωπο: ‘να φύγω ψέλνοντας μπροστά στ’ αναλόγιο’…έτσι και έφυγε....