Οι πιο πολλοί ευεργέτες προσφέρουν στον τόπο τους απ’ το περίσσευμά τους. Υπάρχουν όμως και λίγοι που το κάνουν απ’ το υστέρημά τους και αυτοί ίσως αξίζουν τους πιο πολλούς επαίνους. Στους τελευταίους ανήκει και η Σκιαθίτισσα Αγλαΐα Ραχιώτου (1870-1958).

Γυναίκα δυναμική, αφιλόκερδη και δοτική, παντρεμένη χωρίς παιδιά, νοιαζόταν πραγματικά για την προκοπή των συνανθρώπων  της και κυρίως των παιδιών που δεν ευτύχησε ν’ αποχτήσει. Σε μια εποχή μάλιστα μετά τον πόλεμο που σπάνιζαν στα χέρια τα ρολόγια, με τις  οικονομίες μιας συνετής ζωής μαζί με τον μακαρίτη σύζυγό της, δώρισε το 1954 το τετράπλευρο ρολόι στο περίβλεπτο καμπαναριό του Αι- Νικόλα που έμεινε στην ιστορία του νησιού ως ‘’το ρολόι της Αγλαΐας’’..

Ζούσε σ’ ένα σπιτάκι στο στενό της Αθανασίου Διάκου που κατεβαίνει από τους Τρεις Ιεράρχες στην οδό Δημητριάδη Επιφανίου. Απ’ την πίσω πλευρά του φτωχικού της ήταν ένα ξέφραγο οικόπεδο που, καθώς με την Κατοχή σταμάτησε η μεταφορά των σκουπιδιών με τα μουλάρια, γείτονες και μη το μετέτρεψαν σ’ έναν απερίγραπτο σκουπιδότοπο.

‘’Αμόρφωτοι, θα μας φάει η βρώμα’’, φώναζε  η Αγλαΐα μα κανείς δεν την άκουγε. Ωστόσο, όλα τα άντεχε η γυναίκα εκτός απ’ τη βρωμιά. Όταν λοιπόν έμαθε πως επανήλθε για λίγο στο χωριό ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου που έλειπε μόνιμα στα ξένα, κατέβασε απ’ το εικονοστάσι το μικρό κομπόδεμά  που φύλαγε για μια ώρα δύσκολη,  και πήγε και τον έπιασε μέσα στο καφενείο.

‘’Αυτά έχω’’, του είπε αδειάζοντας πάνω στο τραπέζι τις δεκάρες της. ‘’Θέλω το οικόπεδό σου’’, συνέχισε, ΄΄για να το κάνω από σκουπιδαριό ,στολίδι και ν’ ανασάνει επιτέλους το χωριό…. Εσύ και να το προσπαθήσεις, μόλις ξαναφύγεις θα γίνει πάλι γουρναργιό.’’

Εκείνος, μπροστά στα μάτια των συμπολιτών του, συμφώνησε και η Αγλαΐα την άλλη μέρα άναψε μια τεράστια φωτιά κι έκαιγε τους σωρούς με τα σκουπίδια. Μια βδομάδα ολόκληρη κράτησε η φωτιά κι όποιος πλησίαζε, γινόταν δέκτης των απειλών της Αγλαΐας…:

‘’Aν τολμήσει κανείς στο εξής να ρίξει τα σκουπίδια του εδώ, να ξέρετε πως θα τον τουφεκίσω κι ας πάω φυλακή!’’

Οι απειλές της έπιασαν τόπο κι εκείνη στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Μετέτρεψε το οικόπεδο στον πιο όμορφο λουλουδόκηπο του νησιού στον οποίο οι κάτοικοι έβρισκαν σπόρους και φύτευαν στις αυλές τους, κυρίως τις ζηλεμένες ντάλιες….

Όταν έφτασε δε η ώρα να κλείσει τα μάτια της στα 88, φώναξε το συμβολαιογράφο και του είπε πως μαζί με το σπιτάκι της, χαρίζει το οικόπεδο στο δήμο για να φτιάξει κάποτε σκολειό να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα-σπουδάγματα και τι να κάνουν τα σκουπίδια!

Πράγματι, ο δήμος στέγασε εκεί το γυμνάσιο της Σκιάθου, αργότερα τους προσκόπους και σήμερα φιλοξενεί τη ΔΕΥΑΣ…